Τα δεδομένα είναι γνωστά. Η Τουρκία του Ερντογάν επιδεικνύει επιθετικότητα προς διάφορες κατευθύνσεις, επιθυμεί να γίνει αποδεκτή ως περιφερειακή δύναμη στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, ορθώνει προκλητικά το ανάστημά της απέναντι σε μεγάλες δυνάμεις (ΗΠΑ), απομακρύνεται από τη Δύση και συγκλίνει με τη Ρωσία, θεωρεί ότι η Ευρώπη εξαρτάται από τις διαθέσεις της στο προσφυγικό και συμπεριφέρεται ανάλογα, διεκδικεί ηγετικό ρόλο μεταξύ των ισλαμικών χωρών, ιδιαίτερα των σουνιτικών, είναι αποφασισμένη να ακυρώσει τη Συνθήκη της Λωζάννης, καταφεύγει ακόμη και σε τυχοδιωκτικές ενέργειες για να δείξει ότι έχει «μακρύ χέρι» και να εκφοβίσει (Κόσοβο, Ελλάδα).
Η Ελλάδα, όπως και η Κύπρος, έχει τη γεωγραφική ατυχία να είναι όμορη χώρα της Τουρκίας και πολύ μεγάλο μέρος της νεότερης –αλλά και της μεταβυζαντινής– ιστορίας της απορρέει από τις διμερείς σχέσεις τους. Η ατυχία αυτή παίρνει διαστάσεις στη σημερινή συγκυρία, καθώς αλλάζουν οι ισορροπίες και κυριαρχεί η ρευστότητα στην περιοχή μας, ενώ ταυτόχρονα εκλείπει η προθυμία παρέμβασης για την αποκατάσταση της διεθνούς τάξης από τους ισχυρούς του πλανήτη. Αυτό εκμεταλλεύεται το καθεστώς Ερντογάν, και μαζί του όλη σχεδόν η πολιτική τάξη της Τουρκίας, επιχειρώντας να ανατρέψει διεθνείς συνθήκες, αδιαφορώντας για το διεθνές δίκαιο και διαλαλώντας την αποφασιστικότητά του να πάρει και να χάσει ζωές. Πιστεύει, άλλωστε, ότι οι δυτικές χώρες δεν έχουν πια «στομάχι» που να αντέχει απώλειες, για λόγους αρχών. Αν όμως αυτά ισχύουν, ο Ερντογάν παύει, πλέον, να είναι απρόβλεπτος και καθίσταται ένας εξαιρετικά επικίνδυνος προβλέψιμος…
Η ατυχία της δικής μας χώρας γίνεται ακόμη μεγαλύτερη από το γεγονός ότι έχει μια κυβέρνηση που δεν ξέρει τι της γίνεται στα εξωτερικά θέματα και το μόνο που την ενδιαφέρει είναι η δική της τύχη. Ερμηνεύει τις δηλώσεις και κινήσεις του Ερντογάν ότι απευθύνονται αποκλειστικά στο δικό του εσωτερικό μέτωπο, ενόψει εκλογών, δηλαδή με τα δικά της μέτρα. Ετσι, βλέπουμε τον μεν Καμμένο να ρίχνει συνεχώς λάδι στη φωτιά με ακατανόητες δηλώσεις, το δε Μαξίμου (Τσίπρας) να τον ακολουθεί τελευταία. Είτε γιατί φοβάται μήπως θεωρηθεί ενδοτικό σε σύγκριση με τον κραυγαλέο υπουργό Αμυνας είτε γιατί νομίζει ότι με την ένταση και, ακόμη περισσότερο, με την κρίση μπορεί να συσπειρώσει δυνάμεις και ψηφοφόρους γύρω του. Σωστά, λοιπόν, ανησυχούν οι νοήμονες πολίτες…