Διάβασα κι εγώ στην «Κ» το ενδιαφέρον, όντως, άρθρο του πρώην πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά. Ηταν μια καλή, ομολογώ, αφορμή για όσα ακολουθούν.
Τον κ. Σαμαρά απασχολεί, προφανώς, η στρατηγική της Νέας Δημοκρατίας και ειδικά το ζήτημα των συμμαχιών. Δεν θα μου έπεφτε λόγος, αν η συζήτηση αυτή στη Ν.Δ., όπως και η ανάλογη στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν αφορούσε κυρίως το ΠΑΣΟΚ.
Το ΠΑΣΟΚ οφείλει να μη μνησικακεί, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι, τόσο η Ν.Δ. όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν πρέπει να κριθούν –χωρίς πασοκικά ελαφρυντικά– από το εκλογικό σώμα για όσα διέπραξαν στην κρίσιμη διετία 2010-2011, εις βάρος της χώρας.
Ακόμη και για την επιχείρηση διάλυσης του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές 2012. Τόσον η Ν.Δ. του κ. Σαμαρά όσο και, οι επίσης, «αντιμνημονιακοί αγωνιστές» της «Αριστεράς» του ΣΥΡΙΖΑ, όπως και της Χρυσής Αυγής, έκαναν εκλογές με μοναδικό στόχο τη διάλυση και τη διανομή των ιματίων του ΠΑΣΟΚ, α λα «βρώμικο ’89»! Ολοι μαζί μας κυνηγούσαν στους δρόμους και τρομοκρατούσαν τους ψηφοφόρους μας. Γιατί; Γιατί δεν εγκαταλείψαμε την πατρίδα μας στην τύχη της, όπως έκαναν όλοι οι άλλοι. Σβήσαμε την πυρκαγιά που την απειλούσε. Και την πολιτική που αποφασίσαμε τότε, αφού πρώτα την υπονόμευσαν, ακολούθησαν ασμένως μέχρι σήμερα όλοι οι άλλοι, αφού κατέλαβαν πρώτα την ποθητή εξουσία… Με πολλαπλάσιο, όχι μόνο οικονομικό και κοινωνικό, αλλά και κόστος ασφάλειας της χώρας.
Γι’ αυτό, ενώ η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και η Κύπρος, ύστερα από δύο-τρία χρόνια, επέστρεψαν στις αγορές και την ανάπτυξη, η Ελλάδα «βολοδέρνει» άλλα οκτώ χρόνια με αβέβαιο μέλλον… Πληρώνει, όπως και ο λαός μας, τα «αντιμνημονιακά» Ζάππεια Ι, ΙΙ και ΙΙΙ της Ν.Δ. του κ. Σαμαρά και τους «αγανακτισμένους» μπαχαλάκηδες του «μικρού Λένιν» του ΣΥΡΙΖΑ.
Κι όμως, διατηρώντας πλήρη την αίσθηση του κινδύνου για την πατρίδα μας, ύστερα από έξι μήνες ακυβερνησίας, εμείς του ΠΑΣΟΚ, με ό,τι απέμεινε (33 βουλευτές) από την κοινοβουλευτική ομάδα μας των εκλογών του 2009 (160 βουλευτές), κάναμε και πάλι το πατριωτικό μας καθήκον. Το ΠΑΣΟΚ δεν έκανε βήμα πίσω, όπως «δεν το έβαλε στα πόδια» την άνοιξη του 2010, μπροστά στον κίνδυνο άτακτης χρεοκοπίας και εθνικής καταστροφής. Στηρίξαμε την κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου – Κουβέλη, όταν ο κ. Τσίπρας και το παλαιοκομμουνιστικό «ιερατείο» του αρνήθηκαν να συμμετάσχουν σε μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας. Και συνεχίσαμε και μετά την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ να στηρίζουμε την κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, «ως το μη χείρον», όπως τόνιζα από το βήμα της Βουλής προς τους βουλευτές του «χείρονος» ΣΥΡΙΖΑ.
Δυστυχώς, επήλθε όχι μόνο το χείρον, αλλά το χείριστον. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ με την παρ’ ολίγον τραγωδία του α΄ εξαμήνου 2015.
Κι ενώ απέρχεται το χείριστο από κυβερνητικό σχήμα και η χώρα οδηγείται σε εκλογές, ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ., προφασιζόμενοι αμνησία, φαντασιώνονται διχαστικά μέτωπα εναντίον αλλήλων με «αναγκαίο εταίρο» το Κίνημα Αλλαγής.
«Κάνουν λάθος στη διεύθυνση» κατά τη μνημειώδη φράση του Γεωργίου Παπανδρέου. Σταθερή στρατηγική της δημοκρατικής παράταξης, συνέχεια της οποίας αποτελεί το ΠΑΣΟΚ, ήταν και είναι η Εθνική Συμφιλίωση, η Ενότητα και η Ομοψυχία.
Τα «μέτωπα», «εθνικά» ή «προοδευτικά», τα έχει πληρώσει ακριβά το έθνος.
Δεν χρειάζεται να παρελθοντολογήσω άλλο. Σε μια χώρα, άλλωστε, που κυριαρχεί η «λωτοφαγία», κινδυνεύω να υποστώ ό,τι και ο Φρύνιχος, ο ποιητής της «Μιλήτου Αλώσεως» από τους αρχαίους Αθηναίους, γιατί τους θύμισε «οικεία κακά!»…
Νομίζω, όμως, ότι ήρθε πια η ώρα για το ΠΑΣΟΚ και τους εταίρους του στο Κίνημα Αλλαγής να απαλλαγούν από τα εκφοβιστικά διλήμματα και να αποφύγουν τα «δολώματα» της Ν.Δ. και του ΣΥΡΙΖΑ. Οπως και από όσους νοιάζονται για μία θέση στη Βουλή ή στην Ευρωβουλή ή σε κάποιο δήμο της χώρας ή και πιο ψηλά ακόμη – όσο βαρύ όνομα κι αν νομίζουν ότι φέρουν ή ότι έχουν «κατακτήσει».
Ηρθε η ώρα να πούμε όλη την αλήθεια στον λαό. Γιατί, πώς και με ποιων την ευθύνη έφθασε η χώρα ώς εδώ. Και, αντλώντας δύναμη από τα εκατομμύρια του λαού που απέχουν αηδιασμένοι από τις εκλογικές κάλπες, να επιβάλουμε, αντί των μετώπων που οραματίζονται Τσίπρας, Σαμαράς και όποιοι άλλοι, την εθνική ενότητα και οικουμενική κυβέρνηση σωτηρίας, που έχει ανάγκη η χώρα.
* Ο κ. Απ. Κακλαμάνης είναι πρώην πρόεδρος της Βουλής.