Ταξίδι ξανά, στα «τυφλά»

1' 51" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Τ​​α πρώτα ταξίδια έγιναν με τα «φτερά» της οικογένειας, στα μέσα της δεκαετίας του ’80. Χωρίς Ιντερνετ, χωρίς σόσιαλ μίντια, κυρίως χωρίς Instagram να μας δίνει οπτικές πληροφορίες για εστιατόρια, ταβέρνες, καλό street food, τον τέλειο εσπρέσο, το «μη χάσετε» μπέργκερ, φαλάφελ και πάει λέγοντας, τώρα συνειδητοποιώ ότι για όσους δεν γνώρισαν αυτή την εποχή, πρέπει να μοιάζουν με ταξίδια στα τυφλά.

Υπήρχαν βέβαια κάποιοι ταξιδιωτικοί οδηγοί, αλλά δεν τους συμβουλευόμασταν ιδιαίτερα. Το κριτήριο για το γεύμα ή το δείπνο λ.χ., ήταν «να καθήσουμε εδώ που έχει κόσμο». Το αντίθετο δηλαδή απ’ ό,τι ισχύει σήμερα, που στις χώρες που επισκεπτόμαστε, αναζητάμε τα «κρυμμένα», τα αγαπημένα των ντόπιων, τα καθόλου τουριστικά.

Φαντάζομαι ότι υπάρχουν στον καθένα αρκετές ιστορίες είτε μιας συναρπαστικής ανακάλυψης είτε μιας παταγώδους αποτυχίας στην επιλογή φαγητού. Προσωπικά, δεν θα ξεχάσω μια οικογενειακή τρατορία στην εξοχή της Ιταλίας, την οποία βρήκαμε τυχαία έχοντας χάσει τον δρόμο για τον προορισμό μας. Η καλοσύνη των ιδιοκτητών και η νοστιμιά των λίγων πιάτων που σέρβιραν δεν έχει ξεβάψει από τη μνήμη μου κι ας έχουν περάσει περισσότερα από 20 χρόνια. Τις γαστρονομικές απογοητεύσεις, που σίγουρα υπερτερούν, δεν υπάρχει λόγος να τις θυμάμαι.

Οπως περνούσαν τα χρόνια, η διαδικασία του ταξιδιού γινόταν πιο οργανωμένη. Οι πληροφορίες ήταν όλο και περισσότερες, όλο και πιο αναλυτικές, όλο και πιο εξειδικευμένες. Σήμερα βρισκόμαστε στο άλλο άκρο. Είναι τόσο πολλές, τόσο σύνθετες, που η επιλογή γίνεται γρίφος. Αυτό που κάποιος παρουσιάζει ως το ιδανικό, κάποιος άλλος το σχολιάζει ως απαράδεκτο. Από τα πέντε αστέρια, πέφτεις ξαφνικά στο ένα, εκεί που είχες διαμορφώσει άποψη και κατασταλάξει στην επιλογή σου, μια καλογραμμένη κριτική με επιχειρήματα που ακούγονται αρκετά πειστικά, έρχεται να σε κλονίσει. Ξαφνικά, βρίσκεσαι θαμμένος κάτω από τόνους πληροφορίας, ειδικών και μη.

Στο τελευταίο μου ταξίδι, αποφάσισα να δοκιμάσω κάτι διαφορετικό. Μπήκα στη μηχανή του χρόνου και ξαναβρέθηκα στη δεκαετία του ’80. Περπατούσα σε καινούργιους δρόμους και άγνωστες γειτονιές χωρίς να κοιτάω το google maps στην οθόνη του κινητού μου.

Κοίταζα γύρω μου, σταματούσα, παρατηρούσα τον κόσμο, τα μαγαζιά κι αν κάτι μου φαινόταν ενδιαφέρον του έδινα μια ευκαιρία.

Ξαναταξίδεψα στα τυφλά και εμπιστεύθηκα την καλοσύνη των ξένων. Ο ρεσεψιονίστ μου πρότεινε να δοκιμάσω ένα μικρό συνοικιακό εστιατόριο που πηγαίνει τα Σαββατοκύριακα με την οικογένειά του. Ηταν απίθανο.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή