Κώστας Κατσίκης: Πατάτες

2' 1" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Γιατί υπάρχει Κατσίκης; Η πιο μονοκόμματη αντικυβερνητική άποψη απαντά «διότι υπάρχουν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ» – ένα κατσικοτροφείο λαϊκισμού, που εξέθρεψε σε μεγάλο βαθμό στελέχη όχι μόνο αδοκίμαστα, αλλά και αδαή ακόμη στα θεμελιώδη, όπως το θεμέλιο που ο βουλευτής ζήτησε «να ξεπεραστεί».

Ο ελαφρολαϊκισμός, όμως, δεν είναι πατέντα της κυβέρνησης. Ούτε τα στελέχη που εκπληρώνουν τον κατσικότυπο είναι μονοπωλιακό προϊόν των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Η οικογένεια Κατσίκη άλλωστε, διάγουσα ήδη τη δεύτερη γενιά πολιτευτών, μπορεί να διεκδικήσει status δυναστειούλας στον χώρο της λούμπεν Δεξιάς. Το πρόβλημα δεν είναι ότι βρέθηκε ένας βουλευτής να κάνει μια δήλωση που οι ίδιοι οι συνάδελφοί του της μείζονος συμπολίτευσης χαρακτήριζαν χθες δημοσίως «πατάτα». Το πρόβλημα είναι το πολιτικό περιβάλλον που επιτρέπει στην πατάτα να προκαλεί ωστικό κύμα βόμβας, με διπλωματικό αντίκτυπο.

Αξίζει κανείς να αναρωτηθεί πότε ήταν η τελευταία φορά που η εξωτερική πολιτική ήταν τόσο ευάλωτη σε ακτιβισμούς. Πότε μπορούσαν τυχαίοι βουλευτές, με μόνο εφόδιο το φρόνημά τους, ή τυχαίοι παράγοντες –απόστρατοι και «στρατευμένοι»– να επηρεάζουν την εξωτερική πολιτική; Θα πρέπει να γυρίσει κανείς πριν από το Ελσίνκι. Τότε που, ζαλισμένη ακόμη από το τραύμα των Ιμίων, η χώρα δεν είχε ακόμη βρει στρατηγικό έρμα, με αποτέλεσμα να είναι ευάλωτη στην πειρατεία των ερασιτεχνών· στον βολονταρισμό εκείνων που, στις αρχές του 1999, λίγο έλειψε να αποβούν μοιραίοι.

Ο φόβος είναι ότι κάτι ανάλογο συμβαίνει και σήμερα. Οι «εμπρηστές» εμφιλοχωρούν στο κενό που δημιουργεί η στρατηγική αμηχανία απέναντι στην ερντογανική Τουρκία. Στην πραγματικότητα, απέναντι σε αυτή τη «νέα», αστάθμητη χώρα δεν έχει ακόμη διαμορφωθεί εθνική γραμμή για να μπορεί να κατηγορηθεί ο βουλευτής των ΑΝΕΛ ότι την παραβίασε. Δεν ήταν εκείνος που είδε πρώτος τη Δικαιοσύνη ως εμπόδιο. Δεν ήταν εκείνος που σκέφτηκε πρώτος ότι οι οκτώ Τούρκοι αξιωματικοί μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως διπλωματικό συνάλλαγμα.

Η κριτική ότι η κυβέρνηση «υποτίμησε» τη σύλληψη των δύο αξιωματικών ή ότι «είναι ράθυμη» είναι ρηχή. Οποιαδήποτε κυβέρνηση στην Αθήνα θα έπρεπε να μάθει από την αρχή να περπατάει πάνω στο αχαρτογράφητο ρήγμα. Οποιαδήποτε κυβέρνηση θα πορευόταν στην αρχή αναμασώντας τα κλισέ της προηγούμενης περιόδου. Εκείνο που δύσκολα μπορεί κανείς να φανταστεί άλλη κυβέρνηση να κάνει, είναι να επιτρέπει στον εαυτό της τόσο μεγάλη γκάμα ρητορικού αυθορμητισμού και επιχειρησιακού αυτοσχεδιασμού.

Το στρατηγικό κενό είναι λίγο – πολύ δικαιολογημένο. Δεν έχουμε ένα κράτος που σκέφτεται – πόσο μάλλον που μπορεί να σκεφτεί γρήγορα, σε συνθήκες κρίσης. Εδώ όμως το κενό φωνάζει. Και δεν φωνάζει μόνο από τους εξώστες, όπου ελλοχεύουν οι Κατσίκηδες. Φωνάζει απ’ τη σκηνή.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή