Μία από τις κορυφαίες «one-hit wonder» ταινίες της ιστορίας, μία από τις επιδραστικότερες ταινίες τρόμου όλων των εποχών, ένα από τα κλασικότερα B-movies της δεκαετίας του ’60. Αυτοί είναι μερικοί από τους τίτλους που αρμόζουν στο «Carnival of Souls» (ελλ. τίτλος: «Το Καρναβάλι των Ψυχών» ή «Το Σημάδι της Αμαρτίας»), το οποίο θα προβληθεί το Σάββατο 31 Μαρτίου στον κινηματογράφο Ααβόρα, ώρα 00:30, στο πλαίσιο του νέου αθηναϊκού κινηματογραφικού θεσμού μεταμεσονύχτιων προβολών «Midnight Express», που φέρνει έναν διαφορετικό, περισσότερο «τελετουργικό» τρόπο θέασης στα κινηματογραφικά δρώμενα της πόλης, ο οποίος έλειπε στη σημερινή εποχή της κυριαρχίας των πολυσινεμά και της διαδικτυακής υπερπροσφοράς.
Το «Carnival of Souls» είναι η μοναδική ταινία μεγάλου μήκους ενός άσημου Αμερικανού σκηνοθέτη ταινιών εκπαιδευτικού περιεχομένου, ονόματι Χερκ Χάρβεϊ, ο οποίος το 1962 άφησε ανεξίτηλο το όνομα του στο σινεμά του φανταστικού, έχοντας στη διάθεση του ένα πενιχρό χρηματικό ποσό ύψους μόλις 30.000 δολαρίων. Για να γίνει αντιληπτό το πόσο πράγματι πενιχρός ήταν αυτός ο προϋπολογισμός, αξίζει να αναφερθεί ότι ήταν κατά πολύ μικρότερος από τον αντίστοιχο προϋπολογισμό άλλων κλασικών low-budget ταινιών τρόμου, όπως το «The Texas Chainsaw Massacre» (ελλ. τίτλος: «Ο Σχιζοφρενής Δολοφόνος με το Πριόνι») του Τόμπι Χούπερ και το «Night of the Living Dead» (ελλ. τίτλος: «Η Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών») του Τζορτζ Α. Ρομέρο.
Kράμα ψυχολογικού θρίλερ, ταινίας με ζόμπι και ιστορίας φαντασμάτων, το «καρναβάλι» του Χάρβεϊ είναι πάνω απ’ όλα ένα εμβληματικό «midnight movie», το οποίο στέκεται αντάξια δίπλα στην «αφρόκρεμα» του μεταμεσονύχτιου κινηματογράφου, σε ταινίες όπως το «Eraserhead» του Ντέιβιντ Λιντς, το «Freaks» (ελλ. τίτλος: «Τα Τέρατα») του Τοντ Μπράουνινγκ και το «El Topo» του Αλεχάντρο Γιοντορόφσκι. Χαμένο ανάμεσα στα αμέτρητα B-movies που φύτρωναν σαν τα μανιτάρια στα αμερικάνικα 50s και 60s, το «Carnival of Souls» πέρασε απαρατήρητο κατά την πρώτη κυκλοφορία του στα αμερικανικά drive-in το 1962. Κατά τα επόμενα όμως χρόνια, η ταινία αναβίωσε με συχνές μεταμεσονύχτιες προβολές στη μικρή οθόνη, δημιουργώντας το δικό της φανατικό κοινό στις ΗΠΑ και αποκτώντας την cult ταυτότητα που τη χαρακτηρίζει έκτοτε. Η αναβίωση αυτή πέρασε στη μεγάλη οθόνη στα τέλη της δεκαετίας του ’80, όταν η ταινία επανακυκλοφόρησε στους κινηματογράφους και προβλήθηκε σε σειρά φεστιβάλ ανά τις Ηνωμένες Πολιτείες, διευρύνοντας ακόμη περισσότερο το κοινό της.
Πέραν της ταινίας αυτής καθαυτής, το φιλμ του Χάρβεϊ ασκεί γοητεία σε πρώτο βαθμό απλά και μόνο με τον τίτλο του, έναν από τους πιο μυστηριώδεις και εκλεπτυσμένους τίτλους στην ιστορία του κινηματογραφικού τρόμου, o οποίος σε αντίθεση με τους περισσότερους τίτλους αντίστοιχων ταινιών, συνοδεύεται και από ανάλογο περιεχόμενο. H ταινία εξιστορεί την ιστορία της Μέρι Χένρι (Κάντας Χίλιγκος), μίας νεαρής μουσικού του εκκλησιαστικού οργάνου, η οποία στοιχειώνεται από τρομακτικά απόκοσμα οράματα, καταδιώκεται από μία μυστηριώδη νεκροζώντανη μορφή και βιώνει μία αίσθηση βαθειάς αποξένωσης από οτιδήποτε συμβαίνει γύρω της, στον απόηχο της δια μαγείας επιβίωσης της από ένα τραγικό αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Μια διαρκής αίσθηση αμφισημίας διέπει ολόκληρη την ταινία, με τον θεατή να δυσκολεύεται να καταλάβει αν παρακολουθεί μία μεταφυσική ιστορία, ένα ταξίδι στα άδυτα της ψυχής και του μυαλού της πρωταγωνίστριας ή κάτι ενδιάμεσο, μία δυσκολία κατανόησης που μένει έντονα αποτυπωμένη στο νου και πολύ μετά τους τίτλους τέλους της ταινίας. Αυτή η γενικότερη αίσθηση αμφιβολίας σε συνδυασμό με την εκπληκτική ασπρόμαυρη φωτογραφία, την ανατριχιαστική εκκλησιαστική οργανική μουσική και ορισμένες εξαιρετικά απόκοσμες και ατμοσφαιρικές σκηνές που σηκώνουν κυριολεκτικά την τρίχα, κάνουν το «Carnival of Souls» να ξεχωρίζει από τις περισσότερες ταινίες της συνομοταξίας του, φέρνοντας το πιο κοντά σε μετέπειτα σουρεαλιστικές arthouse δημιουργίες, όπως αυτές του σκοτεινού σύμπαντος του Ντέιβιντ Λιντς.
Μάλιστα, το «καρναβάλι» του Χάρβεϊ θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένας από τους συνδετικούς κρίκους ανάμεσα στην εκδοχή που θέλει τα «midnight movies» συνυφασμένα απόλυτα με τα B-movies και οτιδήποτε τα χαρακτηρίζει και την εκδοχή που τα αντιλαμβάνεται ως περισσότερο αντισυμβατικές καλλιτεχνικές δημιουργίες, όπως το ψυχεδελικό αιματοβαμμένο γουέστερν «El Topo» και ο ακατανόητος σουρεαλιστικός εφιάλτης του «Eraserhead».