Οι σκιές και τα όνειρα της Μαρίας Κίτσου

Οι σκιές και τα όνειρα της Μαρίας Κίτσου

4' 56" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

H Μαρία Κίτσου, πριν ανεβεί στη σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά ως Ναστάζια στον «Ηλίθιο» του Ντοστογιέφσκι, μιλάει για την κατάθλιψη, με την οποία παλεύει από τα δεκαεπτά της, για τις επιτυχίες και τις αποτυχίες της, για το όνειρο της σκηνοθεσίας, αλλά και ενός παιδιού…

Συναντηθήκαμε σε ένα καφέ του Πειραιά, σε ένα διάλειμμα από τις πρόβες για τον «Ηλίθιο» του Ντοστογιέφσκι, που θα ανεβεί στο Δημοτικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Νίκου Διαμαντή. Έφτασε φουριόζα, σέρνοντας μια… βαλίτσα. «Μετά την πρόβα πάω κατευθείαν στο Θησείο, για τη “Λυσσασμένη γάτα”. Ζω από καμαρίνι σε καμαρίνι!» μου εξήγησε γελώντας.

Ενώ βρίσκεστε αρκετά χρόνια στον χώρο, δεν γνωρίζουμε πολλά για σας. Η ζωή σας δεν είναι «διάφανη»…

Δεν το επεδίωξα, έτυχε. Αλλά ίσως συμβαίνει επειδή στις συνεντεύξεις οι δημοσιογράφοι με ρωτάτε συνεχώς για τα ίδια πράγματα. Έτσι, ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου μένει στο σκοτάδι.

Ποια πτυχή της ζωής σας θα θέλατε να βγει στο φως;

Θα σας πω. Ελάχιστοι γνωρίζουν ότι πάσχω από κατάθλιψη και αγχώδη διαταραχή, καθώς και από σύνδρομο ελλειμματικής προσοχής. Η διάγνωση έγινε στα 17 μου και έκτοτε παλεύω να τα αντιμετωπίσω με φαρμακευτική αγωγή και ψυχοθεραπεία. Αλλά, ευτυχώς, έχω δίπλα μου ανθρώπους που με αγαπούν, με καταλαβαίνουν και με στηρίζουν. Επίσης, σε ένα τεστ ενσυναίσθησης που μου έκανε ο γιατρός μου χτύπησα… κόκκινο. Πώς να μην έχω κατάθλιψη όταν μπαίνω τόσο πολύ «στα παπούτσια» των άλλων; (Γέλια) Αν μου πείτε κάτι στενόχωρο για σας, θα το βιώσω μέχρι το μεδούλι! Μπορεί να με διαλύσει.

 

Οι σκιές και τα όνειρα της Μαρίας Κίτσου-1

 

Το παθαίνετε και με τους ρόλους;

Κυρίως! Δεν χάνω τα όρια, αλλά κουβαλάω και εκτός σκηνής τον πόνο της ηρωίδας. Τον «Ηλίθιο» τον διάβασα πρώτη φορά στο γυμνάσιο. Ο πατέρας μου ήταν στρατιωτικός, πολύ αυστηρός. Από κοντά και η μητέρα μου. Δεν ήθελαν αντιπερισπασμούς στα μαθήματά μου. Δεν με άφησαν ποτέ να μάθω γαλλικά, που τα λάτρευα, ούτε να κάνω μπαλέτο και πιάνο, που τα λαχταρούσα. Τους είπα ψέματα, λοιπόν, ότι από το φροντιστήριο μας ζήτησαν να διαβάσουμε τον «Ηλίθιο» και το «Έγκλημα και τιμωρία» του Ντοστογιέφσκι, για να βελτιωθούμε στην έκθεση. Έτσι, μου τα αγόρασαν. Η ιστορία της Ναστάζια Φιλίποβνα με συγκλόνισε. Πόσο έκλαψα γι’ αυτή δεν μπορώ να σας περιγράψω. Ένιωσα σαν να γράφτηκε για να την παίξω. Χωρίς καν να έχω αποφασίσει τότε ότι θα ασχοληθώ με την υποκριτική.

Πού σας άγγιξε;

Στον πόνο που κουβαλάει. Στο ότι είναι αυτοκαταστροφική, παλεύει με τους δαίμονές της και αποζητά μια λύτρωση. Κάπως έτσι ήμουν κι εγώ στην εφηβεία μου. 

Η σχέση με τους γονείς σας δεν ήταν εύκολη. Εξομαλύνθηκε με τα χρόνια;

Όταν έφτασε η ώρα των πανελλαδικών, μου είπαν: «Αν δεν περάσεις στην Αθήνα, θα γίνεις κομμώτρια». Πέρασα στη Θεολογία και έφυγα από το σπίτι. Το «μακριά κι αγαπημένοι» ίσχυσε και για μας. Όταν πήρα το πτυχίο μου από τη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου, ο πατέρας μου είχε αρρωστήσει βαριά από λευχαιμία. Του το πήγα στο νοσοκομείο. «Τελικά εσύ δικαίωσες τον παππού σου», μου είπε. Δεν κατάλαβα τι εννοούσε. Μου εξήγησε ότι ο πατέρας του (τον οποίο είχε χάσει όταν ήταν τεσσάρων ετών) είχε φύγει από τη Σμύρνη στα δεκαέξι του, πριν από τη Μικρασιατική Καταστροφή, και πήγε στη Γαλλία, με το όνειρο να γίνει ηθοποιός. Αλλά η ζωή τον οδήγησε αλλού…

Τα δύσκολα παιδικά σας χρόνια σάς κάνουν επιφυλακτική στο θέμα της μητρότητας;

Όχι, κάθε άλλο. Πάντα έλεγα ότι θα έκανα παιδί, και μάλιστα σε μικρή ηλικία, για να το μεγαλώσω όπως δεν μεγάλωσα εγώ. Αλλά είμαι ήδη 38 ετών και δεν έχει συμβεί ακόμη. Ίσως γιατί είμαι ρομαντική και περιμένω να φανεί ο πρίγκιπας με το άλογο, το άλλο μου μισό…

Είναι η δεύτερη φορά που παίζετε στον «Ηλίθιο»…

Ναι, η πρώτη ήταν σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού, σε εκείνη την εξάωρη παράσταση, η οποία για μένα ήταν πολύ σημαντική. Όχι μόνο γιατί ήταν ο πρώτος ρόλος μου στο θέατρο, αλλά και γιατί σημαδεύτηκε από την απώλεια του πατέρα μου. Τη μέρα της γενικής πρόβας πέθανε. Στην πρεμιέρα έγινε η κηδεία. 

 

Οι σκιές και τα όνειρα της Μαρίας Κίτσου-2

 

Στη σκηνή σάς ταιριάζει το δράμα. Σε  κωμωδία θα σας δούμε;

Πολύ θα το ήθελα, αλλά δεν μου το έχουν προτείνει. Και να σκεφτείτε ότι στη ζωή μου είμαι μεγάλο πειραχτήρι. Αλλά στη δουλειά είμαι… σπασικλάκι. Τα δίνω όλα, σε βαθμό που δεν ευχαριστιέμαι καν στις υποκλίσεις. Νιώθω ευγνώμων για το χειροκρότημα, αλλά δεν μπορώ να το απολαύσω. Τελειώνει η παράσταση και είμαι άρρωστη για δύο ώρες, με ρίγη και άλλα ψυχοσωματικά.

Οι επιτυχίες σας είναι γνωστές. Υπάρχει κάποια αποτυχία την οποία χρεώνετε στον εαυτό σας;

Ο ρόλος της Άμπι στο «Πόθοι κάτω από τις λεύκες», πέρυσι, στο Εθνικό. Δεν κατάφερα να κάνω αυτό που είχα στο μυαλό μου, δεν βρήκα ένα κανάλι επικοινωνίας με την ηρωίδα. Ίσως την ξαναπαίξω ή τη σκηνοθετήσω. 

Σκέφτεστε, δηλαδή, να περάσετε κάποια στιγμή στη σκηνοθεσία;

Το θέλω πολύ. Μάλιστα, έχω βρει ένα εξαιρετικό έργο της μεταελισαβετιανής περιόδου και το έχω δώσει στον Αντώνη Γαλέο να το μεταφράσει. Αλλά έχω γνώση του κινδύνου, δεν θα είναι εύκολο. Ο σκηνοθέτης πρέπει να είναι ηγέτης: να αγαπά τους ηθοποιούς του, να μην τους παιδεύει, να κερδίζει τον σεβασμό και την εμπιστοσύνη και να μην τα ζητά εκβιαστικά. 

Για να κλείσουμε τη συνέντευξη όπως την ξεκινήσαμε, τι θα λέγατε στους ανθρώπους που πάσχουν -ή υποπτεύονται ότι ενδεχομένως πάσχουν- από κατάθλιψη;

Μόλις καταλάβουν ότι κάτι δεν πάει καλά, να μιλήσουν: στους γονείς, στα αδέλφια, στους φίλους, στον σύντροφό τους. Η λύπη μοιράζεται, η χαρά διπλασιάζεται. Θα δουν δίπλα τους περισσότερους ανθρώπους από όσους φαντάζονται. Είναι ζόρικη η κατάθλιψη. Παλεύεις ταυτόχρονα με τον χειρότερο εχθρό σου και τον καλύτερο σύμμαχό σου: τον εαυτό σου. Αλλά δεν είναι ταμπού. Είναι αρρώστια και μπορεί να αντιμετωπιστεί. 

Κι αν σας έδινα ένα μαγικό λυχνάρι και τη δυνατότητα να πραγματοποιήσετε τρεις ευχές, ποιες θα ήταν αυτές;

Αχ, δώστε μου αυτό το λυχνάρι, σας παρακαλώ! (Γέλια) Λοιπόν, σοβαρά τώρα: η πρώτη ευχή θα ήταν να μπορώ να θεραπεύω σωματικά και ψυχικά τους ανθρώπους. Η δεύτερη να είμαι ευτυχισμένη. Και η τρίτη… Να το σκεφτώ λίγο… Μπορώ να κρατήσω την τρίτη για ώρα ανάγκης;

(Γέλια ξανά) ■

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή