Το νόημα των κάθε είδους καλλιτεχνικών βραβεύσεων έγκειται βασικά στην ηθική ικανοποίηση των ανθρώπων που τα παραλαμβάνουν. Από αυτή την (απλή αλλά αληθινή) άποψη, η τελετή των βραβείων Ιρις της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, που πραγματοποιήθηκε το βράδυ της Δευτέρας στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, ήταν επιτυχημένη· όλοι σχεδόν οι βραβευθέντες της έμοιαζαν ευτυχείς και συγκινημένοι. Στον μικρόκοσμο του ελληνικού σινεμά άλλωστε, όπου οι πρωταγωνιστές έχουν λίγα να περιμένουν εκτός της… δόξας, μια τέτοια στιγμή είναι ούτως ή άλλως σημαντική.
Η Ελίνα Ψύκου, της οποίας ο «Γιος της Σοφίας» απέσπασε πέντε αγαλματίδια σε σημαντικές κατηγορίες, συμπεριλαμβανομένου αυτού της καλύτερης ταινίας, ήταν πολύ χαρούμενη, παρόλο που γνωρίζει πως το βραβείο δεν θα προωθήσει τρομερά το φιλμ, ούτε θα την κάνει πλουσιότερη – το πολύ να τη διευκολύνει στην εξεύρεση πόρων για το επόμενο. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο υπάρχει κάτι αυθεντικά όμορφο σε τέτοιου είδους τελετές, κι ας μην έχουν την οργάνωση ή τη λάμψη των… Οσκαρ.
Μιας και μιλήσαμε για οργάνωση, ήταν μάλλον ευπρόσδεκτο –παρά τις υπερβολές και τις χασμωδίες του– το σχετικό χάος της παρουσίασης του Γιώργου Πυρπασόπουλου και του Μάκη Παπαδημητρίου. Οι δυο τους αυτοσαρκάστηκαν, εκφώνησαν δελτίο ειδήσεων α λα κινηματογραφικά, φλέρταραν με τις καλεσμένες τους (εδώ ακόμα επιτρέπεται) και γενικώς έδωσαν σπίθα σε μια εκδήλωση που αναπόφευκτα από ένα σημείο και έπειτα κουράζει. Πριν ανέβουν στη σκηνή, εκεί βρέθηκε ο πρόεδρος της ΕΑΚ Βασίλης Κατσούφης, ο οποίος μεταξύ άλλων εξέφρασε την ικανοποίηση της κινηματογραφικής κοινότητας για τα πρόσφατα θετικά βήματα (λειτουργία ΕΚΟΜΕ, cash rebate κ.ο.κ.) που έχουν γίνει για την ανάπτυξη του σινεμά.
Στα των βραβείων, όπως είπαμε ο «Γιος της Σοφίας» επικράτησε, με την Ελίνα Ψύκου να τιμάται ακόμα για το σενάριο και τη σκηνοθεσία της, ενώ και ο Β΄ Ανδρικός Ρόλος πήγε στον Θανάση Παπαγεωργίου για την ίδια ταινία. Στην αντίστοιχη γυναικεία κατηγορία βραβεύθηκε η Λυδία Φωτοπούλου («Πολυξένη»), ενώ στους πρώτους ρόλους οι εκλεκτοί ήταν ο Ανδρέας Κωνσταντίνου («Το τελευταίο σημείωμα») και η Κάτια Γκουλιώνη («Πολυξένη»). Κατά τα λοιπά, απόλυτα δίκαιη ήταν η βράβευση του «Dolphin Man» του Λευτέρη Χαρίτου στα ντοκιμαντέρ, με τον δημιουργό του να αναδεικνύεται και κορυφαίος πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης.
Αξιοσημείωτο ήταν το γεγονός πως τα περισσότερα αγαλματίδια παραδόθηκαν από χέρια γυναικών – σε μια κίνηση γνήσιου αυτοσαρκασμού μάλιστα οι δύο παρουσιαστές, που δεν τους λες και πρώτο μπόι, φρόντισαν να επιστρατεύσουν μερικές από τις ψηλότερες συναδέλφους τους (Αννα-Μαρία Παπαχαραλάμπους, Δήμητρα Ματσούκα, Ζέτα Δούκα) για τη δουλειά. Μεταφορικά, πάντως, η υψηλότερη παρουσία της βραδιάς δεν ήταν άλλη από αυτήν του Αλεξάντρ Ντεσπλά. Ο Γάλλος συνθέτης με την Ελληνίδα μητέρα τιμήθηκε για τη γενικότερη (εντυπωσιακή) παρουσία του στον χώρο της Εβδομης Τέχνης και ο ίδιος ανταπέδωσε ευγενικά ξεκινώντας στα ελληνικά και συνεχίζοντας αγγλικά, για να τονίσει πως η Ελλάδα βρίσκεται πάντα στην καρδιά του, μέσα από τη μουσική, τις ταινίες και την παράδοσή της. Προέτρεψε ακόμα τους νέους Ελληνες κινηματογραφιστές να συνεχίσουν να κοινωνούν τις ταινίες τους σε όλο τον κόσμο.