Σε ποιον δεν αρέσουν τα παραμύθια; Το πιο αγαπημένο μου –το είχα και σε δισκάκι 45 στροφών και το άκουγα σχεδόν κάθε μέρα όταν ήμουν παιδί– ήταν ο «Ευτυχισμένος πρίγκιπας» του Οσκαρ Ουάιλντ. Το ζωντανό άγαλμα ενός σπουδαίου κάποτε πρίγκιπα που μοίραζε κομμάτι κομμάτι όλα του τα πλουμίδια στους φτωχούς. Καταπληκτικό παραμύθι – τρυφερό, ανθρώπινο και… σοσιαλιστικό.
Το πρόβλημα είναι όταν δεν έχεις το ταλέντο του Αντερσεν και των αδελφών Γκριμ και επιμένεις να στήσεις ένα παραμύθι με δράκους και γίγαντες. Οπως το παραμύθι –στο οποίο έχω ξαναναφερθεί– της «καθαρής εξόδου» τον Aύγουστο του 2018, με την οποία θα αποκτήσει, λέει, η χώρα την οικονομική της ελευθερία απέναντι στους δανειστές. Μα καλά, αφού έχουμε 5,2 δισ. μέτρα για το 2019 και το 2020 (μείωση αφορολόγητου ορίου και συντάξεων) και οι δανειστές έχουν επανειλημμένως προειδοποιήσει για αυστηρή εποπτεία έως ότου αποπληρώσουμε το 75% του χρέους (περίπου μέχρι το 2060), πώς μπορεί η κυβέρνηση να υποστηρίζει ότι θα ’χει ελευθερία κινήσεων στα δημοσιονομικά αν βγει στις αγορές χωρίς προληπτική γραμμή στήριξης;
Αν, μάλιστα, οι Ευρωπαίοι μας κάνουν και τη ρύθμιση για την ελάφρυνση του χρέους, που έχουν υποσχεθεί, είναι βέβαιο ότι θα μας θέσουν και επιπλέον όρους και προϋποθέσεις για μεταρρυθμίσεις στην οικονομία. Για ποια ελευθερία μιλάνε, λοιπόν, οι κυβερνητικοί; Και γιατί κάθε φορά αρχίζουν τα συνωμοτικά; Οτι υπάρχουν συμφέροντα που θέλουν τη διαρκή εποπτεία της χώρας και γι’ αυτό επιμένουν στην πιστωτική γραμμή. To Μαξίμου, μάλιστα, έφτασε την Τετάρτη να εκδώσει ανακοίνωση με την οποία ζητούσε απ’ όλους εμάς, που μιλάμε για περισσότερη σύνεση και σοβαρότητα στα οικονομικά της χώρας, να σωπάσουμε. «Η σημερινή διάψευση από αξιωματούχους της Κομισιόν στα σενάρια περί προληπτικής γραμμής στήριξης επιβεβαιώνει ξεκάθαρα ότι η συγκεκριμένη συζήτηση δεν αφορά τίποτα περισσότερο από πολιτικές σκοπιμότητες στο εσωτερικό, που ουδεμία σχέση έχουν με τις ανάγκες και τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας. Ελπίζουμε ότι, τουλάχιστον από δω και στο εξής, όσοι μέχρι σήμερα επέμεναν στην αναπαραγωγή αυτών των σεναρίων θα σταματήσουν να εκτίθενται».
Είναι φανερό ότι οι άνθρωποι που βγάζουν τις ανακοινώσεις στο Μαξίμου (ο κ. Τζανακόπουλος;) είτε δεν καταλαβαίνουν είτε κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν. Πάμε, λοιπόν, πάλι: Η προληπτική γραμμή στήριξης δεν δημιουργεί επί της ουσίας μεγαλύτερες υποχρεώσεις στη χώρα, δεδομένης της αυστηρής εποπτείας των δανειστών όλο το επόμενο διάστημα. Αντίθετα, αποτελεί ευνοϊκή ρύθμιση για την Ελλάδα, διότι αφενός μεν προσφέρει δανεικά μέσω του ESM –εφόσον τα χρειαστούμε– με πολύ χαμηλότερο επιτόκιο σε σχέση με τις αγορές, αφετέρου δε προστατεύει τη χώρα από τις κακοτοπιές τον αγορών με τις οποίες κανείς δεν πρέπει να παίζει. Αν τον επόμενο χρόνο κάτι πάει στραβά στην παγκόσμια οικονομία –και πολλά είναι που μπορεί να γυρίσουν ανάποδα–, αυτό είναι πολύ πιθανόν να έχει καταστροφικά αποτελέσματα για την, αδύναμη ακόμη οικονομικά, Ελλάδα και να μας υποχρεώσει ακόμη και σε νέο μνημόνιο.
Είναι πολύ λογικό επίσης οι δανειστές και κάποια μέλη της Κομισιόν να λένε ότι η Ελλάδα δεν χρειάζεται προληπτική γραμμή, αφού αυτοί είναι που παρέχουν –μέσω του ESM– τους ευνοϊκότερους όρους για μας, ενώ ενδέχεται να υποχρεωθούν –σε κάποια κράτη της Ε.Ε.– να πάρουν έγκριση για τη δανειακή αυτή στήριξή μας από τα, εχθρικά προς την Ελλάδα, Κοινοβούλιά τους. Η προληπτική γραμμή, λοιπόν, είναι όφελος για μας, μπελάς γι’ αυτούς. Οπως είπε υψηλός αξιωματούχος πρόσφατα, «είναι ένα χριστουγεννιάτικο δώρο που κανείς δεν μπορεί ν’ αρνηθεί»!
Οποιος στην ελληνική κυβέρνηση κάνει πως δεν τα βλέπει όλα αυτά είναι φανερό ότι παίζει με τη φωτιά και συναινεί για κομματικούς λόγους να εκθέσει τη χώρα σε μεγάλα ρίσκα. Και το κάνει επειδή πιστεύει πως χωρίς προληπτική γραμμή η κυβέρνηση θα έχει μεγαλύτερη ελευθερία να δώσει προεκλογικά κάποια απ’ όσα είχε υποσχεθεί με το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης το 2014, ελπίζοντας έτσι να μειώσει μέρος της διαφοράς των 10 ποσοστιαίων μονάδων που χωρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ από τη Ν.Δ. Ολα τ’ άλλα είναι παραμύθια για μεγάλα παιδιά.