Τροφή για σκέψη προσφέρει το πόνημα του Ν. Μαραντζίδη με τίτλο «Ο ιστορικός συμβιβασμός του ΣΥΡΙΖΑ και τα ατελέσφορα μέτωπα», την περασμένη Κυριακή στην «Καθημερινή». Σε αυτό ο αρθρογράφος υποστηρίζει ότι το κυβερνητικό κόμμα έχει μπει μετά το καταστροφικό πρώτο εξάμηνο του 2015 και τη «συνθηκολόγησή» του σε μία πορεία «σοσιαλδημοκρατικοποίησης» χωρίς επιστροφή, καθώς θα επικρατήσουν τελικά οι δυνάμεις του ρεαλισμού στο εσωτερικό του. Παράλληλα τονίζει ότι είναι λανθασμένη η επιδίωξη δημιουργίας ενός «αντι-ΣΥΡΙΖΑ» μετώπου, προφανώς από κόμματα της αντιπολίτευσης, γιατί είναι «ατελέσφορη πολιτικά και άγονη ιδεολογικά».
Υπό τη βασική προϋπόθεση ότι η εκτίμηση περί «σοσιαλδημοκρατικοποίησης» του ΣΥΡΙΖΑ αποδειχθεί σωστή, δύσκολα μπορεί ο καλόπιστος πολίτης να απορρίψει χωρίς συζήτηση την άποψη ότι η επιδίωξη δημιουργίας ενός «αντι-ΣΥΡΙΖΑ» μετώπου δεν ωφελεί πολιτικά και ιδεολογικά. Από την άλλη πλευρά, είναι πολλά τα «αλλά» που μπορεί να αντιτάξει ο παρατηρητής των πολιτικών πραγμάτων στην Ελλάδα που θα επιθυμούσε να πάρει μέρος σε μία σχετική συζήτηση. Θεωρητική κυρίως γιατί οι εξελίξεις στον πολιτικό στίβο έχουν συνήθως τη δική τους δυναμική και οι αποφάσεις λαμβάνονται στη βάση υπολογισμών και επιρροών από διάφορες πλευρές.
Είναι πάντως αναγκαίο να επισημανθεί ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ «σοσιαλδημοκρατικοποιείται», κάτι καθόλου βέβαιο κρίνοντας από τη συμπεριφορά του απέναντι σε θεσμούς –κυρίως τη Δικαιοσύνη– και τις επιδόσεις του σε θέματα εφαρμογής νόμων και τάξης, αυτό σίγουρα δεν οφείλεται σε εξελικτικές διεργασίες μέσα στο κόμμα. Οφείλεται αποκλειστικά στην επιβολή όρων των δανειστών, αν δεχθούμε ότι τους σέβεται και δεν κοροϊδεύει, που είναι πολύ σοβαρό ενδεχόμενο. Προς το παρόν, λοιπόν, μιλάμε για προσπάθεια απόκτησης ενός «σοσιαλδημοκρατικού» προσωπείου που ουσιαστικά βδελύσσονται πολλά κομματικά στελέχη και άλλοι τόσοι υπουργοί. Η εγχώρια Ιερουσαλήμ είναι μικρή και είναι γνωστά τα δημόσια πρόσωπα μαζί με τα «πιστεύω» και τις ικανότητές τους.
Εχει πολύ δρόμο ακόμα να διανύσει ο ΣΥΡΙΖΑ στην πορεία προς την έστω γερασμένη ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και ούτε τον χρόνο διαθέτει ούτε τη βούληση, ούτε και τους ανθρώπους, για να πείσει για τη μελλοντική μετάλλαξή του. Αλλωστε, όταν ο Αλ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένουν με ασάλευτη επιμονή στο δόγμα «ή αυτοί ή εμείς», σπιλώνουν με περισσή άνεση τους πολιτικούς αντιπάλους τους, ψεύδονται ασύστολα και με κάθε ευκαιρία, προτιμούν την ισοπέδωση προς τα κάτω και ασκούν ανερυθρίαστα ακραία πελατειακή πολιτική, είναι φανερό ότι θέλουν την απόλυτη πόλωση. Είναι, έτσι, πολλοί και όλων των κομματικών και ιδεολογικών αποχρώσεων που νιώθουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ τους έχει προσβάλει βάναυσα ως πολίτες και δεν δείχνουν καμία διάθεση κατανόησης ή δικαιολόγησης των πεπραγμένων του, το αντίθετο. Αυτό ας το έχουν κατά νουν και διάφοροι στο Κίνημα Αλλαγής που διεκδικεί την ψήφο τους…
Συμπέρασμα: Αγνωστο αν κάποια στιγμή, προεκλογικά ή μετεκλογικά, θα σχηματιστεί «αντι-ΣΥΡΙΖΑ» μέτωπο σε επίπεδο κομμάτων, πάντως είναι ήδη αισθητό σε δημόσιους και ιδιωτικούς διαλόγους. Και δικαίως.