Οταν δεν σκαμπάζεις από πολιτισμό και Ιστορία ή, ακόμη χειρότερα, όταν τα απεχθάνεσαι και τα μισείς, χτυπάς στα τυφλά. Μπουκάρεις –οπωσδήποτε ανενόχλητος σε μια χώρα-ξέφραγο αμπέλι– σε έναν χώρο πολιτισμού και εκπαίδευσης και νομίζεις ότι κόλλησες και σήμερα τα επαναστατικά σου ένσημα. Υπάρχει και χειρότερο: να νομίζεις ότι με αυτά τα ένσημα, όταν βγεις στη σύνταξη, θα έχεις αφήσει κληρονομιά στα παιδιά σου την επανάσταση που ολοένα και ζυγώνει.
Ομάδες σαν τον «Ρουβίκωνα» τα βάζουν με οτιδήποτε θυμίζει «ιμπεριαλισμό». Δεν έχει σημασία εάν το χτύπημα γίνεται σε χώρο όπου ο μόνος ιμπεριαλισμός που γνωρίζει είναι της γνώσης και της ελευθερίας. Δεν έχει καν σημασία εάν το «ντου», μέρα μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας, βάλλει κατά ανθρώπων που με σε καμία περίπτωση δεν συνδέονται με οποιαδήποτε επίθεση οπουδήποτε.
Το χθεσινό χτύπημα στο Βρετανικό Συμβούλιο δείχνει, πρώτον, ότι δεν υπήρχε περίπτωση να καταφέρει η επανάσταση να πλησιάσει στην υπερ-φρουρούμενη βρετανική πρεσβεία. Δεύτερον, καταδεικνύει τον μηδενισμό απέναντι σε έναν φορέα παιδείας, γνώσης, σε έναν θεσμό που προωθεί τον πολιτισμό και τον διάλογο, την ανταλλαγή.
Κι όλα αυτά, σε μια γλώσσα, η οποία, μετά εκείνη του σώματος, είναι παγκόσμιο μέσον επικοινωνίας. Τρίτον, δείχνει, γι’ άλλη μια φορά, την αδυναμία της ΕΛ.ΑΣ. και της κυβέρνησης να αντιμετωπίσουν ό,τι απειλεί τη δημοκρατική μας καθημερινότητα.
«Δεν υπάρχουν αθώοι από όσες ξένες δυνάμεις εμπλέκονται στη Συρία», ανέφερε η τύποις προκήρυξή τους. Δείτε τον υφέρποντα φασισμό – έστω και… ελληνικού αντιεξουσιαστικού τύπου. Είστε όλοι ένοχοι επειδή ανήκετε σε ένα έθνος, του οποίου η κυβέρνηση βομβάρδισε τρίτη χώρα. Φταίτε λόγω αίματος. Γι’ αυτό, οτιδήποτε αμερικανικό, βρετανικό και γαλλικό θα γίνεται στόχος. Μετά, περιχαρείς, θα ενημερώσουμε τα συντρόφια από το εξωτερικό για τις «παρεμβάσεις» μας, γραμμένες σε άπταιστα αγγλικά. Σαν αυτά που χτυπήσαμε χθες.