Οπωσδήποτε δεν ήταν εύκολο αυτό που πέτυχε το Κίνημα Αλλαγής: απέκτησε εσωκομματική ζωή, προτού γίνει κόμμα. Μπήκε στην κλιμακτήριο χωρίς να έχει περάσει εφηβεία.
Η αίσθηση ότι ο νέος φορέας της Κεντροαριστεράς σπατάλησε τη φόρα που του είχε δώσει η μαζική εκλογή του περασμένου Νοεμβρίου, δεν επιβεβαιώνεται μόνο στις δημοσκοπήσεις. Επιβεβαιώθηκε στην ανάγκη διορισμού του συνεδρίου και στον πανηγυρικό του χαρακτήρα. Και πανηγυρικότερα αποτυπώθηκε στη σύνθεση της –εισπνοή!– τετρακοσιοδεκατριαμελούς –εκπνοή– Κεντρικής Επιτροπής.
Οποιος διατρέξει τη λίστα που προέκυψε από διανεμητική διευθέτηση μεταξύ των συνιστωσών μπορεί και να αισθανθεί, διαβάζοντας ορισμένα ονόματα πρώην πολιτικών, νοσταλγία. Πρόκειται για μια σύνθεση που –ακριβώς επειδή προέκυψε από μοιρασιά– αντανακλά πιστά την ταυτότητα του εγχειρήματος. Το εγχείρημα είναι προϊόν πρόσθεσης –ΠΑΣΟΚ συν Ποτάμι συν Καμίνης συν ΔΗΜΑΡ συν ΚΙΔΗΣΟ– και όχι ανασύνθεσης.
Η ανασύνθεση δεν δοκιμάστηκε, γιατί, όπως φαίνεται, δεν ήταν καν στα ζητούμενα της κάλπης.
Σχεδόν μισό χρόνο μετά τη διαδικασία που επιβράβευσε εκλογικά το τακτικό άνοιγμα της Φώφης Γεννηματά, αξίζει κανείς να αναρωτηθεί τι έχει αλλάξει εκτός από τα πανωσηκώματα στη Χαριλάου Τρικούπη; Ποια από τα υπαρξιακά διλήμματα που βραχυκύκλωναν την Κεντροαριστερά έχουν απαντηθεί – ή, έστω, έχουν αρχίσει να απαντώνται;
Βρήκε το κόμμα τον τρόπο να δραπετεύσει από την πεισιθάνατο μοίρα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας; Κατάφερε μήπως να διατυπώσει μια ρεαλιστική πρόταση για το ποιοι πρέπει να κυβερνήσουν τη χώρα μετά τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ – μια πρόταση που θα υπερβαίνει την υπεκφυγή περί οικουμενικής συναίνεσης;
Το νέο όχημα κινείται στην πορεία που είχε χαράξει πριν από την προσθετική επέμβαση η παλιά – αναβαπτισμένη ηγεσία του. Κινείται ακόμη με βάση την παραδοχή πως η μεγάλη εκλογική πελατεία βρίσκεται στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ που, δυσαρεστημένοι από την κυβέρνηση, θα ξαναστραφούν προς το μεταλλαγμένο ΠΑΣΟΚ.
Πρόκειται για μια παραδοχή που βασίζεται στην αισιοδοξία ότι –όπως το λέει έμπειρο στέλεχος του χώρου– «οι ψηφοφόροι θα προτιμήσουν τον μικρό από τον μεγάλο λαϊκισμό». Βασίζεται κυρίως στη βεβαιότητα της Χαριλάου Τρικούπη ότι είναι αμελητέο το ποσοστό του εκλογικού σώματος που θα τους ψήφιζε για να γίνουν εταίροι του Μητσοτάκη.
Οποιος κι αν έχει δίκιο, το ερώτημα βρίσκεται εκεί που βρισκόταν και πριν από τον Νοέμβριο. Η οργανωτική διεύρυνση δεν ενίσχυσε τις αντοχές του Κέντρου στον διπολισμό. Οι ψηφοφόροι που εγκαταλείπουν τον ΣΥΡΙΖΑ είτε προσπερνούν το ΚΙΝΑΛ και πάνε κατευθείαν στη Ν.Δ. είτε διασκορπίζονται προς τα ακραιφνέστερα αντισυστημικά σχήματα. Και το ΠΑΣΟΚ, όπως κι αν το λένε, είναι μάλλον αργά για να γίνει αντισυστημικό.