Μέσα στο θέατρο «Ροές», στην τελευταία παράσταση του «Είμαι», προχθές βράδυ, αισθάνομαι συμμέτοχος μιας δημόσιας έκθεσης. Αυτό που συμβαίνει στη σκηνή εξελίσσεται, σταδιακά, σε μια καταβύθιση σε σπήλαια της συνείδησης, παρότι το όχημα είναι μια μουσική βιογραφία, η ιστόρηση μιας ενηλικίωσης. Ο Ζαχαρίας Καρούνης, με το θείο δώρο της φωνής του, καθαρή, βαθιά, ρωμαλέα, γεμάτη χρώμα, σταθερότητα, ένα γεωφυσικό τοπίο από μόνη της, με κοιλάδες και οροπέδια, παίρνει μια χούφτα χώμα και φτιάχνει ένα σπίτι μιας προσωπικής-κοινής αφήγησης. Το «Είμαι» είναι αυτό που λέει. Μια παράσταση, που ίπταται πέρα από τη μουσική και το θέατρο, καθώς βιογραφεί την επώδυνη και ταυτόχρονα συναρπαστική πορεία προς τη συνειδητοποίηση του εαυτού. Αυτό που εκτυλίσσεται είναι διαδραστικό.
Ενας άνθρωπος, ο Ζαχαρίας Καρούνης, αφηγείται, τραγουδάει και παίζει, χωρίς διακοπή, ελευθερώνοντας έναν χείμαρρο, με δόσεις, με ορμή, με παύσεις και ενθουσιασμό, για να μιλήσει γι’ αυτό που συμβαίνει σε όλους μας, όταν από παιδιά με ένα μικρό σπόρο στην καρδιά ανοίγουμε τα μάτια στον εαυτό, στη ζωή, και νιώθουμε το θαύμα. Το «Εμείς» είναι κατ’ επίφαση μουσική αυτοβιογραφία, γιατί με ένα τρόπο γίνεται μια παράλληλη βιογράφηση μιας κοινής πατρίδας αισθημάτων μέσα από το όχημα των μουσικών παραδόσεων, των δημοτικών τραγουδιών, των εκκλησιαστικών ψαλμών και του αστικού πενταγράμμου, από τη μικρή κοινότητα στη μεγάλη πόλη, από την άχρονη προνεωτερικότητα στον μεταβιομηχανικό χρόνο. Η πλήρης θεατρική πράξη αποκτά μυστήριο, βαθαίνει σε βυθό ρευστό, χάρη στη σκηνοθεσία του Χρήστου Δήμα και στα σκηνικά-κοστούμια του Αγγελου Μέντη. Οι μουσικοί επί σκηνής προεκτείνουν την εμπειρία και αιμοδοτούν διαρκώς το «Είμαι». Αναμένουμε να το δούμε πάλι το καλοκαίρι.