Το απέσυραν το νομοσχέδιο για τα «τετράποδα ζώα συντροφιάς». (Τρελαίνομαι για τον ακριβή προσδιορισμό του αριθμού των ποδών, καθώς ο όρος υπονοεί την ύπαρξη και δίποδων ζώων συντροφιάς…) Ηταν αναμενόμενη η απόσυρση, μετά τις δικαιολογημένα άγριες αντιδράσεις. Παρ’ όλα αυτά, παραμένει το ερώτημα πώς τόλμησαν να το φέρουν, πώς δεν τους πέρασε από το μυαλό ότι θα ακολουθούσε ξεσηκωμός με τις φρικώδεις προβλέψεις του νομοσχεδίου. Αξίζει να σταθούμε στο ερώτημα, όχι βέβαια γιατί μπορεί να έχει καμία ιδιαίτερη σημασία η απάντηση, αλλά επειδή μας επιτρέπει να καταλάβουμε πόσο επικίνδυνη μπορεί να γίνει η βλακεία –και ιδίως όταν εκφράζεται ως φιλοδοξία για έναν «καλύτερο κόσμο»– όταν της δοθεί εξουσία, δηλαδή δυνατότητα να πραγματοποιήσει το «όραμα».
Αυτό που σκαρφίστηκε ο Γ. Τσιρώνης, και το υπερασπίστηκε μέχρι τελευταίας στιγμής με επιμονή, ήταν ουσιαστικά η κρατικοποίηση της φιλοζωίας: η υπαγωγή στο κράτος και στους φορείς του (τους δήμους) ακόμη και των βασικών αισθημάτων αγάπης και φροντίδας για τα ζώα, μέσω απαγορεύσεων. Γιατί θα απαγορευόταν και μάλιστα θα τιμωρείτο με πρόστιμο η υιοθεσία ενός αδέσποτου από τον δρόμο. Αφήστε δε τα κενά, που ασφαλώς έκαναν ανεφάρμοστο το τρομακτικό όραμα του οικολόγου Τσιρώνη. Τι θα γινόταν, λ.χ., με τον πληθυσμό των αδέσποτων, που δεν θα ενέπιπταν στις ρυθμίσεις του νόμου; Δεν προέβλεπε «Endlösung» το νομοσχέδιο! (Το άφηνε να εννοηθεί, βέβαια…) Ισως να αποφάσιζαν κατά την εφαρμογή. Να συγκαλούσε, ας πούμε, μυστική σύσκεψη του επιτελείου του ο Τσιρώνης, κάπου διακριτικά ασφαλώς (ας πούμε, υπάρχουν εξαίρετες βίλες στη λίμνη Wansee του Βερολίνου, που προσφέρονται για τέτοιες διασκέψεις και σε καλές τιμές…), και εκεί να αποφάσιζαν.
Καταλαβαίνω το πάθος του υφυπουργού για το δημιούργημά του. Αυτό που έστησε με τόση αγάπη ήταν ένα πείραμα ολοκληρωτισμού, το οποίο προοριζόταν για έναν πληθυσμό που δεν ψηφίζει, τα τετράποδα ζώα, οπότε ο Τσιρώνης άφησε τη μαρξιστική φαντασία του ελεύθερη να πλάσει έναν «καλύτερο κόσμο» για τον καλύτερο φίλο του ανθρώπου. Του διέφυγε μία λεπτομέρεια που κάνει όλη τη διαφορά: ότι τα δίποδα που αγαπούν τα τετράποδα και τα νοιάζονται είναι, τελικά, περισσότερα από όσα φανταζόμασταν. Το δείχνουν οι αντιδράσεις στα περιστατικά κακοποίησης ζώων. Πώς δεν το έπιασε ο οικολόγος Τσιρώνης; Ετσι είναι, όμως, μεγάλε! Οταν χάνεσαι στα ύψη σχεδιάζοντας το τέλειο μέλλον για τον Ανθρωπο, ξεχνάς τους πραγματικούς ανθρώπους. Μέχρις ενός σημείου, το αξίωμα ισχύει και για τον σκύλο. Για τη γάτα, δεν μπορώ να πω· πρέπει να το σκεφθώ καλά προηγουμένως…
