Πολιτικός αναχρονισμός

2' 12" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ο​​ταν στις ευρωεκλογές του 2014 οι κ. Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ και Αλέξης Τσίπρας ηγούνταν δύο κομμάτων ιδεολογικώς εκ διαμέτρου αντιπάλων, ουδείς ανέμενε ότι θα συντελούνταν τελικώς μία ώσμωση σε πρακτικό επίπεδο τόσο μεγάλη, ώστε να σκανδαλίζει κάποια στελέχη της ελληνικής Κεντροδεξιάς. Αλλά στην πράξη αυτό διεπιστώθη προ τριημέρου στην Αθήνα, κατά την επίσκεψη του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής – ιδιαίτερα στην κοινή συνέντευξη Τύπου των κ. Τσίπρα και Γιούνκερ.

Θα ήταν χρήσιμο ενδεχομένως να αποδεχθούμε, πλέον, ότι οι ιδεολογικές διαφορές λειτουργούν ως διακοσμητικά στοιχεία εκθεσιακών χώρων. Αποτελούν ωχρές αντανακλάσεις από το παρελθόν και αξιοποιούνται ακόμη για τη διέγερση ή την παρηγορία του πλήθους. 

Μία ψευδαίσθηση, εν ολίγοις, πως το πολιτικό παιχνίδι διεξάγεται με τους παλαιούς, δοκιμασμένους όρους, ενώ επί της ουσίας μία είναι η δεσπόζουσα αρχή: Εναρμόνιση ή αποβολή από το σύστημα.

Η νέα οικονομική πραγματικότητα που δημιουργήθηκε στη χώρα μας και θα εξακολουθεί να ισχύει εφεξής με μικρές παραλλαγές, έως ότου θα υφίσταται η ενωμένη, ούτως ειπείν Ευρώπη, δεν διαμόρφωσε νέα πολιτική συμπεριφορά, νέα ρητορική, νέο πολιτικό αφήγημα. Η εσωτερική πολιτική αντιπαράθεση διεξάγεται με τους ίδιους εξοντωτικούς όρους εμφυλιακής συγκρούσεως.

Πριν σπεύσει όμως να καταδικάσει κάποιος συλλήβδην τους ηγέτες μας πρέπει να ληφθεί υπ’ όψιν ότι ακόμη και η σκληρότερη προσαρμογή μίας αναχρονιστικής οικονομίας είναι ευκολότερη από μία ριζοσπαστική αλλαγή πολιτικής θεωρήσεως των πραγμάτων. Διότι η μεν οικονομία έχει απολύτως πρακτική διάσταση και είναι σε άμεση επαφή με ό,τι ονομάζεται καθημερινότητα, ενώ η πολιτική είναι διαχείριση αισθήματος, ιδεολογίας και άλλων άυλων συναφών θεμάτων.

Η ελληνική ηγεσία, όπως και όλης της Ευρώπης, άλλωστε, διαχειρίζεται μία δεδομένη εμμονική αντίληψη οικονομίας, με την πολιτική να λειτουργεί ως αναχρονισμός στη βάση δεδομένων ιδεολογικών που δεν ισχύουν στην πραγματικότητα. Εξ ου και ο κ. Τσίπρας έχει την εύνοια και την αποδοχή του ευρωπαϊκού συστήματος, όσο κινείται εντός του αυστηρότατου ισχύοντος πλαισίου.

Η ιδεολογία –η κινητήριος δύναμη της ιστορίας από την κατάρρευση του παλαιού συστήματος στα τέλη του 18ου αιώνα έως th συντριβή των κομμουνιστικών καθεστώτων στην Ευρώπη– απασχολεί πλέον τα αντισυστημικά, αντιευρωπαϊκά κόμματα της λεγομένης Ακρας Δεξιάς. Αλλά και εκεί ως αναχρονισμός, ως μη απέλπιδα προσπάθεια διασώσεως πτυχών και αξιών του παρελθόντος.

Η ιδεολογικά ιδιαιτέρως φορτισμένη πολιτική ατμόσφαιρα της Ελλάδος είναι απλώς έκφραση αμηχανίας των ηγετών μας να εναρμονίσουν τον πολιτικό τους λόγο –το μέσο επικοινωνίας, δηλαδή, με τον πολίτη– με ό,τι εντέλλονται να εφαρμόσουν στην πράξη κατά την άσκηση της εξουσίας.

Οσο θα διαρκεί η αμηχανία της μορφής αυτής τόσο ισχυρότερες θα είναι οι κραυγές, τόσο πιο άναρθρος ο πολιτικός λόγος, έως ότου παύσουμε να αντιδικούμε και τελικώς γίνουμε «Ευρωπαίοι» –μία έννοια που δεν υφίσταται εκτός της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας– και αρχίσουμε να ασχολούμεθα επιτέλους σοβαρώς για το μέλλον της θαλάσσιας χελώνας «Καρέτα Καρέτα» και άλλα παρόμοια.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή