Οσο βγαίνουμε από το πλαίσιο ελέγχων και η παρουσία των τροϊκανών περνά απαρατήρητη, αντιλαμβανόμαστε καλύτερα τις επικίνδυνες αδυναμίες της κυβερνητικής πλειοψηφίας. Το μνημόνιο ήταν, ειδικά για την παρούσα κυβέρνηση, ένας σίγουρος οδηγός διακυβέρνησης. Οι κυβερνητικοί βουλευτές ισχυρίζονται πως τα όσα κάνουν δεν είναι δική τους επιλογή, ότι «είναι υποχρεωμένοι». Κάπως σαν να τους εκβιάζουν αόρατες δυνάμεις του «κακού». Προφανώς, τα ευρωπαϊκά κράτη και τα παρόμοια: μυθολογία που δείχνει να έχει άριστη εφαρμογή ακόμη και σε «έξυπνους» ανθρώπους του κυβερνητικού χώρου.
Εφτασε, όμως, η ώρα της διπλωματίας, πεδίο δύσκολο κι επικίνδυνο για κάθε κυβέρνηση. Και όλοι διαπιστώσαμε ότι υπάρχουν κίνδυνοι ακόμη σοβαρότεροι και από εκείνους που αντιμετωπίσαμε με τα οικονομικά πράγματα. Γιατί, κακά τα ψέματα, με τους γείτονες που έχουμε και με όσα συμβαίνουν στην ευρύτερη περιοχή, κανείς δεν πρέπει να κοιμάται ήσυχος. Εξάλλου, όσοι έριξαν την ψήφο τους, τέσσερις φορές, ώστε να κυβερνηθεί η χώρα από το δίδυμο Τσίπρα -Καμμένου, αντί του άλλου διδύμου Σαμαρά – Βενιζέλου, δεν φαντάζομαι να μην είχαν σκεφθεί τι μπορεί να συμβεί αν οι δύο αυτοί πολιτικοί πραγματοποιούσαν όσα έλεγαν ότι επιθυμούν να κάνουν για την Ελλάδα και εμάς, τον λαό της Ελλάδας; Ούτε είναι δικαιολογία ότι υπερψήφισαν το συγκεκριμένο μείγμα πολιτικών μόνον ως αντιστάθμισμα στις πιέσεις που ένιωσαν στο πορτοφόλι, στις συντάξεις, στον ΕΝΦΙΑ και στα… διόδια και δεν σκέφθηκαν ότι υπάρχει και η Τουρκία ή ότι κάποτε θα έπρεπε να αποκαλούμε τα Σκόπια όπως τα ονομάζουν όλα τα άλλα κράτη, αυτό που πρακτικώς εννοούμε όταν λέμε πως θέλουμε ένα όνομα erga omnes· δηλαδή το ίδιο με αυτό που χρησιμοποιεί ολόκληρη η διεθνής κοινότητα, όταν δεν είμαστε εμείς μπροστά!
Χωρίς το μνημόνιο, η ομάδα της πλειοψηφίας μοιάζει ακόμη λιγότερο κατάλληλη για να κυβερνήσει. Προφανώς, όσοι παραδοσιακοί υποστηρικτές της «καραμανλικής δεξιάς» έδειχναν ικανοποιημένοι από τη (δια)στροφή των ψηφοφόρων και έτοιμοι να πιστέψουν τη διαφήμιση του κ. Καμμένου, που έλεγε ότι θα είναι εκεί για να μαζεύει τον «μικρό Αλέξη», που θα ήθελε να εκτροχιάσει το «εθνικό τρενάκι», δεν τα είχαν σκεφθεί καλά. Οι ψηφοφόροι, μαζί με εξόχους παράγοντες του τόπου, που επηρεάζουν βουλευτές, δικαστές, όργανα της τάξης, άλλους επιχειρηματίες, μέσα ενημέρωσης και, τελικώς, μερίδα της κοινής γνώμης, επέλεξαν μια αριστεροδεξιολαϊκιστική διακυβέρνηση, στα χνάρια του περονικού παπανδρεϊσμού. Σήμερα, όμως, χωρίς το μνημόνιο, με τις αγορές καχύποπτες κι έναν απρόβλεπτο Ερντογάν, το σενάριο του ’15 είναι πλέον πολύ επικίνδυνο.