Στον «Μισάνθρωπο» του Μολιέρου, στο Σύγχρονο Θέατρο, σε σκηνοθεσία Ιόλης Ανδρεάδη, «συναντά» τη Σελιμένη, έναν θηλυκό Δον Ζουάν. «Μου είναι δύσκολο να την περιγράψω. Είναι διαφορετικό να μιλάς για έναν ρόλο όταν βρίσκεσαι σε διαδικασία προβών από όταν τον έχεις “ταξιδέψει” επί σκηνής, μαζί με το κοινό. Οι ήρωες στο θέατρο γεννιούνται ουσιαστικά μπροστά στους θεατές. Η Σελιμένη είναι μια νέα και εντυπωσιακή χήρα με πολλούς επίδοξους μνηστήρες. Τη βλέπω με συμπάθεια, ίσως περισσότερη από όση θα έπρεπε. Γιατί χρησιμοποιεί τους ανθρώπους, παίζει με τις καρδιές τους. Κάποιοι δεινοπαθούν στα χέρια της. Αλλά από την άλλη είναι έξυπνη, ευέλικτη, καλή χειρίστρια του λόγου – ένας χαμαιλέων. Είναι πολύ περισσότερα από μια όμορφη γυναίκα». Ομορφιά: μεγάλο κεφάλαιο. Για μια ηθοποιό είναι εφαλτήριο ή βάρος; «Πιστεύω στο εκτόπισμα των ανθρώπων, όχι στην ομορφιά. Υπάρχουν άνθρωποι που σου δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι είναι πολύ όμορφοι, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι. Σε μαγεύει αυτό που εκπέμπουν… Αλλά είναι αλήθεια ότι υπάρχει ένα είδος μισογυνισμού στον χώρο του θεάματος – δεν προβλέπεται να λειτουργεί πλήρως μια γυναίκα, να είναι, όπως λέμε στο Πολυτεχνείο, ισοστατικό το σχήμα, να στηρίζεται σε τρία πόδια και να μην πέφτει: να είναι όμορφη και έξυπνη και ικανή, μαζί…»
Βασιλική Τρουφάκου. Ετών 32. Απόφοιτος της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου και… σχεδόν πτυχιούχος του τμήματος Πολιτικών Μηχανικών του ΕΜΠ. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Νέα Σμύρνη. Ο πατέρας χημικός, η μητέρα μαθηματικός, εκείνη ένα πρόσχαρο παιδί, πολύ καλή μαθήτρια, με τη σκέψη της υποκριτικής να έχει μπει από πολύ νωρίς στο μυαλό της. Με κάθε ρόλο της –από την «Αληθινή ταυτότητα της Τζίνα Ντέιβις» και την «Έντα Γκάμπλερ» μέχρι την «Αντιγόνη» του Ανούιγ– ανεβαίνει κι ένα σκαλοπάτι στην κατάκτηση της τέχνης της. Και διαρκώς θέλει να βελτιώνεται. Όχι μόνο ως ηθοποιός αλλά και γενικότερα. «Άρχισα ξανά μαθήματα Ρωσικών, πριν από έναν χρόνο άρχισα να μαθαίνω πιάνο». Ποια ήταν η πρώτη μελωδία που έμαθε να παίζει; «Το Μπούγκι! Τα-τα-τα-τα-τα-τα», αρχίζει να μου το τραγουδά. Και σκάμε στα γέλια! ■