Κύριε διευθυντά
Ο Φώτης είναι φίλος μου. Γεννήθηκε και μεγάλωσε σε ορεινό χωριό της Ρούμελης. Ζει στην Αθήνα. Τον γνώρισα πριν από περίπου 35 χρόνια. Δάσκαλος σπούδασε. Δασκάλα πήρε. Ο ίδιος εργάστηκε στον ΟΤΕ, αλλά κράτησε τα χαρίσματα του δασκάλου.
Δεν θέλω να περιγράψω τις αρετές του Φώτη, γιατί κάτι τέτοια τον στενοχωρούν. Μόνο δυο λόγια θα πω. Οποιος λίγο τον γνωρίσει τον συμπαθεί πολύ. Οποιος τον γνωρίσει περισσότερο θα ήθελε να τον έχει φίλο. Οποιος τον γνωρίσει πολύ, θα ήθελε να τον έχει αδερφό, πατέρα, γιο!
Τον τελευταίο καιρό ο Φώτης δεν «περπατάει», αλλά… «ίπταται». Αυτό συμβαίνει γιατί άρχισε να σιγοπερπατάει ο «Φώτης ο β΄», ο Φωτάκος. Καταλαβαίνετε τώρα. Δυο πατέρες και δυο γιοι…
Πάνω από πέντε χρόνια ο Φώτης είχε ένα μαράζι στην καρδιά. Η κόρη του, το άλλο του παιδί, γιατρός, «αιθέρας» στα γράμματα και το ήθος, είχε μεταναστεύσει στη Γαλλία για να βρει εκεί δουλειά.
Πριν από λίγες βδομάδες, ο Φώτης με πήρε τηλέφωνο. Τα δάκρυά του με… έπνιξαν!
«Μιχάλη, πριν από πέντε χρόνια, φόρτωνα τις βαλίτσες της κόρης για το Παρίσι και έκλαιγα από πίκρα. Πριν από λίγες μέρες τις ξεφόρτωσα εδώ και έκλαιγα από χαρά! Η κόρη γύρισε. Βρήκε εδώ δουλειά σε ελληνικό νοσοκομείο. Εύχομαι όλοι οι γονείς, που έχουν παιδιά στα ξένα, να δοκιμάσουν τη χαρά τη δική μου!».
Η ευχή του Φώτη είναι και ευχή όλων μας. Ολων των Ελλήνων!
Μιχαλης Ι. Μιχαλακοπουλος, Περιστέρι