Τον σκύλο μου, που μετράμε παρέα δέκα χρόνια, τον γνώρισα όταν ο προηγούμενος ιδιοκτήτης τον άφησε στην αυλή μας. Ηταν δύο μηνών κουταβάκι. Πολλές φορές έχω σκεφτεί αυτόν τον άνθρωπο, που δεν είχε στειρώσει το ζώο του, αυτό έκανε κουτάβια, τα οποία εκείνος στη συνέχεια μοίρασε σε διάφορες αυλές, ποντάροντας στο ότι οι ένοικοι θα είναι φιλόζωοι. Του είμαι ευγνώμων, πάντως, για τη χαρά που, χωρίς να το ξέρει, μας χάρισε, μια αγάπη που δεν ξέραμε ότι υπάρχει, αλλά να που υπήρχε.
Μολονότι η πίεση που μας ασκείται οδηγεί να τοποθετούμαστε άμεσα και με απόλυτη σιγουριά επί παντός επιστητού, τα περισσότερα πράγματα –ευτυχώς– δεν είναι άσπρο μαύρο, χωράνε συζήτηση. Οι αντιδράσεις, για παράδειγμα, που ξεσήκωσε το σχέδιο νόμου για τα δεσποζόμενα και αδέσποτα ζώα ξεπέρασαν σχεδόν σε ένταση και αυτές από το αποτρόπαιο βίντεο της κακοποίησης του δύστυχου σκυλιού από τους δύο φαντάρους. Για κίνδυνο «μαζικών εγκαταλείψεων» και «επιστροφή της ευθανασίας σε μαζική κλίμακα» έκαναν λόγο οι φιλοζωικές ενώσεις, σε ένα κρεσέντο παραπληροφόρησης, έστω και καλών προθέσεων. Διαβάσαμε ότι «μειώνει τα πρόστιμα για τις κακοποιήσεις ζώων», ότι «διώχνει τα ζώα από τα διαμερίσματα», «απαγορεύει τις υιοθεσίες στο εξωτερικό». Διατρέχοντας σχολαστικά το σχέδιο νόμου, που βρίσκεται σε διαβούλευση, δεν εντοπίσαμε τα παραπάνω. Ορίζονται πρώτη φορά συγκεκριμένες ποινές για την κακοποίηση ζώων, δεν αλλάζει το καθεστώς των υιοθεσιών στο εξωτερικό, ενώ υπάρχει πρόβλεψη για συγκεκριμένα τετραγωνικά ανά ζώο σε κάθε διαμέρισμα με γνώμονα την ευζωία του κατοικιδίου. Αυτό που πράγματι κάνει είναι ότι προβλέπει πρόστιμο (το ονομάζει τέλος) για τους πολίτες που δεν φροντίζουν να στειρώνουν τα ζώα τους. Είναι ένα παρεμβατικό μέτρο για την αντιμετώπιση του προβλήματος της αύξησης των αδεσπότων. Τα αδέσποτα δεν αποτελούν κάποιου είδους φυσικό φαινόμενο. Είναι πρώην δεσποζόμενα ζώα ή τα κουτάβια τους που οι ιδιοκτήτες τους εγκατέλειψαν σε βουνά, δρόμους, σκουπιδοτενεκέδες, αυλές. Θα ζήσουν 1-2 χρόνια το πολύ, πριν ένα πιθανότατα άσχημο τέλος. Στο μεταξύ, θα έχουν προλάβει να αναπαραχθούν. Το τέλος των 100 ευρώ έχει στόχο να σπάσει αυτόν τον κύκλο. Το κράτος δεν μπορεί να συνεχίζει να ποντάρει κι αυτό στα φιλοζωικά αισθήματα των ιδιοκτητών των αυλών ή των περαστικών. Το πώς θα εφαρμοστεί είναι προς συζήτηση, η οποία ενίοτε μπορεί να γίνεται και ψύχραιμα.