Τι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας – απελπισίας κατοίκων της περιοχής, τι συμβολικοί φωτισμοί, τι διαδικτυακές κοινότητες, τι επίσημες και ανεπίσημες δηλώσεις, τι πρωτοβουλίες επωνύμων και ανωνύμων, τι αφιερώματα στα ΜΜΕ. Τα πάντα, σχεδόν, έγιναν για το Πεδίον του Αρεως. Εκτός από το βασικό: να δοθεί λύση στο πρόβλημα. Για την ακρίβεια, στα προβλήματα. Πολλά. Ούτε ένα, ούτε δύο.
Στα υπάρχοντα, καθαριότητας, φροντίδας πρασίνου, ναρκωτικών και εγκληματικότητας, προστίθεται πλέον και το πιο άμεσο: της ασφάλειας. Για να επιβεβαιωθεί το ρηθέν ότι το ένα φέρνει το άλλο με ταχύτητα μη ελεγχόμενη και αν δεν δράσει άμεσα η πολιτεία, κυριαρχούν η ανομία, ο φόβος, η μόνιμη απειλή.
Αυτό όμως έχει ήδη συμβεί. Μια απόπειρα βιασμού και τραυματισμός νεαρής γυναίκας που επέστρεφε σπίτι της από τη δουλειά της και οι καταστροφές που προκλήθηκαν με βαριοπούλες σε πολυκατοικία της Μαυρομματαίων προστέθηκαν, πρόσφατα, στην αλυσίδα ληστειών και επιθέσεων. Δεν χρειάζεται να διαθέτει κανείς την έκτη αίσθηση για να μαντέψει τα ακόμη χειρότερα.
Οι αστυνομικοί, όταν είναι παρόντες, δεν μπορούν να επέμβουν γιατί χρειάζεται «εκ των άνωθεν εντολή» και, όπως λένε, η «απόφαση είναι πολιτική». Οσοι ζουν γύρω από το Πεδίον του Αρεως αισθάνονται σαν υποψήφια θύματα 24 ώρες το 24ωρο.
Εχουν εξαντλήσει όλα τα μέσα επικοινωνίας και πίεσης προς τους αρμοδίους. Κάθε μέρα σκέφτονται ποιο θα είναι το επόμενο βήμα. Εκείνοι· γιατί οι κατ’ εξοχήν αρμόδιοι (Περιφέρεια Αττικής και υπουργείο Προστασίας του Πολίτη) περιμένουν, καθώς φαίνεται, και αυτοί την «εκ των άνωθεν εντολή».
Στη χώρα μας, πλέον, για όλα φταίει το «παλιό πολιτικό σύστημα». Γι’ αυτό πρέπει να περιμένουμε να τεθούν οι «βάσεις ενός νέου υποδείγματος άσκησης χρηστής διοίκησης». Εως τότε, το κράτος δικαίου «αργεί». Ας μην τα θέλουμε όλα δικά μας.
Σε παρόμοιες πυραμίδες ανευθυνότητας χάνεται ο δημόσιος χώρος στην Αθήνα. Αλλάζει χέρια. Περνάει από τους πολίτες στους εμπόρους ναρκωτικών, στη διεθνή των μπαχαλάκηδων, σε ράκη ζωής θύματα ποινικών ή ανθρώπων που βρίσκονται σε απευθείας σύνδεση με το έγκλημα. Από κοντά και διάφορες απροσδιόριστες «συλλογικότητες» που σπεύδουν προς βοήθεια των –κατά την κρίση τους– αναξιοπαθούντων.
Δεν είναι ότι απουσιάζουν δραματικά οι νόμιμες δομές και παρεμβάσεις. Είναι ότι σιγά σιγά χάνεται και αυτή η ιδέα της νομιμότητας, άρα και η προοπτική της.