Σε μια περίοδο όπου το μεγάλης κλίμακας σινεμά ανατρέχει στους παλιούς του μύθους (ελλείψει νέων προφανώς), κλασικές πηγές όπως η Καινή Διαθήκη μπορούν να αποδειχθούν παραπάνω από πολύτιμες. Ιδιαίτερα όταν συνδυάζονται με πρόσφατα γεγονότα αλλά και τους γενικότερους «ανέμους» που πνέουν παγκοσμίως. Το 2016, ο Πάπας Φραγκίσκος αναγνώρισε τη Μαρία Μαγδαληνή ως «αληθινή και αυθεντική ευαγγελίστρια», ολοκληρώνοντας έτσι ουσιαστικά την αποκατάστασή της, αφού επί αιώνες εθεωρείτο περίπου η… πόρνη της ιστορίας. Η ταινία του Γκαρθ Ντέιβις («Lion»), που βλέπουμε από αυτή την εβδομάδα στις αίθουσες, σφραγίζει κινηματογραφικά το γεγονός, ενώ ταυτόχρονα τονίζει την παραμελημένη έως τώρα γυναικεία παρουσία στην ιστορία του Ιησού.
Το χρονικό λίγο-πολύ γνωστό: Η νεαρή Μαρία από τα Μάγδαλα (που βέβαια δεν είναι πόρνη) γνωρίζει, στις όχθες της Γεννησαρέτ, τον Ιησού και τους μαθητές του, οι οποίοι κηρύττουν στην περιοχή. Γοητευμένη από τον λόγο και τις πράξεις τους, αποφασίζει να τους ακολουθήσει σε ένα δρόμο που οδηγεί μέχρι τον Γολγοθά και το θαύμα της Ανάστασης. Η Ρούνεϊ Μάρα ενσαρκώνει τη Μαρία ως ευφυή νεαρή κοπέλα, η οποία αρνείται να συμβιβαστεί με τον αυστηρό «νόμο» της οικογένειας, ενώ παράλληλα αναζητά τις πνευματικές αλήθειες. Ο Ιησούς (Γιοακίν Φίνιξ) διακρίνει αμέσως το ιδιαίτερο χάρισμά της και τη δέχεται ως ισότιμη στον κύκλο των μαθητών του.
Οι Χέλεν Εντμουντσον και Φιλίπα Γκόσλετ, οι οποίες υπογράφουν το σενάριο της ταινίας, τοποθετούν για πρώτη φορά μια γυναίκα στον πρωταγωνιστικό ρόλο ενός τέτοιου φιλμ. Στην εποχή των περί ισότητας κινημάτων στον χώρο του θεάματος άλλωστε, κάτι τέτοιο είναι και ταιριαστό. Η πρωτοτυπία του φιλμ, ωστόσο, κάπου εκεί εξαντλείται μιας και όλα τα υπόλοιπα επίπεδα, από την αφήγηση ώς τη σκηνοθεσία, κινούνται αυστηρά στην πεπατημένη του ακαδημαϊκού ιστορικού δράματος. Ο δε Γιοακίν Φίνιξ, που τα έχει τα κιλάκια του, δύσκολα παραβάλλεται με την ασκητική μορφή του Ιησού…
Με αφορμή, πάντως, τη νέα ταινία και ενόψει Πάσχα, μπορούμε να ρίξουμε μια ματιά στις –όχι και λίγες– ταινίες σχετικά με τη ζωή του Χριστού. «Η ωραιότερη ιστορία του κόσμου», όπως είναι ο γλαφυρός τίτλος μιας από αυτές, με τον Μαξ φον Σίντοφ στον πρωταγωνιστικό ρόλο, έχει προφανώς προσελκύσει από πολύ παλιά το ενδιαφέρον του Χόλιγουντ. Κάπως έτσι τις προσεχείς ημέρες θα δούμε πιθανότατα ταινίες όπως «Ο χιτών», με τον Ρίτσαρντ Μπάρτον, «Ο βασιλέας των βασιλέων» του Νίκολας Ρέι ή τα πιο πρόσφατα και πολυσυζητημένα «Πάθη του Χριστού» του Μελ Γκίμπσον. Κορυφαία αναπαράσταση φυσικά παραμένει «Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ» του Φράνκο Τζεφιρέλι. Η μίνι σειρά των 382 λεπτών αποτελεί κανονικό έπος, το οποίο, παρά τις όποιες «στραβοτιμονιές» του, παραμένει ακόμη και ύστερα από δεκάδες θεάσεις σχεδόν… εθιστικό. Για να κάνουμε και τη σύνδεση με το σήμερα, τη Μαγδαληνή εκεί υποδύεται η σπουδαία Αν Μπάνκροφτ.
Το βαρόμετρο της εβδομάδας
Στο «Δεν ήσουν ποτέ εδώ» η Λιν Ράμσεϊ («Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν») επιστρέφει με ένα θρίλερ μεγάλης έντασης και ιδιαίτερα σκληρής εικονοποιίας. Ο βραβευμένος στις Κάννες για την επίδοσή του, Γιοακίν Φίνιξ, υποδύεται έναν βετεράνο του στρατού, ο οποίος δουλεύει ως ιδιωτικός ντετέκτιβ-τιμωρός σε υποθέσεις εξαφάνισης νεαρών κοριτσιών. Μία από αυτές, ωστόσο, θα εξελιχθεί πιο στραβά από το αναμενόμενο. Η βία είναι εδώ το όχημα που οδηγεί τις εξελίξεις, με την ψυχογραφία του ήρωα να βρίσκεται σε πρώτο πλάνο και το ταξίδι του να μοιάζει με απελπισμένη αναζήτηση στο σκοτάδι.
Στο «Pacific Rim: εξέγερση» επιστρέφουμε στον κόσμο των γιγάντιων ρομπότ, ειδικευμένων στην καταστροφή εξωγήινων τεράτων. Η παγκόσμια απειλή αυτή τη φορά έχει διαφορετική ταυτότητα, με την… απάντηση, ωστόσο, να αποτελείται και πάλι από έναν ορυμαγδό ειδικών εφέ και υποτυπώδους σεναρίου, κατευθείαν για την αγορά της Κίνας.
Στο «Ραντεβού εκεί ψηλά» δύο άνδρες γνωρίζονται στα χαρακώματα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν ο ένας θα σώσει τη ζωή του άλλου. Την επαύριον του μακελειού, οι δυο τους θα βρεθούν στο Παρίσι, προσπαθώντας να επιβιώσουν, ώσπου αποφασίζουν να σκαρώσουν μια απάτη εις βάρος εκείνων που πλουτίζουν από τα θύματα αλλά και των οικογενειών των πενθούντων. Ο Αλμπέρ Ντιποντέλ κατασκευάζει ένα γλυκόπικρο φιλμ πάνω στα δεινά του πολέμου, την αξία της οικογένειας (φυσικής ή εξ επιλογής), αλλά και την καλλιτεχνική φύση, η οποία μπορεί να φωτίσει ακόμα και τις πιο απελπιστικές καταστάσεις.