Δεν μπορεί. Θα θυμήθηκε τα παλιά. Θα ένιωσε όπως πριν από τρία χρόνια, που προσερχόταν στα Εuroworking Group για να παρουσιάσει, τη μία μετά την άλλη, τις δέσμες ιδεών του Γιάνη Βαρουφάκη. Κληρονομική μοίρα από τη λυρική κουφότητα εκείνων των δεσμών είχε και το «ολιστικό αναπτυξιακό σχέδιο» που εκόμισε στις Βρυξέλλες προχθές ο Γιώργος Χουλιαράκης. Η πρωτοτυπία του πονήματος των 75 σελίδων είναι ότι η κυβέρνηση προτίμησε να το κρατήσει κρυφό στο εσωτερικό. Ο προϊστάμενος του Χουλιαράκη το ανήγγειλε, αλλά δεν το δημοσιοποίησε, σαν να έπρεπε να αποσιωπήσει κάτι δυσάρεστο.
Δυσάρεστο ή όχι, το ολιστικό αναπτυξιακό σχέδιο φαίνεται ότι δεν είναι ούτε ολιστικό, ούτε αναπτυξιακό, ούτε σχέδιο. Δεν έτυχε της τεχνικής και πολιτικής προπαρασκευής που θα απαιτούσε ένας πραγματικός οδικός χάρτης ανασυγκρότησης μετά τα μνημόνια. Αντιθέτως, έχει, στα μέρη του που έχουν δημοσιοποιηθεί, στόχευση μάλλον προεκλογική, παρά αναπτυξιακή. Εκτός αν θεωρείται «αναπτυξιακή» η πρόβλεψη αύξησης του κατώτατου μισθού σε μια χώρα που εξακολουθεί να έχει ανεργία πάνω από 20%. Εκτός αν το μοντέλο ανάπτυξης το οποίο επωάζει η κυβερνητική φαντασία μπορεί τάχα να βασιστεί πάλι στην κατανάλωση.
Η αλήθεια είναι ότι, όσο στενεύουν τα χρονικά περιθώρια, τόσο το οικονομικό επιτελείο αναγκάζεται να αποκαλύπτει τις πτυχές της εξόδου που θολώνουν τη χιλιοτραγουδισμένη «καθαρότητα». Hδη η τσακαλώτεια ομολογία ότι η κυβέρνηση διεκδικεί την αναβολή ορισμένων μνημονιακών υποχρεώσεων για μετά τον Αύγουστο ισοδυναμεί με αναγνώριση ότι το τέλος των μνημονίων θα σημάνει τη συνέχισή τους με άλλα μέσα: Εκτός από τα προψηφισμένα μέτρα, ελλοχεύουν στο μέλλον και οι ουρές.
Πολιτικά την κυβέρνηση την απασχολεί περισσότερο πώς θα γραφεί ο απολογισμός της τριετίας, όταν θα έρθει το ορόσημο. Θα θυμάται κανείς τότε –όπως θυμούνται και θυμίζουν οι γνωρίζοντες– ότι η Ελλάδα έχασε την καλύτερη τριετία· ότι σπατάλησε σε μια εσωτερική, αυτοφαγική «διαπραγμάτευση» την περίοδο που στις αγορές το χρήμα έρρεε, τα επιτόκια ήταν στο μηδέν, το ευρώ ήταν φθηνό, το πετρέλαιο φθηνότερο και παντού ανθούσε η ανάπτυξη; Θα θυμάται κανείς ότι στο κέντρο αυτής της άνοιξης η κυβέρνηση εφάρμοζε στην Ελλάδα κανιβαλική πολιτική υπερπλεονασμάτων;
Η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να διατυπώσει μια πρόταση πιο στέρεη από τα προεκλογικά του συνθήματα –«κοινωνικά προσανατολισμένη οικονομία», «συνεργατικές πρωτοβουλίες», «κοινωνική επιχειρηματικότητα»– μαρτυρεί ότι το κόμμα βιώνει την έξοδό του σαν απόλυση από το ίδρυμα. Το ίδρυμα δεν ήταν μόνο το τέλειο άλλοθι. Hταν η ρουτίνα που συγκροτούσε την οικονομική ατζέντα της κυβέρνησης, χωρίς να χρειάζεται να την καταστρώνει η ίδια. Eξω από το ίδρυμα, ο ΣΥΡΙΖΑ τι έχει να πει για την οικονομία; Τι θα την έκανε, αν την είχε, την ελευθερία; Θα την ξανασπαταλούσε στα ολιστικά κλισέ της εφηβείας του.