Οι αντισυστημικοί πολιτικοί θα έπρεπε να προτείνουν εικονοκλαστική οικονομική πολιτική. Ωστόσο, προς το παρόν πολλά λαϊκιστικά κινήματα της Δύσης μασούν τα λόγια τους. Ο Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ φαίνεται αποφασισμένος να καταργήσει χρήσιμες κανονιστικές ρυθμίσεις, ενώ ταυτόχρονα ενισχύει, δίχως λόγο, την εχθρότητα άλλων κρατών προς τις ΗΠΑ. Οι Ευρωπαίοι προσπαθούν. Οι υπέρμαχοι του Brexit ονειρεύονται πως θα μεταφέρουν τη Βρετανία σε ένα φανταστικό παρελθόν, ωστόσο έχουν λίγες συγκεκριμένες προτάσεις. Στην Ιταλία η Λέγκα του Βορρά και το Κίνημα των 5 Αστέρων αλλάζουν οικονομική πολιτική τακτικά και σχεδόν στην τύχη. Κάτι ανάλογο κάνει και το Εθνικό Μέτωπο στη Γαλλία. Το συγκεκριμένο οικονομικό κενό συνιστά πράξη ανευθυνότητας, καθώς αυτά τα κόμματα έχουν μεγαλύτερη απήχηση σε ανθρώπους που είναι εξοργισμένοι από την έλλειψη οικονομικών ευκαιριών και από τις δυσλειτουργίες ολόκληρου του, βασισμένου στην αγορά, συστήματος. Οι άνθρωποι που έχουν «μείνει πίσω» αξίζουν πιο σαφείς ιδέες, όχι απλώς οργισμένους λόγους και κενά συνθήματα. Το πιο κενό από αυτά είναι ο «οικονομικός εθνικισμός».
Οι σύγχρονες οικονομίες είναι, σε μεγάλο βαθμό, διεθνείς. Αποκόβοντας τις αναπτυγμένες χώρες από την αποδοτική ξένη παραγωγή και την τεχνολογία αιχμής, θα οδηγήσει σε περισσότερες ζημίες παρά σε κέρδη. Ωστόσο, τα κέρδη που προκύπτουν από τη συμμετοχή στην παγκόσμια οικονομία πρέπει να μοιράζονται πιο δίκαια σε τοπικό επίπεδο και αυτό το καθήκον ανήκει στο κράτος. Η ιδέα μπορεί να αποτελεί ανάθεμα για πολλούς Αμερικανούς συντηρητικούς λαϊκιστές, αλλά το δόγμα τους για όλο και λιγότερο κράτος και όλο πιο ελεύθερες αγορές είναι επικίνδυνα αντιπαραγωγικό στα μάτια θυμωμένων λαϊκιστών ψηφοφόρων. Αλλωστε, μόνον οι κυβερνήσεις μπορούν να επιβάλουν το κανονιστικό πλαίσιο και να αντέξουν οικονομικά την επένδυση στην εκπαίδευση και στη βιομηχανική ανάπτυξη που θα μπορούσε να βοηθήσει ανθρώπους που έχουν σχετικά λιγότερες δεξιότητες και ευκαιρίες. Και μόνον οι κυβερνήσεις διαθέτουν τους απαιτούμενους πόρους και την εξουσία, ώστε να παράσχουν σημαντικό δίχτυ κοινωνικής προστασίας για όσους έχουν «μείνει πίσω». Βασική προτεραιότητα θα έπρεπε να είναι να εγγυηθεί το κράτος καλές θέσεις εργασίας.
Η πρόσληψη περισσότερων εργαζομένων, είτε απευθείας από το κράτος είτε έμμεσα μέσω προγραμμάτων που χρηματοδοτούνται από την κυβέρνηση, ώστε να επιτελούν κοινωνικά χρήσιμη εργασία θα κάλυπτε γρήγορα το κόστος. Οχι μόνο θα διευρυνόταν η φορολογική βάση, αλλά θα περιοριζόταν και η ζήτηση για κοινωνικά επιδόματα. Η δημιουργία καλύτερων θέσεων εργασίας αποτελεί μεγαλύτερη πρόκληση από τη δημιουργία περισσότερων θέσεων εργασίας. Οι κυβερνήσεις θα μπορούσαν να ενισχύσουν το οικονομικό περιβάλλον υποστηρίζοντας την εκπαίδευση των εργαζομένων και την εφαρμογή στιβαρών αναπτυξιακών έργων. Μία ακόμη προτεραιότητα θα έπρεπε να είναι η οικονομική ασφάλεια. Τα σκανδιναβικά ανταποδοτικά συστήματα ή το εγγυημένο ελάχιστο εισόδημα θα μπορούσαν να αποτελέσουν καλύτερη εναλλακτική λύση. Ακόμη και η καλύτερη οικονομική πολιτική δεν θα άλλαζε τις αυταρχικές και ακραία εθνικιστικές πτυχές των σύγχρονων λαϊκιστικών κινημάτων. Αν το κατεστημένο θέλει πραγματικά να περιορίσει τους λαϊκιστές, θα μπορούσε να αρχίσει να προτείνει τη δική του καλή, λαϊκή, οικονομική πολιτική.