Η κοινή γνώμη ενημερώθηκε ότι το ΔΝΤ ζητεί να μειωθεί το ύψος του αφορολογήτου για μισθωτούς και συνταξιούχους νωρίτερα, δηλαδή για τα εισοδήματα της επόμενης χρονιάς αντί για εκείνα του 2020. Την «είδηση» επιβεβαίωσε «ανώτατος κυβερνητικός αξιωματούχος»! Φοβάμαι πως πάλι τα μπερδεύουμε. Αφορολόγητο, στον νόμο, δεν υπάρχει. Ολοι πληρώνουμε το ίδιο ποσοστό φόρου αναλογικά προς τα κλιμάκια του εισοδήματος, με το πρώτο κλιμάκιο να ξεκινάει από το 1ο ευρώ και να αλλάζει στα 20.001 ευρώ. Επί του προκύπτοντος ποσού φόρου αφαιρείται ποσό 1.900 ευρώ προσαυξανόμενο ελαχίστως για τα παιδιά. Πρόκειται για επιστροφή φόρου και αποτελεί δαπάνη για τον προϋπολογισμό του κράτους. Αν αυτό μειωθεί, τότε μειώνεται το ποσό του εισοδήματος που θεωρείται αφορολόγητο και οι μισθωτοί-συνταξιούχοι-αγρότες θα μεταφέρουν στα κρατικά ταμεία ένα ακόμη μέρος της εργασίας τους.
Αυτό που πολύ καιρό τώρα σημειώνουν οι εμπειρογνώμονες του ΔΝΤ είναι κάπως διαφορετικό. Λένε ότι το σύστημα που υποχρεώνει τους πολίτες να εγκαταλείπουν μέρος της παραγωγικής τους εργασίας υπέρ του κράτους είναι άδικο και αντιπαραγωγικό, επειδή «δεν είναι φιλικό προς τους στόχους μιας οικονομικής ανάπτυξης που θα δημιουργεί δίκαιη ανακατανομή του πλούτου». Η σημαντική διαφορά με όσα επαναλήφθηκαν τις τελευταίες ημέρες είναι ότι ενώ είναι αλήθεια ότι οι άνθρωποι του Ταμείου πιστεύουν πως πρέπει να μειωθεί η επιστροφή φόρου, άρα και το αφορολόγητο, υπογραμμίζουν ότι αυτό πρέπει να συμβεί ταυτόχρονα με τη μείωση των συντελεστών φορολόγησης. Γιατί να μη συμφωνήσουμε σε αυτό; Η φορολογία με συντελεστή 22% είναι εξαιρετικά υψηλή και τώρα που υπάρχει το… αφορολόγητο και βεβαίως θα είναι απαράδεκτη σε περίπτωση που μειωθεί η επιστροφή φόρου χωρίς να δημιουργηθεί μια νέα κλίμακα με πολύ μικρότερο συντελεστή.
Το πραγματικό πρόβλημα είναι το βάρος των φόρων από το 1ο ευρώ, έτσι όπως ισχύει σήμερα: δεν πρέπει, πράγματι, να ξεχνάμε ότι πολύ πριν εισπράξουμε το αντίτιμο της εργασίας μας, πληρώνουμε (διά των εισφορών εργαζομένου και εργοδότη) πολύ μεγάλα ποσά για τρεις από τις βασικές υποχρεώσεις του κράτους έναντι των πολιτών: σύστημα υγείας, συνταξιοδότηση και ανεργία. Η κατακρεούργηση συνεχίζεται όταν αγοράσουμε όσα χρειάζονται για να συντηρηθούμε, δηλαδή για να μπορούμε να συνεχίσουμε να εργαζόμαστε αφού έχουμε τον υψηλότερο ΦΠΑ όλης της Ευρώπης. Η ανάλυση πρέπει να γίνεται με σκοπό τη μείωση των φόρων και όχι να χάνουμε τον χρόνο μας με τις δήθεν «απαιτήσεις» του Ταμείου. Δηλαδή, από Σεπτέμβρη, που θα φύγουν(!) όλοι αυτοί, θα αλλάξουμε κάτι στην απίθανη φορολογική κληρονομιά; Μάλλον όχι: στην εποχή των μνημονίων, οι κυβερνήσεις απλώς ενίσχυσαν τα χαρακτηριστικά του παλαιού συστήματος· το θέμα είναι να το αλλάξουμε!