Είναι πασιφανές και γνωστό ότι η Ελλάδα έχει μεγάλα προβλήματα εξωτερικής και εσωτερικής ασφάλειας, τομείς στους οποίους προΐστανται πολιτικά οι Πάνος Καμμένος και Νίκος Τόσκας αντιστοίχως. Ταυτόχρονα, είναι επίσης φανερό ότι οι δύο υπουργοί δεν εμπνέουν το αίσθημα της ασφάλειας στους πολίτες και αποτελούν πολύ συχνά στόχους επίθεσης από τα κόμματα της αντιπολίτευσης, ακόμη και από βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας, πιο έμμεσα από τους τελευταίους είναι η αλήθεια. Μόλις πριν από μερικές ημέρες άλλωστε, ο Κυριάκος Μητσοτάκης χαρακτήρισε «ανίκανο και επικίνδυνο» τον Πάνο Καμμένο, ενώ και ο Νίκος Τόσκας βάλλεται καθημερινά, όχι όμως με τόσο βαρείς χαρακτηρισμούς. Ισως γιατί ο εξωτερικός κίνδυνος της Τουρκίας, που απειλεί τελευταία τη χώρα, θεωρείται πολύ πιο σοβαρός από την ασυδοσία των «μπαχαλάκηδων» και την έξαρση της εγκληματικότητας που βιώνουν οι πολίτες στο εσωτερικό.
Ενδεχομένως πάλι γιατί ο υπουργός Αμυνας έχει προκαλέσει επανειλημμένως, μέσα και έξω από τη Βουλή, ηγεσίες και κόμματα της αντιπολίτευσης. Το ερώτημα που προκύπτει είναι κατά πόσον οι δύο υπουργοί αποτελούν πρόβλημα για το Μέγαρο Μαξίμου. Αν δηλαδή συμπεριφέρονται και πολιτεύονται, ιδιαίτερα ο Πάνος Καμμένος, σε συνεννόηση με τον πρωθυπουργό ή αν δρουν ανεξέλεγκτα, αλλά είναι ανεκτοί και παραμένουν στις θέσεις τους για να μη δημιουργηθούν εντυπώσεις κυβερνητικής αστάθειας. Ή, πιθανώς, για να μη φανεί ότι ο Αλέξης Τσίπρας υποκύπτει στις πιέσεις των πολιτικών αντιπάλων του που ζητούν την αντικατάστασή τους. Οι δασύτριχες και παχύρρευστες καθημερινές δηλώσεις άλλων κυβερνητικών αξιωματούχων και κομματικών στελεχών δεν λύνουν τον γρίφο. Ακόμη και όταν αποτυπώνουν την ύπαρξη δυσαρέσκειας ή αμηχανίας στο εσωτερικό της κυβέρνησης Συρανέλ ή στο εσωτερικό των κομμάτων που τη συνιστούν.
Με την παραδοχή ότι υπάρχει ποιοτική διαφορά μεταξύ των κινδύνων που εγκυμονούν για τη χώρα οι επιδόσεις των Πάνου Καμμένου και Νίκου Τόσκα. Ο πρώτος έχει την ευθύνη της προστασίας της χώρας από ξένες επιβουλές και ταυτόχρονα από τον ίδιο εξαρτάται η παραμονή της κυβέρνησης στην εξουσία, ενώ ο δεύτερος έχει την ευθύνη της προστασίας των πολιτών εξασφαλίζοντας την τήρηση του νόμου και της τάξης, αλλά ασφαλώς είναι πολιτικά αναλώσιμος.
Τούτων λεχθέντων, το αβίαστο συμπέρασμα είναι ότι ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη λειτουργεί και αποφασίζει στο πλαίσιο εντολών από την ηγεσία της κυβέρνησης. Στο μέτρο των δυνατοτήτων του φυσικά, αλλά πάντως σίγουρα εκφράζει τη γενική βούληση της κυβέρνησης σχετικά με την ανεπαρκή αστυνόμευση και την ανοχή που επιδεικνύει. Με τον υπουργό Αμυνας τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα στην προσπάθεια εξαγωγής συμπεράσματος. Με αυτόν δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν. Είτε συντηρεί με τις αλλεπάλληλες δηλώσεις του τη φραστική ένταση με την Τουρκία σε συνεννόηση με τον Αλέξη Τσίπρα, είτε ως ανεξέλεγκτος υπηρετεί μια δική του ρητορική – στρατηγική εσωτερικής κατανάλωσης με αποκλειστικό στόχο την πολιτική του επιβίωση, γνωρίζοντας –και ίσως απειλώντας στο παρασκήνιο– ότι έχει τη δυνατότητα να ανατρέψει την κυβέρνηση. Η εμπειρία λέει ότι τουλάχιστον στα εσωτερικά θέματα οι Αλέξης Τσίπρας και Πάνος Καμμένος αποτελούσαν τα δύο πρόσωπα του Ιανού σε επίπεδο ρητορικής, γιατί σε επίπεδο ουσίας ταυτίζονταν. Ισχύει όμως το ίδιο όταν απέναντι είναι η άκρως επικίνδυνη και αστάθμητη Τουρκία του Ερντογάν; Και από την άλλη πλευρά, είναι δυνατόν να μην επιχειρεί να βάλει «χαλινάρι» ο πρωθυπουργός στον εταίρο του όταν επικρέμαται μια τέτοια απειλή πάνω από τη χώρα; Εκτός και αν διατηρεί δικά του κανάλια επικοινωνίας με την Αγκυρα και διαμηνύει να μη δίνουν σημασία σε όσα λέει ο υπουργός του της Αμυνας…
Ας ελπίσουμε ότι το μέλλον θα δείξει και όχι η νεκροψία!