Η «κρίση» εννοιολογικά ενέχει οξύτητα. Οχι διάρκεια. Ο,τι, άρα, αντιμετωπίζει η Ελλάς την τελευταία οκταετία δεν είναι κρίση. Είναι κατάσταση. Είναι αδυναμία προσαρμογής στο επίπεδο της Ευρωζώνης. Περάσαμε εκεί με τα θλιβερής μνήμης greek statistics. Κουκουλώσαμε τις ελλείψεις με άφθονο δανεισμό. Υπερβήκαμε το όριο. Εσκασε η φούσκα.
• Ουδεμία χώρα της Ευρωζώνης: α) Επιβάλλει φυλάκιση για μη εξόφληση χρέους. β) Θέτει ως προϋπόθεση προσφυγής στο δικαστήριο την προηγούμενη πληρωμή του 20% της οφειλής, πλέον προστίμων και προσαυξήσεων, δηλαδή –πρακτικά– την προκαταβολή όλου του χρέους! γ) Επιτρέπει τη διοικητική επιβολή προσαυξήσεων επί οφειλής που δεν έχει δικαστικά βεβαιωθεί.
Ο,τι στην Ευρωζώνη είναι ανήκουστο αποτελεί εδώ κρατική πρακτική. Ο οφειλέτης φόρου πάει φυλακή. Χωρίς προπληρωμή δεν εξετάζεται δικαστικά η φορολογική προσφυγή. Οι διοικητικές προσαυξήσεις συχνά διπλασιάζουν την οφειλή. Η ζωή του Ελληνα φορολογικού υπόλογου είναι μαρτυρική. Τα προαναφερθέντα ευρωπαϊκώς ανεπίτρεπτα τέθηκαν υπό τον έλεγχο του Συμβουλίου της Επικρατείας. Το Δικαστήριο, σε κακίστη στιγμή του, εξέδωσε την υπ’ αριθμ. 1496/2014 απόφαση. Δεν εξέτασε την ουσία. Επικαλέσθηκε λόγο τυπικό. Θύμισε –πολύ– τον Πόντιο Πιλάτο.
Βαρύτατη στρέβλωση είναι ότι ο δικαστής έχει καταστεί μέρος του προβλήματος. Εν ενεργεία ή απόμαχος, συντηρείται από το δημόσιο ταμείο. Η ολοκληρωτική πτώχευση του κράτους δεν έχει αποκλεισθεί. Ο πολίτης αντιδικώντας φορολογικά τελεί υπό απειλή μεροληψίας του κριτή! Είδαμε πρόσφατα γενναίες φορολογικές αποφάσεις.
Ομως δεν μεταβάλλουν την ουσία του ζητήματος. Ο δικαστής παραμένει υλικά εξαρτημένος από το δημόσιο ταμείο. Ακολουθεί το κερασάκι. Είμαστε η μόνη ευρωπαϊκή χώρα και κατά τούτο: το Δημόσιο δεν εξοφλεί τους πιστωτές του. Αρα και η επιδίκαση υπέρ του πολίτη σχετική αξία έχει. Ο πολίτης και δικαιωμένος δεν γνωρίζει αν και πότε θα εισπράξει ό,τι –μάλιστα αχρεωστήτως– έχει καταβάλει για να γίνει η δίκη που κέρδισε!
• Ακρατος είναι ο βιούμενος παραλογισμός. Ο επιτηδευματίας έχει πέσει έξω. Εάν όμως δεν πληρώσει ελάχιστο, έστω, δημόσιο χρέος, καταδικάζεται. Αντιθέτως, ο πολιτικός που υποσχέθηκε «άρνηση» πληρωμής πολλών δεκάδων δισεκατομμυρίων δημοσίου χρέους, προς τους πιστωτές, έγινε πρωθυπουργός. Η άρνηση καταβολής ίδιας υφής οφειλής άγει και προς τη φυλακή και προς τη δόξα. Εννοείται την ηροστράτεια.
• Τον Αύγουστο 2018 εκπνέει το τρέχον πρόγραμμα ελληνικής στήριξης. Αρμοδίως δηλώνεται πως κλείνει ο κύκλος των μνημονίων «με αυτοδύναμη έξοδο στις αγορές»… Εκεί, άρα, θ’ αναζητούμε εφεξής τα αναγκαία «ευρώ». Και αυτό με ψηλά επιτόκια ώστε να προτιμηθούμε.
Σε απλά ελληνικά: η πλέον αδύναμη χώρα θα δανείζεται ακριβότερα απ’ όλες τις λοιπές. Και έτσι, οι διοικούντες θα ισχυρίζονται ότι έχουν αποκαταστήσει τη θέση μας στην Ευρωζώνη.
* Ο κ. Γεώργιος Κ. Στεφανάκης είναι δικηγόρος.