Ανοιξη, μνήμη και αναστάσιμα μηνύματα στην έκθεση του Χρήστου Μποκόρου

Ανοιξη, μνήμη και αναστάσιμα μηνύματα στην έκθεση του Χρήστου Μποκόρου

2' 18" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Περασμένη Τρίτη, βράδυ. Τα εγκαίνια της έκθεσης του Χρήστου Μποκόρου στην Ελληνογερμανική Αγωγή είχαν σχεδόν ολοκληρωθεί. Οι λόγοι είχαν τελειώσει, ο κόσμος παρέμενε στην αίθουσα εκδηλώσεων του σχολείου, το οποίο αγαπά ιδιαίτερα τα εικαστικά και φιλοξενεί συχνά τέτοιου αφιερώματα. Ο συνθέτης Νίκος Ξυδάκης είχε παίξει στο πιάνο αποσπάσματα του εθνικού μας ποιητή Διονύσιου Σολωμού που έχει ο ίδιος μελοποιήσει. Και εκεί που δεν το περίμενε κανείς, ο δεκαετής γιος του Μποκόρου, ο Στάμος, πήγε μόνος του στο πιάνο και ερμήνευσε Μπετόβεν για να τιμήσει τον πατέρα του. Μπορεί ο γονιός να έχει ταλέντο στον χρωστήρα αλλά ο μικρός φαίνεται ότι έχει μέλλον στη μουσική.

Ηταν μία από τις πιο συγκινητικές στιγμές της βραδιάς που άνοιξε η έκθεση με τα εμβληματικά έργα του Μποκόρου στην Παλλήνη. Η αλήθεια είναι ότι δεν θα μπορούσαν να τοποθετηθούν οι δημιουργίες του σε ωραιότερο περιβάλλον. Η σχολή που δημιουργήθηκε δεκαετίες πριν από μια ξεχωριστή πρωτοπόρο γυναίκα, τη Σάντυ Σάββα, είχε πάντοτε διαφορετική πετριά σε σχέση με τα υπόλοιπα εκπαιδευτήρια. Και σήμερα που έχει περάσει στα χέρια των γιων της Σταύρου και Στέλιου Σάββα, με χιλιάδες μαθητές και ένα κάμπους που θα ζήλευαν ξένα ιδρύματα, υπάρχει αναλλοίωτο κάτι από αυτήν την αρχική οικογενειακή ατμόσφαιρα.

Τα έργα του Μποκόρου έχουν κάτι βαθιά μεταδοτικό. Μιλούν σιωπηλά για νοήματα από καιρό χαμένα, για ένα είδος πίστης στην πατρίδα, για αρετές και για έναν αγώνα που πρέπει να χαρακτηρίζει οποιονδήποτε άνθρωπο αναζητεί την αυτοβελτίωση. «Από την πρώτη, κιόλας, συνάντησή μου με τους ανθρώπους του σχολείου δεν δήλωσα φιλότεχνος. Αν θέλω να ορίσω την αγωνία που εκφράζουν τα έργα μου, θα προτιμούσα το φιλόπατρις. Η αντίστασή μου στη λήθη είναι να θυμάμαι και να αποδίδω το χρέος της μνήμης επ’ αγαθώ», είπε ο καλλιτέχνης προσθέτοντας, «κρατάω από τον Ευαγγελισμό το, “μη φοβού” την καλή αγγελία», αναφερόμενος στην έλευση της άνοιξης. Ομολόγησε, επίσης, στο τέλος πως όταν ζωγράφιζε αυτά τα έργα σιγοψιθύριζε ποιήματα του Σολωμού.

Συνδυάζοντας την ερχόμενη Εθνική Επέτειο και με την αναγέννηση της φύσης, ο Χρήστος Μποκόρος διαμόρφωσε ένα κλίμα αναστάσιμης μνήμης – μέσα από τις δικές του φθαρμένες σημαίες της Επανάστασης, τα ταπεινά αγριολούλουδα και τις φλογίτσες των κεριών του, για ό,τι φαίνεται πως χάθηκε. Βρίσκεται, όμως, πάντα φωλιασμένο στο συλλογικό μας ασυνείδητο, όπως τόνισε η επιμελήτρια της έκθεσης, ιστορικός και κριτικός τέχνης, Αθηνά Σχινά.

«Η τέχνη πρέπει να αρδεύεται από τη ζωή. Η ίδια η ζωή είναι το νόημα της τέχνης», είναι το πιστεύω του ζωγράφου. Αυτός είναι και ο λόγος που την επόμενη εβδομάδα θα επιστρέψει στο σχολείο, για να έχει μια εκτεταμένη συζήτηση με τα παιδιά του λυκείου που θέλουν να τον γνωρίσουν από κοντά. Στο μεταξύ, τα έργα του που παρουσιάζονται σε χαμηλό φως, σαν να αιωρούνται μέσα στο σκοτάδι, θα αποτελούν την καλύτερη προετοιμασία για μια βαθιά κουβέντα με έναν καλλιτέχνη που έχει ως πρόταγμα την πνευματικότητα.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή