Το πρωθυπουργικό ζεύγος Κωνσταντίνου Καραμανλή (1907-1998) και Αμαλίας Μεγαπάνου παρέμεινε αξεπέραστο μέσα στα χρόνια. Το στυλ και η κομψότητα που συνόδευαν τις λιγοστές «κοσμικές» εμφανίσεις τους σφράγισαν τα μεταπολεμικά ήθη της αθηναϊκής κοινωνίας και τα σπάνια φωτογραφικά τεκμήρια από την κοινή τους ζωή ανανεώνουν τον «μύθο». Ο καταξιωμένος δημοσιογράφος, πολιτικός και στενός συνεργάτης του Έλληνα πολιτικού Τάκης Λαμπρίας (1926-2001) είχε το θάρρος να ρωτήσει ευθέως τον πάντα πολύ «ιδιωτικό» Καραμανλή για ένα τόσο προσωπικό θέμα και να το καταθέσει στο βιβλίο του «Στη σκιά ενός μεγάλου» (εκδόσεις Μορφωτική Εστία και Ποταμός). Τι είχε απαντήσει ο Καραμανλής; «Η Αμαλία ήταν τόσο όμορφη όσο και αξιοπρεπής. Είχε δυνατό χαρακτήρα, κάπως αυταρχικό. Ίσως μάλιστα το ναυάγιο του γάμου μας να οφείλεται στο ότι είχαμε τον ίδιο χαρακτήρα… Τα ενδιαφέροντά της ήταν περισσότερο πολιτιστικά παρά πολιτικά. Και, μολονότι ουδέποτε αναμειγνυόταν στη δημόσια ζωή, συμπαραστάθηκε με αφοσίωση στη δύσκολη σταδιοδρομία μου. Το βέβαιο είναι ότι ο χωρισμός μου με λύπησε, αν και η ευθύνη γι’ αυτόν ήταν περισσότερο δική μου».
Ο Λαμπρίας δεν θυμάται ποτέ τον Καραμανλή να αφηγείται κάποια «αισθηματική περιπέτεια». Αλλά μια φορά, μεταξύ αστείου και σοβαρού, «φάνηκε να αναρωτιέται τι κέρδισε αφήνοντας αναρίθμητες ερωτικές ευκαιρίες να πάνε χαμένες». Ο λόγος στον ίδιο τον Καραμανλή: «Το ενδεχόμενο ν’ αποκρουσθώ με απέτρεπε από το ν’ αποτολμήσω, θα ένιωθα την άρνηση, έστω και υποκριτική, βαρύτατη προσβολή. Δεν θα την ανεχόταν ο εγωισμός μου. Αλλά, όπως ασφαλώς θα ξέρεις, σ’ αυτές τις δουλειές υπάρχει πάντα ένα προκαταρκτικό στάδιο, ένα παιχνίδι κατά το οποίο η γυναίκα, επιδεικνύοντας αυτοσεβασμό, παριστάνει ότι αρνείται, μέχρις ότου ενδώσει στην επιμονή σου…». Και στο σημείο αυτό, σημειώνει ο Λαμπρίας, αναδυόταν ο γνήσιος Καραμανλής, οργισμένος: «Ε, εγώ ούτε το κέφι ούτε την υπομονή αλλά ούτε τον χρόνο είχα για τέτοια παιχνίδια!».
Την περασμένη Δευτέρα 23 Απριλίου συμπληρώθηκαν 20 χρόνια από τον θάνατο του Κωνσταντίνου Καραμανλή. ■