Κάποτε, σε πιο σκοτεινές εποχές, οι Ελληνες πάσχιζαν να κρυφακούσουν την Ντόιτσε Βέλε για να μάθουν τι μέλλει γενέσθαι στη χώρα τους. Σήμερα, σε εποχές ανάπηρης δημοκρατίας, πρέπει να περιμένουμε τους ανταποκριτές στις Βρυξέλλες για να δούμε τι λέει το περιβόητο πενταετές πρόγραμμα οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης που εκπόνησε κρυφίως το υπουργείο Οικονομικών, το έστειλε στους θεσμούς (που κάποτε ονομάζονταν τρόικα), αλλά δεν το δημοσιοποίησε στους ιθαγενείς που θα το υποστούν.
Από μία άποψη καλά έκαναν, διότι θα γέλαγε κάθε πικραμένος από τη διακυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Ετσι κι αλλιώς, αυτά τα πενταετή πλάνα είναι σαν εκείνα της ΕΣΣΔ. Οι γραφειοκράτες τα εκπονούν και η ζωή τα διαψεύδει. Αλλά η αντίρρηση για τους κυβερνητικούς χειρισμούς δεν είναι επί της ουσίας. Κατανοούμε πως ο κ. Ευκλείδης Τσακαλώτος και οι συν αυτώ το μόνο που θέλουν είναι να κάνουν τον καμπόσο στις Βρυξέλλες, ότι μπορούν να διαχειριστούν τη μεταμνημονιακή εποχή, όταν η κυβέρνησή του δεν μπόρεσε να διαχειριστεί ούτε την εισαγωγή του ηλεκτρονικού εισιτηρίου.
Το βασικό πρόβλημα με τους κυβερνητικούς χειρισμούς είναι επί της διαδικασίας· η περιφρόνηση που δείχνει στη Βουλή, στα κόμματα της αντιπολίτευσης –κάποια από τα οποία πιθανότατα θα κληθούν να εφαρμόσουν όσα κατέβασε στο χαρτί η κούτρα των γραφειοκρατών– και στον λαό. Σε περίοδο δημοκρατίας πρέπει να περιμένουμε πάλι την Ντόιτσε Βέλε για να μάθουμε τι γίνεται και τι σχεδιάζουν οι κυβερνώντες.
Μια σοβαρή κυβέρνηση της Ελληνικής Δημοκρατίας θα επιζητούσε τη συναίνεση όλων των πολιτικών και μαζικών φορέων για το πενταετές πλάνο της, ακόμη κι αν αυτό είναι για να ρίξει στάχτη στα μάτια των εταίρων. Θα έθετε το σχέδιο σε διαβούλευση, πέρα από τα περιφερειακά πανηγύρια που στήθηκαν για να μιλήσει ο πρωθυπουργός. Ετσι –ποιος ξέρει;– μπορεί να προέκυπταν πιο ενδιαφέρουσες ιδέες από τη διευθυνόμενη οικονομία, που σίγουρα προκρίνει τούτη η κυβέρνηση. Μπορεί, για παράδειγμα, κάποιος να έλεγε «αφήστε ελεύθερους τους πολίτες να κάνουν τα δικά τους πενταετή πλάνα» κι αυτά με τη σειρά τους θα φτιάξουν την εθνική πορεία προς την ευημερία, αφού όλοι οι πολίτες θα πασχίζουν γι’ αυτή. Κάποιοι άλλοι θα έλεγαν ότι είναι ευγενής και προσοδοφόρος η «κοινωνική οικονομία», αλλά ούτε αυτή μπορεί να ανθήσει κάτω από το βάρος της κρατικής γραφειοκρατίας.
Μπορεί να ακούγονταν και «περίεργες ιδέες», ότι π.χ. ο κόσμος προχωράει και υπάρχει ζωή μετά τον Θύμιο, παρά τα όσα πιστεύει ο κ. Χρήστος Σπίρτζης.
Ολα αυτά θα ήταν καλά για τη χώρα, αλλά πιθανότατα να έβλαπταν τους μικροπολιτικούς σχεδιασμούς των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Ισως γι’ αυτόν τον λόγο προτίμησαν την αντιδημοκρατική επιλογή της απόκρυψης, ασχέτως αν τέτοιες πρακτικές έχουν κοντά ποδάρια. Μπορεί –σε ένα παράλληλο σύμπαν– και να ντρέπονται για όσα έγραψαν…