Συγγνώμη, το άλλο μονοπάτι

3' 15" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Οι πληγές που αφήνουν οι πόλεμοι –και ειδικά οι εμφύλιοι– είναι όπως γνωρίζουμε, από ιδία πείρα, βαθύτατες. Ακόμα καλύτερα το ξέρουν οι λαοί της Εγγύς Ανατολής, οι οποίοι εδώ και δεκαετίες περνούν τέτοιες δοκιμασίες, με το δηλητήριο που ποτίζει την κοινωνία να μοιάζει ανεξάντλητο. Υπάρχει όμως αντίδοτο στο μίσος; Υπάρχει ανθρώπινος τρόπος διαφυγής; Αυτά τα ερωτήματα μοιάζει να θέτει ο Λιβανέζος σκηνοθέτης Ζιάντ Ντουεϊρί, ο οποίος υπογράφει ένα υψηλής φόρτισης φιλμ, το οποίο βρέθηκε και στην τελική πεντάδα των υποψηφιοτήτων για το ξενόγλωσσο Οσκαρ.

Πριν από την «Προσβολή» υπάρχει η πραγματικότητα: λόγω των διώξεων των Ισραηλινών, τα πιο πρόσφατα αλλά και τα προηγούμενα χρόνια, κοντά στα δύο εκατομμύρια Παλαιστίνιοι έχουν καταφύγει και ζουν στον Λίβανο. Οι περισσότεροι σε τεράστια στρατόπεδα προσφύγων και υπό άσχημες συνθήκες, σε μια χώρα πάντως η οποία τουλάχιστον τους προσφέρει άσυλο. Η συμβίωση (γενικότερα), όμως, δεν είναι πάντα εύκολη υπόθεση και η φωτιά μπορεί να ανάψει ακόμα και για αμελητέα αφορμή.

Στο δικαστήριο

Ο Τόνι είναι ένας χριστιανός Λιβανέζος –και πιστός του χριστιανικού, δεξιού κόμματος– της Βηρυτού, ο οποίος περιμένει το πρώτο του παιδί. Μια μέρα, εξαιτίας μιας ασήμαντης διένεξης για τα…υδραυλικά, κοντράρεται άσχημα με τον Γιάσερ, έναν Παλαιστίνιο πρόσφυγα. Η προσβολή είναι βαριά και αφού τα πράγματα θα οδηγηθούν στα άκρα, τη λύση καλείται να δώσει το δικαστήριο. Σύντομα η αντιδικία μεταξύ των δύο ανδρών θα λάβει άλλες, απρόβλεπτες διαστάσεις, καθώς ο συμβολικός της χαρακτήρας ζωντανεύει τα πάθη της τελευταίας εμφύλιας σύρραξης (1975-1990) – εντός και εκτός δικαστικής αίθουσας.

Ο Ντουεϊρί και η συν-σεναριογράφος του Ζοελί Τούμα χρησιμοποιούν ιδανικά το σχήμα της κλιμάκωσης προκειμένου να καταδείξουν το μονοπάτι της καλλιέργειας του μίσους. Η λεκτική αντιπαράθεση γίνεται χειροδικία και στη συνέχεια μετατρέπεται σε ζήτημα τιμής, που φτάνει μάλιστα να αφορά το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο. Ευφυέστατα δε, από ένα σημείο και έπειτα, η ταινία μετατρέπεται σε δικαστικό δράμα/θρίλερ, περιορίζοντας τον χώρο αλλά αυξάνοντας το βάθος της εστίασης. Μέσα στο δικαστήριο θα τεθούν αντιμέτωποι χριστιανοί και μουσουλμάνοι, νικητές και ηττημένοι της μάχης, αλλά και ένας πατέρας με την κόρη του, οι οποίοι, ως δικηγόροι, υπερασπίζονται τον καθένα από τους δύο αντιδίκους. Η κάμερα ακολουθεί εντατικά τις κινήσεις τους, σαν να κινηματογραφεί πιστολέρο σε γουέστερν που αναμετρώνται μέχρι τελικής πτώσης.

Βαδίζοντας προς το (δύσκολο) φινάλε, το φιλμ καλείται να απαντήσει στα επιτακτικά ερωτήματα που αναφέραμε στην αρχή. Ο ίδιος ο δημιουργός του, πάντως, το ορίζει ως εξής: «Αυτή η ταινία είναι απολύτως αισιόδοξη και ουμανιστική. Παρουσιάζει έναν εναλλακτικό δρόμο στην επίλυση των συγκρούσεων, ένα μονοπάτι που αναγνωρίζει τη δικαιοσύνη και τη συγγνώμη».

To βαρομετρο της εβδομαδας

Στην «Υπόσχεση της αυγής» παρακολουθούμε τη βιογραφία του σημαντικού Γάλλου συγγραφέα Ρομέν Γκαρί (Πιερ Νινέ), επικεντρωμένη γύρω από τον πανίσχυρο δεσμό με τη μητέρα του (Σαρλότ Γκεϊνσμπούρ). Ο γεμάτος περιπέτειες, ταραχώδης βίος του Γκαρί περνά μπροστά από την κάμερα σαν δίνη, σε μια αρκετά πλούσια γαλλική παραγωγή, η οποία κέρδισε και το βραβείο κοινού στο πρόσφατο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου. Η ταινία μάς ξεναγεί σε 5 διαφορετικές χώρες ακολουθώντας την πορεία του συγγραφέα από την Πολωνία του 1920 μέχρι το Παρίσι, το Λονδίνο και το Μεξικό της δεκαετίας του ’50.

Στη «Συνωμοσία», μια τρομοκρατική απειλή στέκεται πάνω από το Λονδίνο. Μία πρώην ανακρίτρια της CIA (Νούμι Ραπάς) θα επιστρατευθεί για να σώσει την κατάσταση, σύντομα ωστόσο θα αντιληφθεί ότι και η ίδια είναι θύμα συνωμοσίας. Περιπετειώδες θρίλερ, το οποίο δεν αποφεύγει τα κλισέ του είδους παρά το λαμπερό του καστ.

Στον «Ηλιο του Μεσονυκτίου» η 17χρονη Κέιτι (Μπέλα Θορν) είναι αναγκασμένη να περνάει τη μέρα κλεισμένη στο σπίτι, μαζί με τον πατέρα της, λόγω μιας σπάνιας ασθένειας, η οποία της απαγορεύει την έκθεση στον ήλιο. Σε μία από τις νυχτερινές βόλτες της, η κοπέλα θα γνωρίσει τον Τσάρλι (Πάτρικ Σβαρτσενέγκερ) και οι δυο τους θα ερωτευθούν. Ο χρόνος της Κέιτι, όμως, είναι μετρημένος. Παρότι το αισθηματικό δράμα ξεκινά με μια σχετικά ενδιαφέρουσα ιδέα, η συνέχεια πνίγεται από το μελό και τις χιλιοειπωμένες ατάκες που μοιάζουν κατευθείαν βγαλμένες από εφηβική κομεντί της δεκαετίας του ’90 (και πίσω).

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή