Οσες περιπέτειες, πόλεμοι, απώλειες και χρεοκοπίες και αν σημάδεψαν την Ελλάδα από την αρχή του πολέμου της ανεξαρτησίας το 1821 έως σήμερα, όσο και αν βρισκόμαστε στα στενά ενός νέου, άνευ λόγου και αιτίας διχασμού, ενώ συσσωρεύονται κίνδυνοι γύρω μας, μπορούμε να πούμε ότι εμείς οι Ελληνες είμαστε ελεύθεροι.
Οπως οι πρόγονοί μας ανέλαβαν την ευθύνη να πολεμήσουν για την ανεξαρτησία και την ελευθερία, έτσι κι εμείς σήμερα έχουμε την ευθύνη να μη σπαταλήσουμε, να μη μαγαρίσουμε όσα κληρονομήσαμε.
Δεν είμαστε οι πιο πλούσιοι, ούτε οι πιο ευτυχισμένοι πολίτες του κόσμου. Τα τελευταία χρόνια, μάλιστα, έχουμε υποστεί και τη δυστυχία να πρέπει να διαχειριστούμε την πτώση των προσδοκιών και του επιπέδου ζωής μας. Αλλά κανένας λαός δεν χαίρει μεγαλύτερης ελευθερίας, ισότητας μεταξύ πολιτών και ελευθεροτυπίας. Τα μεγαλύτερά μας προβλήματα δεν προκύπτουν από την έλλειψη δημοκρατικών κανόνων και θεσμών, αλλά από την άνεση και την ανευθυνότητα με την οποία άνθρωποι σε αξιώματα υψηλά και χαμηλά, αλλά και κάθε λογής αυτοπροσδιοριζόμενοι «αντάρτες», αδιαφορούν για τους κανόνες και υπονομεύουν με διάφορους τρόπους τους θεσμούς. Ετσι, η ελευθερία κάποιες φορές καταντά βιτρίνα που πίσω της οργιάζουν η αυθαιρεσία και το προσωπικό συμφέρον.
Οι αγώνες και οι θυσίες του παρελθόντος, που διαμόρφωσαν τη χώρα, το πολίτευμα και τον λαό, έπιασαν τόπο. Μας κληροδότησαν την ανεξαρτησία, την εδαφική επέκταση, την ένταξη πάνω από ένα εκατ. προσφύγων μετά την Καταστροφή του ’22, την αντίσταση στη γερμανική, ιταλική και βουλγαρική κατοχή, την ανοικοδόμηση της χώρας μετά την Κατοχή και τον εμφύλιο πόλεμο, την αποκατάσταση της Δημοκρατίας το ’74, την ένταξη στο ΝΑΤΟ και στην Ενωμένη Ευρώπη. Αφησαν, όμως, και άλλη κληρονομιά – την ευκολία με την οποία διχαζόμαστε και συγκρουόμαστε μεταξύ μας, όχι τόσο ως απόρροια απελπιστικών αδιεξόδων αλλά ως εύκολη και αποτελεσματική πολιτική. Σήμερα, που οι κίνδυνοι στα μέτωπα της διπλωματίας και της οικονομίας μπορούν να υπονομεύσουν τα επιτεύγματα δεκαετιών, αντιμετωπίζουμε μια πολιτική σκηνή, όπου κυβέρνηση και αντιπολίτευση αντί να ομονοούν βρίσκονται στα μαχαίρια. Εκ των πραγμάτων, η ευθύνη βαραίνει την κυβέρνηση – αυτή είναι που καθορίζει την ατζέντα της πολιτικής, με τους κομπασμούς περί δικού της «ηθικού πλεονεκτήματος» και καταγγελίες περί της γενικής διαφθοράς των αντιπάλων της. Η κυβέρνηση δυσχεραίνει τη συνεργασία και, την ίδια ώρα, τα κυβερνητικά κόμματα προετοιμάζουν το αφήγημα που θα χρησιμοποιήσουν μετά το ενδεχόμενο εκλογικής ήττας: το «σύστημα» τα εκδικείται επειδή επιχείρησαν την «κάθαρση». Το γεγονός ότι αυτή η ιστορία μπορεί να πείσει μόνο τους αφελείς ή τους έχοντες συμφέρον να την πιστεύουν δεν απασχολεί τους κυβερνώντες. Ούτε ανησυχούν για τις ζημίες που αυτή η τακτική προκαλεί στην πολιτική και στην κοινωνία.
Ο πρωθυπουργός και πολλοί υπουργοί γεννήθηκαν μετά και την πιο πρόσφατη τραγωδία του ελληνισμού – τη δικτατορία και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Οι «αγώνες» στους οποίους ανδρώθηκαν ήταν, για πρώτη φορά στην ελληνική ιστορία, εκ του ασφαλούς. Στη μεταπολίτευση, δεν κινδύνευαν ούτε με φυλακή και θάνατο, ούτε με τον αποκλεισμό από τα αγαθά της δημοκρατίας, του καπιταλισμού, της συμμετοχής στην Ε.Ε. Η σταθερότητα και η ευημερία αποτελούσαν βάση απ’ την οποία πολλοί νέοι μπορούσαν να τραβήξουν μπρος, να ανεβάσουν τη χώρα άλλο ένα σκαλί. Δυστυχώς, όμως, πολλοί οι οποίοι σήμερα επηρεάζουν τη δημόσια ζωή, είτε βρίσκονται σε κυβερνητικά αξιώματα είτε «παράγουν επανάσταση» σε διάφορα άσυλα που αναπτύσσονται μέσα στο κοινωνικό σύνολο, παριστάνουν τους μονίμως αδικημένους και οργισμένους. Εμμένουν σε αναπαραστάσεις μαχών ενός φαντασιακού παρελθόντος. Αυτή είναι η έκφραση της αυταρέσκειας, της ανευθυνότητας και της σύγχυσης που υπονομεύουν το σήμερα και το αύριο. Η πραγματική, αέναη επανάσταση –το χρέος μας– είναι η διαφύλαξη της ελευθερίας, της ανεξαρτησίας και της ευημερίας που βρήκαμε.