Ευκλείδης Τσακαλωτος
Για ένα μαξιλάρι αδειανό
Για λόγους αμιγώς ελληνικούς, άσχετους με τη διεθνή συγκυρία, οι αγορές δεν δείχνουν διατεθειμένες να γεμίσουν τη μαξιλαροθήκη που τους κρατάει ανοιχτή ο Τσακαλώτος. Η προσπάθεια που φαίνεται ότι βρίσκεται τώρα σε εξέλιξη είναι να στηριχθεί το εγχείρημα της εξόδου –πώς αλλιώς;– με ένταση του βραχυπρόθεσμου εσωτερικού δανεισμού. (Τα στοιχεία που παρουσίασε σε πρόσφατη εκδήλωση του ekyklos ο Γιώργος Προκοπάκης δείχνουν αύξηση των repos στα 20 δισ. τον Ιανουάριο του 2018.)
Το συμπέρασμα είναι ότι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ φεύγουν όπως ήρθαν. Οπως το πρώτο εξάμηνο του 2015 στραγγάλισαν την οικονομία κυνηγώντας την αντιμνημονιακή αυταπάτη, έτσι και τώρα στεγνώνουν τους φορείς του Δημοσίου –και συσσωρεύουν απλήρωτες οφειλές προς τους ιδιώτες– για να πιάσουν τη φάτα μοργκάνα της καθαρής εξόδου. Η διαφορά είναι ότι τώρα δεν υπάρχει το ελαφρυντικό της πλάνης. Τώρα η επιχείρηση είναι συνειδητή: Προεκλογική καμπάνια με τα καμένα λάδια της οικονομίας. Εξοδος χωρίς –βιώσιμη– έξοδο στις αγορές.
Μα, οι δανειστές τι κάνουν; Δεν βλέπουν ότι το μαξιλάρι γεμίζει με αέρα; Δεν είναι η πρώτη φορά που οι δανειστές επιτρέπουν στους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να πάνε κόντρα στην οικονομική λογική, προκειμένου να υπηρετηθεί ένας κοινός προπαγανδιστικός στόχος.
Δεν χρειάζεται φαντασία για να δει κανείς πόσο αποτρόπαιο θα είναι το τρόπαιο του νικητή των επόμενων εκλογών: Με τα ταμεία άδεια. Τις αγορές εχθρικές. Και τον βρόχο της απλής αναλογικής στον λαιμό.
Νίκος Αλιβιζάτος
Πυρκαγιά και πυρασφάλεια
Ο ΣΥΡΙΖΑ, που τώρα εμφανίζεται εκ του ασφαλούς να καταγγέλλει την «ατολμία» του Μητσοτάκη, είχε πρώτος επιτεθεί κατά του Αλιβιζάτου διά του κυβερνητικού εκπροσώπου. Οταν θέλεις συναίνεση, δεν αποκαλείς τον εμπνευστή της συναινετικής πρότασης «απολίτικο». Στην πραγματικότητα, η συνεννόηση που προϋποθέτει η αναθεωρητική διαδικασία είναι εδώ και καιρό εκτός του ορίζοντα τόσο του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και της Ν.Δ. Για τη μεν κυβέρνηση, είναι μονίμως ενεργό το ένστικτο που της υπαγορεύει να δαγκώνει όποιο χέρι της προτείνεται. Για τη Ν.Δ. είναι πια ξεκάθαρη η επιλογή να μη δώσει ούτε ψιχίο ανοχής στον πολιτικό της αντίπαλο μέχρι τις εκλογές.
Παρ’ όλα αυτά, θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι το Κέντρο είχε θεσμικό καθήκον να υποβάλει την αναθεωρητική του πρόταση, ακόμη κι αν ήξερε ότι δεν είχε ελπίδες να ευοδωθεί. Ο Βενιζέλος και η αξιωματική αντιπολίτευση λένε το αντίθετο: Οποιαδήποτε προσέγγιση, έστω και συμβολική, με τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ισοδυναμεί με ενίσχυση του θεσμικού κινδύνου. Οι κυβερνητικοί εταίροι πρέπει να τύχουν του υγειονομικού αποκλεισμού που επιφυλάσσεται στους εχθρούς της δημοκρατίας.
Πατώντας τους κανόνες, επιδιώκοντας να εξοντώσει με κάθε μέσο τους αντιπάλους του, ο ΣΥΡΙΖΑ καταφέρνει έτσι να τους μεταδώσει την πολεμική του μέθη.
Στον χώρο, του οποίου την οργανωτική ανασύσταση εγγυήθηκε ο Αλιβιζάτος, αυτή η εμφυλιακή πόλωση έχει ζωτικές παρενέργειες. Οι συνθήκες δεν καθιστούν άκαρπη μόνο κάθε συναινετική πρωτοβουλία του Κέντρου. Καθιστούν εύθραυστη την ίδια την ύπαρξή του. Το σημείο εκμηδενισμού των «ίσων αποστάσεων» είναι, βεβαίως, οι εκλογές. Εκεί η πρέσα κλείνει.