Ο Τέλλος Φίλης γεννήθηκε το 1960, μεγάλωσε στην Αθήνα και ζει στη Θεσσαλονίκη. Είναι ιδρυτικό μέλος της πολιτιστικής δράσης «Η ποίηση γυμνή». Μέλος του αστικού πειράματος «Η γειτονιά της Αλεξάνδρου Σβώλου». Συνεργάτης του λογοτεχνικού περιοδικού «Εντευκτήριο». Κείμενά του έχουν μεταφραστεί στα γερμανικά από τη Σοφία Γεωργαλλίδη και στα γαλλικά από τον Herve Georgelin. To «Εσχατο έρμα» είναι το τέταρτο βιβλίο του και κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 2018 από τις εκδόσεις Πόλις.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Τον «Κόκκινο Σταυρό» της Μαρίας Γαβαλά και τους «Αρχάγγελους» του Paco Ignacio Taibo II σε μετάφραση της Δήμητρας Σταυρίδου.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Ο Τόμας Φόλεϊ του «EXPO 58» του Τζόναθαν Κόου για προφανείς λόγους ταύτισής μου με τα τωρινά γεγονότα που ζούμε, καθότι ιδιαίτερα κινηματογραφόφιλος και αφελώς καλοπροαίρετος ως προς τις εξηγήσεις που δέχομαι να μου πασάρουν. Σε δύσκολες φάσεις της καθημερινότητάς μου έχω πιάσει τον εαυτό μου να σκέφτεται σαν αυτόν.
Διοργανώνετε ένα δείπνο. Ποιους συγγραφείς καλείτε, ζώντες και τεθνεώτες;
Τον Πατρίκ Μοντιανό, τη Μαργκερίτ Ντιράς και τον Λάσλο Κράσναχορκαϊ για τον τρόπο που χρησιμοποιούν τις λέξεις τους, ως τόπο κατασκευής συναισθήματος στους αναγνώστες τους. Είναι τρεις διαφορετικές σχολές ιδιαίτερης ψυχογραφικής ευκρίνειας που αισθάνομαι ότι με έχουν επηρεάσει σε πολλούς τομείς, ο καθένας με τον τρόπο του.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Η ευαισθησία που έχουν τα ιαπωνικά ιδεογράμματα στα σύγχρονα πληκτρολόγια στον «Παράμεσο» της Γιόκο Ογκάουα.
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;
Τους «Αδελφούς Καραμαζόφ» του Ντοστογιέφσκι στη μετάφραση της Ελένης Μπακοπούλου των εκδόσεων Ινδικτος.
Και ποιο είναι το βιβλίο που έχετε διαβάσει τις περισσότερες φορές;
Οι «Εμποροι των Εθνών» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Είναι ένα βιβλίο που το διαβάζω από την εφηβεία μου ώς σήμερα και κάθε φορά με γοητεύει κι ένα διαφορετικό στοιχείο του.
Θα ξεχωρίζατε έναν στίχο ή δίστιχο από το «Εσχατο έρμα»;
«Οι νύχτες σφουγγάρια στο μαυροπίνακα, να σβήνουν ανελέητα κάθε ελπίδα πως θα ξημερώσει πάθος».
Ξεχωρίζουμε κι εμείς: «Μου είπες: “Μύρισε τη νύχτα για μένα”/ κι εγώ πνίγηκα από την απουσία τόσων φίλων». Η απουσία είναι μια πνιγηρή παρουσία εν τέλει;
H απουσία είναι η απαραίτητη κι ικανή συνθήκη ενεργοποίησης της μνήμης στα χρόνια της λήθης.
Εχετε Facebook, Twitter κ.τ.λ.; Εάν ναι, εμποδίζουν ή εμπλουτίζουν το γράψιμο και το διάβασμα;
Είμαι της γενιάς που ανακάλυψε το Διαδίκτυο από τα blogs, έχω προφίλ σε όλα τα κοινωνικά δίκτυα, αλλά ύστερα από 14 χρόνια, τα χρησιμοποιώ περισσότερο για την ιδιωτική μου ψυχοθεραπεία και πολύ λιγότερο από μια εμμονική περιέργεια τώρα πια.