Αχ, κατσικάκι…
Ευτυχής συγκυρία το θέλει να παραμείνουμε στον κόσμο του προηγούμενου σημειώματος, καθώς η επικαιρότητα μας επιβάλλει να ασχοληθούμε ακόμη μία φορά με τον βουλευτή Κατσίκη…
Μάλλον, θα αποφύγω να ασχοληθώ με τον ίδιο τον Κατσίκη – δεν έχει νόημα. Ομως το ζήτημα της ανταλλαγής, το οποίο έθεσε απροσχημάτιστα, υπάρχει ανομολόγητα στη σκέψη αρκετών και μάλιστα εκείνων που θέτουν την αγάπη για την πατρίδα υπεράνω των άλλων αξιών. Κάνουν τεράστιο λάθος· διότι ο πατριωτισμός είναι που μας επιβάλλει να αποκλείσουμε κάθε σκέψη ανταλλαγής των δύο δικών μας με τους «8». Είναι επουσιώδες αν αυτό που λέει ο Κατσίκης το λέει και ο Ερντογάν, αν η αντίληψη του (δικηγόρου!) Κατσίκη περί κράτους δικαίου ταυτίζεται με τις απόψεις που ανέπτυξε με τόση γλαφυρότητα ο Τούρκος ηγέτης, από την άνεση του προεδρικού καναπέ.
Τυχόν υποστηρικτές της ανταλλαγής, όπως ο Κατσίκης, δεν καταλαβαίνουν ότι το ζήτημα των «8», με την πάροδο του χρόνου, με την επιμονή της Τουρκίας να απελαθούν οι φυγάδες και με τις αλλεπάλληλες αποφάσεις της ελληνικής Δικαιοσύνης, έχει αποκτήσει τεράστια συμβολική αξία. Επομένως, το ουσιώδες, στο χυδαίο παζάρι ισχύος που προσπαθεί να μας επιβάλει η Τουρκία του Ερντογάν, είναι ότι αν δεχθούμε την ανταλλαγή, προσφέρουμε στον Ερντογάν το κράτος δικαίου στο πιάτο, όπως η Σαλώμη την κεφαλή του Προδρόμου. Τόσο απλά! Πώς θα μπορούμε ύστερα να ψελλίζουμε τα περί διεθνούς δικαίου και ποιοι θα μας παίρνουν στα σοβαρά όταν θα τα επικαλούμεθα; Αν δώσουμε αυτό, δίνουμε τη βάση κάθε σύγχρονης ευρωπαϊκής κοινωνίας, και πώς θα αρνηθούμε μετά όταν θα μας ζητήσουν τα υπόλοιπα;
Marianne
Είδα και εθαύμασα τον Παναγιώτη μας στα χθεσινά επεισόδια. Τον είδα σκαρφαλωμένο σε μια σκάλα, την οποία είχε στηρίξει σε κλούβα των ΜΑΤ και, στα μάτια μου, φαντάζει σαν μια σύγχρονη Marianne της εποχής μας. Πολλές οι διαφορές με το αρχέτυπο, ήταν όμως η Marianne στα οδοφράγματα της επανάστασης! Το πασίγνωστο θέμα του Ντελακρουά, αλλά ως παρωδία. Διότι, αν η Marianne στέκεται ως σύμβολο των δύο μεγάλων αξιών του Διαφωτισμού, της λογικής και της ελευθερίας, ο φουκαράς ο Παναγιώτης, ως απλοϊκός μαρξιστής, συμβολίζει την τυφλή μέχρι βλακείας πίστη και την ανελευθερία. Πάντως, επειδή εκτιμώ παρ’ όλα αυτά την προσπάθεια του Παναγιώτη στις καλές τέχνες, ας μου επιτρέψει μια συμβουλή: νομίζω ότι για την πόζα στο οδόφραγμα, έπρεπε να είχε πετάξει έξω λίγο στήθος…