Η παραλυτική απαισιοδοξία

2' 35" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Μ​​έσα στη θολούρα των καιρών υπάρχει κάτι που ξεχωρίζει. Η απαισιοδοξία για το μέλλον. Είναι διάχυτη στις συζητήσεις ακόμη και με τα πιο δυναμικά στοιχεία της ελληνικής κοινωνίας· νέοι, επιχειρηματίες, γιατροί, δικηγόροι, καθηγητές ΑΕΙ, διανοούμενοι κ.ά.

Καταγράφεται και στις δημοσκοπήσεις, όπου σταθερά το 80% του πληθυσμού λέει ότι «η χώρα πάει σε λάθος κατεύθυνση», ενώ σημαντικό ποσοστό προκρίνει ότι ουδείς μπορεί να λύσει τα προβλήματα.

Αν και οι δύο διαπιστώσεις είναι αληθείς, η απαισιοδοξία όμως είναι αστήρικτη. Κατ’ αρχήν ναι, η χώρα πάει σε λάθος κατεύθυνση. Φορολογείται υπέρμετρα η παραγωγή πλούτου, ενώ επιδοτείται η διά του κράτους αναδιανομή του. Οχι προς αυτούς που έχουν ανάγκη, αλλά με δεκάδες παλιούς και νέους οργανισμούς που χρησιμεύουν μόνο στη μισθοδοσία των δυνάμει ψηφοφόρων των κυβερνώντων κομμάτων. Η κυβέρνηση κόβει τα χλωρά για να ταΐσει τα ξερά. Στην Παιδεία γίνεται το «έλα να δεις». Στην εξωτερική πολιτική επικρατεί χάος. Τρεις λαλούν (διαφορετικά άσματα) και δυο χορεύουν (σε διαφορετικούς ρυθμούς). Στην Τοπική Αυτοδιοίκηση δεν επικρατεί ακόμη χάος, αλλά φροντίζει γι’ αυτό ο αρμόδιος υπουργός κ. Πάνος Σκουρλέτης με τον νέο του εκλογικό νόμο.

Γενικώς, πέρα από την πιστή υπερψήφιση (και ουχί εφαρμογή) των μνημονιακών δεσμεύσεων, η κυβέρνηση δεν δείχνει να επιτυγχάνει κάπου. Οξύνει τα προβλήματα, αντί να τα θεραπεύει.

Και η δεύτερη πρόταση είναι αληθής. Ουδείς μπορεί να λύσει τα προβλήματα, παρά το γεγονός ότι έχουμε εμποτιστεί από την ψευδαίσθηση ότι υπάρχει εκεί έξω ένας σωτήρας τον οποίο εμείς απλώς πρέπει να ανακαλύψουμε και να του αναθέσουμε κατά κάποιον τρόπο την εργολαβία. Η αντιστροφή, όμως, της σημερινής πορείας δεν είναι ενός ανδρός δουλειά. Δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις στα προβλήματα, ούτε ο υπεράνθρωπος που θα τα αντιμετωπίσει. Υπάρχουν μόνο κινήσεις προς τη θετική κατεύθυνση, οι οποίες μπορούν να έχουν πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα και σιγά, σιγά στην αρχή –και κατόπιν με επιταχυνόμενο ρυθμό– η χώρα μπορεί να αντιστρέψει πορεία. Οι Κινέζοι λένε ότι «ο άνθρωπος που μετακινεί ένα βουνό, είναι αυτός που ξεκινά μεταφέροντας μικρές πέτρες». Οταν, για παράδειγμα, θεσμοθετήθηκε η Δι@υγεια, ελάχιστοι πίστεψαν ότι θα κάνει κάτι για το βουνό της διαφθοράς. Διαψεύσθηκαν. Αλλά (κι αυτό πρέπει να το προσέξουμε) η Δι@υγεια δεν θα ήταν τίποτε χωρίς τη συμμετοχή των πολιτών, εκείνων που ξεψειρίζουν τις κυβερνητικές αποφάσεις.

Οι οιωνοί –όσο κι αν ακούγεται περίεργο– είναι θετικοί. Η μικρή ελληνική οικονομία δείχνει σημάδια ανάκαμψης, παρά την υπέρμετρη και άκριτη φορολόγηση, παρά τις κυβερνητικές παλινωδίες στις αποκρατικοποιήσεις, παρά τα ρουσφέτια που έχουν ως αποτέλεσμα να μπαίνουν ακατάλληλοι άνθρωποι σε κρίσιμες θέσεις. Ναι, έχουμε τον χαμηλότερο ρυθμό ανάπτυξης στην Ευρώπη, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτή υπάρχει παρά την αντιαναπτυξιακή πολιτική της κυβέρνησης. Υπάρχει ζωή εκεί έξω, που απλώς περιμένει μια λίγο καλύτερη κυβέρνηση για να εξαπλωθεί.

Καμιά κυβέρνηση, όσο καλή και να είναι, δεν μπορεί να λύσει μόνη της τα προβλήματα. Ούτε αυτό μπορεί να γίνει αυτομάτως. Χρειάζεται τη συνδρομή, τουλάχιστον των δυναμικών στρωμάτων, εκείνων που σήμερα μαστίζονται από την απαισιοδοξία. Αν αυτοί πιστέψουν ότι τίποτε δεν μπορεί να γίνει, τίποτε δεν θα γίνει. Ας πάψουν λοιπόν να μεμψιμοιρούν κι ας αρχίσουν να μεταφέρουν εκείνες τις μικρές πέτρες για να μετακινηθεί το βουνό. Χρειάζονται ιδέες, προτάσεις, δράσεις, ιδεολογικές συγκρούσεις, κριτική. Θέλει δουλειά πολλή και ουχί παραλυτική απαισιοδοξία.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή