Θα είμαι σαφής και ψύχραιμος. Με το νομοσχέδιο για τα ζώα συντροφιάς είχα θέματα. Έχουν να κάνουν με το Δημόσιο, την Τοπική Αυτοδιοίκηση και τον αμαρτωλό συνδυασμό τους. Η επιβεβαίωση των επιφυλάξεών μου έχει έρθει από νωρίς, όταν το υπουργείο ζήτησε από τους δήμους να απαντήσουν σε ένα ερωτηματολόγιο σχετικά με τις υποδομές που διαθέτουν για την περίθαλψη των αδέσποτων.
Οι 169 δεν καταδέχτηκαν καν να απαντήσουν. Γιατί; Υποθέτω όχι για να μην εκτεθούν για τις δεκαετίες αδράνειας, ενώ το χρήμα έρρεε –αν όχι άφθονο, τουλάχιστον επαρκές–για να εξασφαλίσουν τις στοιχειώδεις υποδομές. Υποπτεύομαι ότι απλώς δεν δίνουν δεκάρα για τα ζώα. Και προκειμένου να αντιπολιτευτούν την κυβέρνηση, τα θυσιάζουν στον βωμό της σιωπηρής αντίστασης. Βλακώδες. Παράνομο. Και, κυρίως, προσβλητικό για όσους έχουν δώσει το αίμα τους για να κάνουν τη δουλειά που ήδη έχουν πληρώσει (μέσα από τα δημοτικά τέλη και τον ΦΠΑ τους) να γίνει.
Με αυτή την έλλειψη συντονισμού, την αδιαφορία και το μπάχαλο που εμφιλοχωρεί σε ό,τι φέρει τη σφραγίδα του κράτους, τι μέλλον έχει ένα ακόμα νομικό πλαίσιο που δεν θα αξίζει το μελάνι που χρειάστηκε για να τυπωθεί;
Όμως, αν χρειαζόταν να διαλέξω –και χρειάστηκε–, θα υπερψήφιζα το νομοσχέδιο. Γιατί είμαι υποχρεωμένος, ως πολίτης μιας Δημοκρατίας, να αποδεχτώ τον διακριτό ρόλο των εξουσιών. Γιατί ο νομοθέτης νομοθετεί. Και ως νομοθέτημα, παρά τα προβλήματά του, το νομοσχέδιο δεν είναι ο ολετήρας των αδέσποτων και ο ιεροεξεταστής των εθελοντών, όπως υποβολιμαία διαδίδουν οι «αντιφρονούντες». Και όταν ο νομοθέτης παραδίδει το πόνημά του στις άλλες δύο εξουσίες, είναι πλέον δική τους ευθύνη να το θέσουν σε εφαρμογή.
Δική τους και δική μου. Και δική σου. Ως πολίτες και φιλόζωοι, έχουμε την υποχρέωση να απαιτούμε διαφάνεια και νομιμότητα. Εμείς πρέπει να ζορίζουμε τους απρόθυμους αστυφύλακες, τους απαθείς δημάρχους, τους χλιαρούς βουλευτές. Εμείς πρέπει να ελέγχουμε τους αυτόκλητους σωτήρες των αδέσποτων, όταν απαιτούν απόλυτη αυτονομία και ανέλεγκτη αυτεξουσιότητα επειδή –στην καλύτερη περίπτωση– θεωρούν το κράτος παρακατιανό συγγενή που έχουν το δικαίωμα να αγνοούν ή –στη χειρότερη– επειδή κερδοσκοπούν σε βάρος της ευαισθησίας και της αφέλειας των άλλων. Ακόμα κι αν βρισκόμαστε στην γκροτέσκα, ξεκαρδιστική θέση να εξηγούμε, ύστερα από χρόνια ανοιχτής αντιπαράθεσης με οτιδήποτε εκπορεύεται από την εξουσία, ότι «δεν είμαστε ΣΥΡΙΖΑ».
Το νομοσχέδιο που βάζει τάξη στην αταξία, που εξαναγκάζει σε συμμετοχή τους φορείς που θρονιάζονταν έως τώρα στις αναπαυτικές καρέκλες τους, που απαιτεί ιχνηλασιμότητα και συμμόρφωση με τις κοινοτικές οδηγίες, είναι ένα ευρωπαϊκό πνευματικό επίτευγμα. Ατελές, αλλά όχι απορριπτέο.
Για την ακρίβεια, το μόνο απορριπτέο είναι η προκαταβολική απόρριψή του. Από χιλιάδες ανθρώπους. Που δεν το έχουν διαβάσει. Στο κάτω κάτω, είκοσι σελίδες είναι· δεν είναι μνημόνιο. Προλαβαίνετε… ■