Παρά τα πολλά και υπαρκτά εμπόδια, η διαδικασία αναζήτησης κοινού τόπου στο θέμα της ονομασίας της ΠΓΔΜ συνεχίζεται. Μετά την αυξημένου συμβολισμού επίσκεψη που πραγματοποίησε ο Νίκος Κοτζιάς την περασμένη εβδομάδα στα Σκόπια, ο Ελληνας υπουργός Εξωτερικών και ο ομόλογός του της ΠΓΔΜ συναντώνται αύριο στη Βιέννη με τον Μάθιου Νίμιτς.
Ο μεσολαβητής του ΟΗΕ αντιλαμβάνεται ότι παρουσιάζεται ένα «παράθυρο ευκαιρίας» και υπό αυτό το πρίσμα θα επιχειρήσει να οικοδομήσει στην κινητικότητα που παρατηρείται σε διμερές επίπεδο. Σε κάθε περίπτωση, η προσπάθεια εξελίσσεται με ορίζοντα τη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ, τον Ιούλιο.
Ολα δείχνουν ότι οι δύο πρωθυπουργοί επιθυμούν να υπάρξει συμφωνία. Είναι γεγονός ότι έχουμε εισέλθει βαθιά στην ουσία μιας λύσης. Μιλάμε ανοικτά και δημόσια πλέον για σύνθετη ονομασία –η επίσημη ελληνική θέση από το 2007 την οποία αποδέχθηκαν τα Σκόπια τους τελευταίους μήνες– με πιο πιθανή το «Gorna Makedonija» (Ανω Μακεδονία).
Παράλληλα, η συζήτηση επικεντρώνεται στην αλλαγή του συντάγματος της γειτονικής χώρας και σε άλλες πτυχές όπως είναι η ταυτότητα και η γλώσσα. Εξετάζεται η υπογραφή μιας συμφωνίας όπως αυτή μεταξύ ΠΓΔΜ και Βουλγαρίας. Η σημερινή κυβέρνηση στα Σκόπια δεν διαθέτει την αναγκαία πλειοψηφία των δύο τρίτων για να αλλάξει το σύνταγμα. Ωστόσο, μια πιθανή αναθεώρηση του συντάγματος της χώρας δεν θα πρέπει να ερμηνεύεται, ούτε να προβάλλεται στην κοινή γνώμη ως μια «υποχώρηση» σε ελληνικές και διεθνείς πιέσεις, αφού έτσι κι αλλιώς το σύνταγμα θα πρέπει να αλλάξει στο πλαίσιο της ένταξης της χώρας στους διεθνείς οργανισμούς των οποίων επιθυμεί διακαώς να γίνει μέλος.
Αυτά σε ό,τι αφορά τους γείτονες. Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, μπορεί ο κ. Τσίπρας να εμφανίζεται πρόθυμος να κάνει τα δύσκολα βήματα, ωστόσο αυτό δεν αρκεί. Δεν είναι δυνατόν ο κυβερνητικός του εταίρος να μάχεται κατά της συμφωνίας.
Ο πρωθυπουργός οφείλει να εξασφαλίσει τη συναίνεση των Ανεξαρτήτων Ελλήνων σε μια συμφωνία που θα αποτελεί έντιμο συμβιβασμό και δεν θα έχει νικητές και ηττημένους. Είναι θεσμικά παράλογο και πολιτικά άδικο να ζητείται εθνική συναίνεση από τα κόμματα της αντιπολίτευσης –κυρίως τη Νέα Δημοκρατία και το Κίνημα Αλλαγής– αλλά να αρνείται να την προσφέρει ο κυβερνητικός εταίρος.
Με δεδομένη, δε, τη μέχρι τώρα συμπεριφορά του κ. Καμμένου, δεν αποκλείεται να ζήσουμε και τη σχιζοφρένεια να επιτίθεται ο υπουργός Εθνικής Αμυνας σε όσους αποδεχθούν τη συμβιβαστική λύση που θα έχει πετύχει η κυβέρνηση στην οποία μετέχει ο ίδιος. Κατά την προσφιλή του τακτική, ίσως, καταγγείλει κάποιους ως «προδότες».
Η Ελλάδα έχει πολλούς λόγους να θέλει να κλείσει αυτό το μέτωπο. Η συμπεριφορά του Ταγίπ Ερντογάν θα έπρεπε να έχει πείσει κάθε λογικό Ελληνα, ακόμη και τον πλέον δύσπιστο, για το ποια είναι η εθνική προτεραιότητα. Αλλά για να φθάσουμε σε μια λύση, δεν μπορεί να υπάρξουν ούτε στο εσωτερικό νικητές και ηττημένοι.