Δύο τραπέζια ενωμένα, στρωμένα με λευκά τραπεζομάντιλα, στραφταλιστά μαχαιροπίρουνα, πιάτα και πιατέλες και γύρω γύρω οικογένεια και φίλοι με μια περίεργη μπλε λάμψη στα πρόσωπά τους. Όχι, δεν είναι από τα κεριά ούτε από το φως της τραπεζαρίας. Είναι από την οθόνη του κινητού τους. Νέα εποχή, νέα ήθη: αν δεν φωτογραφίσουμε και ποστάρουμε το πιάτο μας, είναι σαν να μην το φάγαμε. Δεν το απολαύσαμε, ούτε τις θερμίδες του πήραμε (που λέει ο λόγος), δεν υπήρξε ποτέ.
Οι νέοι καιροί, λοιπόν, απαιτούν νέους κανόνες. Πριν από το φαγητό απομακρύνουμε το κινητό μας από το τραπέζι, ώστε να μην μπαίνουμε στον πειρασμό.
Δίνουμε λίγη σημασία στα στρογγυλά μπολ με τις πασχαλιές, που είναι σε τέτοιο ύψος ώστε να μην εμποδίζεται η οπτική επαφή των συνδαιτυμόνων. Λέμε μια καλή κουβέντα στην οικοδέσποινα και μαγείρισσα για το χειροποίητο κατακίτρινο καρβελάκι που φέρνει στο τραπέζι, μυρωδάτο και αχνιστό. Αγάπησε τη συνταγή για το τυρόψωμο της κ. Μαργαρίτας από την Ανάφη (σελ. 40), το ζύμωσε με ζαφορά και λίγη κοπανισμένη μαστίχα και το τύλιξε με ένα μοναδικό απαλό και λαδένιο φύλλο. «Τέλειο για μαραθόπιτες και χορτόπιτες», σκεφτόταν όσο το ζύμωνε, ρίχνοντας κουταλιά κουταλιά το τσίπουρο και το νερό.
Πείτε τα νέα σας, τις επιτυχίες, τις αποτυχίες σας· μεταξύ σας είστε – αν κάποιοι θα χαρούν, θα σας καταλάβουν, θα σας δώσουν κουράγιο, κάθονται δίπλα σας και απολαμβάνουν το ψωμάκι.
Δώστε λίγη σημασία στο αρνάκι που έρχεται στη μεγάλη πιατέλα και μυρίζει δεντρολίβανο. Το κρέας ξεκολλάει από το κόκαλο και λιώνει στο πιρούνι. Δεν έγινε τυχαία. Το είχε βάλει σε γάστρα με 10 σκελίδες σκόρδου, 80 ml λευκό, ξηρό κρασί και 1 μάτσο δεντρολίβανο και το έψηνε όλο το βράδυ στους 140° C.
Και στο τέλος, βγάζετε όλοι μαζί μια φωτογραφία, χορτάτοι και ευτυχείς.