Πριν από αρκετές εβδομάδες (28 Ιανουαρίου), έγραφα για μία από τις τρεις συμφωνίες που χρειαζόμαστε για να διασφαλίσουμε καλούς οιωνούς: «το Νέο Πρόγραμμα θα έχει συγκεκριμένους και μετρήσιμους στόχους, κατανεμημένους στον χρόνο και με προκαθορισμένη μέθοδο επιτήρησης». Η πληροφόρηση που διαθέτουμε (Βαρβιτσιώτη και Χρυσολωρά, «Κ» 12/4, σελ. 23) δείχνει ότι θα χρειαστεί να πατήσουμε πολλά «αγκάθια» μέχρι τον Ιούνιο. Η ομάδα του πρωθυπουργού, που έχει μετατρέψει το Μέγαρο Μαξίμου σε «νεοκομματική φορτέτζα», έκανε –και αυτή τη φορά και σε αυτό το θέμα– βιαστικούς και γι’ αυτό λανθασμένους υπολογισμούς. Αυτοί που έγραψαν το πρώτο σχέδιο του 75 σελίδων «ολιστικού» σχεδίου ανάπτυξης, υπό τον φιλόδοξο τίτλο «Growth Strategy for the Future of Greece», προφανώς κατατρύχονται από το σύνδρομο των χαμένων εκλογών. Ενδιαφέρονται να έχουν την υπογραφή των Ευρωπαίων σε ένα κείμενο που θα μπορούν να δείχνουν στους ψηφοφόρους λέγοντας: «Ορίστε, δεσμευτήκαμε σε αυτά και σε τίποτε άλλο, οι Ευρωπαίοι συμφωνούν ότι είναι αρκετά για να μπορούμε να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα του χρέους στα επόμενα τριάντα, σαράντα ή και πενήντα χρόνια».
Βάζοντας όμως μόνον εκείνα που εκτιμούν ότι θα μπορέσουν να «πωλήσουν» στους ψηφοφόρους κάποια στιγμή στους αμέσως επόμενους μήνες, το οικονομικό επιτελείο σε συνεργασία με 2-3 παράγοντες της στενής ομάδας Τσίπρα δημιούργησε σοβαρό πρόβλημα στη διεκπεραίωση και αυτής της συμφωνίας. Δύο παραδείγματα είναι αρκετά για να κατανοήσουμε το μέγεθος του προβλήματος.
Σύμφωνα με τις πληροφορίες της «Κ», το κυβερνητικό σχέδιο δεν περιλαμβάνει τις δεσμεύσεις που είχε δώσει η υπουργός Εργασίας –με αλυσιδωτές συνεντεύξεις της– ότι θα ορίσει η ίδια το νέο επίπεδο της κατώτατης αμοιβής. Υποσχέσεις που επανέλαβαν με ενθουσιασμό όλοι οι βουλευτές και των δύο κομμάτων της πλειοψηφίας. Φαίνεται όμως ότι η κυβέρνηση παραδέχεται τώρα ότι οι κατώτατες αμοιβές θα ορισθούν υπό δύο προϋποθέσεις: α) τη συμφωνία των κοινωνικών εταίρων στο πλαίσιο της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης και β) την εκπόνηση μελέτης για περιθώρια που προσφέρει η εξέλιξη της παραγωγικότητας της εργασίας και άλλοι πρόσφοροι δείκτες.
Ενα δεύτερο σημείο ακανθώδους διαφωνίας είναι οι ιδιωτικοποιήσεις. Το ελληνικό κείμενο τις αγνοεί όταν οι Eυρωπαίοι υπολογίζουν σε αυτά τα έσοδα για να αποπληρωθεί εν μέρει το δημόσιο χρέος! Τους θυμίζει βεβαίως το επεισόδιο του Φεβρουαρίου 2011, όταν ο τότε πρωθυπουργός ΓΑΠ απαγόρευσε την πώληση κρατικής περιουσίας και μαζί τις συνεντεύξεις της τρόικας στην Αθήνα.