Συμπαραγωγή του BBC και του Netflix, το πολύ φρέσκο «Collateral» (δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την ομώνυμη ταινία του Μάικλ Μαν του 2004) είναι μία από τις ευχάριστες εκπλήξεις μιας τηλεοπτικής χρονιάς που μέχρι στιγμής δεν μας έχει προσφέρει κάτι εξαιρετικά αξιόλογο. Ξεκινώντας στις πρώτες σκηνές με μια δολοφονία, το «Collateral» παραπέμπει σε μια τυπική αστυνομική μίνι σειρά (από τις δεκάδες που παράγει η βρετανική τηλεόραση κάθε χρόνο, με ικανοποιητικό ποσοστό εξ αυτών να είναι ποιοτικά άνω του μετρίου), εξελίσσεται όμως σε ένα πολιτικό θρίλερ και καταλήγει να είναι ένα κοινωνικό δράμα, με ουσιαστικό θεματικό άξονα την προσφυγική κρίση. Η πλοκή φτάνει μέχρι τα μέρη μας, στα νερά του Αιγαίου, όπου ένα πλεούμενο φορτωμένο ανθρώπους κάνει την κλασική διαδρομή από τις τουρκικές ακτές σε κάποιο ελληνικό νησί.
Η αστυνόμος Κιπ Γκιλέσπι, νεαρή και εγκυμονούσα (θυμίζει κάτι από τη Φράνσις Μακ Ντόρμαντ στο «Fargo»), καλείται να λύσει την πολύπλοκη υπόθεση κόντρα σε πολιτικές σκοπιμότητες και εσωτερικούς ανταγωνισμούς. Η Κάρι Μάλιγκαν (φωτ.) είναι θαυμάσια στον ρόλο, πραγματικά απολαυστική, ισοφαρίζοντας μια σχετική οικονομία στις κινήσεις της με την εκφραστικότητα του προσώπου της. Το έτερο μεγάλο όνομα του καστ είναι ο Τζον Σιμ, στον ρόλο ενός ιδεολόγου πολιτικού χαμένου στα μικροπροβλήματά του, αποτελώντας, τρόπον τινά, μια σύνδεση με την κορυφαία, ίσως, βρετανική μίνι σειρά στον 21ο αιώνα, το «State of Play» (2003) – ο Σιμ είχε βασικό ρόλο στο αριστούργημα του Πολ Άμποτ. Το «Collateral» είναι της ίδιας λογικής, μια πολυπρόσωπη περιπέτεια με κοινωνικές-πολιτικές προεκτάσεις. Δεν είναι αυτού του επιπέδου, αλλά προσφέρει τέσσερις ποιοτικές ώρες με σχόλιο σε επίκαιρα ζητήματα (ξενοφοβία, προσφυγικό, Brexit κ.ά.), που καμουφλάρονται πίσω από την απαραίτητη τηλεοπτική δράση.
Δημιουργός της σειράς είναι ο σερ Ντέιβιντ Χέιρ, γνωστός θεατρικός συγγραφέας, σκηνοθέτης και δις υποψήφιος για Όσκαρ διασκευασμένου σεναρίου για τις «Ώρες» (2002) και το «The Reader» (2008). ■