Το πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα του επαγγελματικού μας ποδοσφαίρου, όπως το χαρακτήριζαν οι «οραματιστές της εξυγίανσης», κατέληξε να είναι των… δικαστηρίων. Και σίγουρα όποια ομάδα σηκώσει το τρόπαιο, δεν θα μπορεί να ισχυριστεί πως το κατέκτησε στους αγωνιστικούς χώρους.
Το βέβαιο είναι πως ΑΕΚ και ΠΑΟΚ παρουσίασαν τα καλύτερα σύνολα. Και δεν θα υπήρχε ουδείς να αμφισβητήσει τα πρωτεία τους, αν δεν μεσολαβούσαν τα όσα έγιναν στα τρία παιχνίδια, Ολυμπιακός – ΑΕΚ, ΠΑΟΚ – Ολυμπιακός και ΠΑΟΚ – ΑΕΚ. Δυστυχώς, όμως, συνέβησαν και πλέον ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω.
Πέρα από τα θλιβερά γεγονότα, στα τρία αυτά παιχνίδια, τα οποία θα μπορούσαν να αποδοθούν στην «κακιά στιγμή», σε έναν «ανεγκέφαλο» ή σε «εν βρασμώ ψυχής», αυτά που ακολούθησαν στις αίθουσες των δικαστηρίων, καταρρακώνουν ακόμη περισσότερο το επίπεδο των προσώπων που ασχολούνται με το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Παράγοντες των ΠΑΕ και των ομοσπονδιών, προπονητές, παίκτες και δικαστικοί λειτουργοί, απέδειξαν πως είμαστε άξιοι να βρεθούμε εκτός των διεθνών ομοσπονδιών και να απομονωθούμε στη μιζέρια μας. Υπάρχει κάποιος που να έχει αντίθετη άποψη; Ακόμα και οι επιτηρητές σήκωσαν τα χέρια ψηλά, δηλώνοντας αδυναμία να βάλουν μία τάξη στα όσα εξωφρενικά συμβαίνουν στον χώρο του ποδοσφαίρου μας.
Επομένως, με την «ταφόπετρα» που μάλλον θα μπει, με την αποβολή μας από τις διεθνείς διοργανώσεις, το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν θα μπορεί να ελπίζει ούτε σε μια δική του «Ανάσταση».