Αλλοι τα ονομάζουν φαινόμενα αποδρομής και άλλοι τα θεωρούν χαρακτηριστικά μιας κυβέρνησης που νιώθει ότι χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια της και έχει αρχίσει να διακατέχεται από νευρική κρίση. Οπως και νά ’ναι, τέτοια συμπτώματα –τα οποία μάλιστα πληθαίνουν– παρουσιάζει πλέον η κυβέρνηση Συρανέλ. Οι αυταπάτες, τα ψέματα, οι «κωλοτούμπες», οι ασυναρτησίες, η επιπολαιότητα, η ανικανότητα, οι ίντριγκες, ο κυνισμός, η επιθετική ρητορική, οι διχαστικές πρακτικές, οι πελατειακές συμπεριφορές, ο νεποτισμός και πολλά ακόμη αρνητικά στοιχεία, εκ γενετής τα περισσότερα, αλλά και μερικά επίκτητα, έφθειραν «το αδιάβροχο» που φορούσαν γεμάτοι έπαρση επί χρόνια ο Αλ. Τσίπρας και οι δικοί του. Νομίζοντας ότι είναι «αθάνατο» ως ύφασμα…
Στη φθορά της κυβέρνησης έχει συμβάλει και η συγκυρία. Είναι αλήθεια ότι πολλές κυβερνήσεις, διαφόρων χωρών, φθείρονται γρήγορα κάτω από την πολυπλοκότητα των προβλημάτων, την παγκοσμιοποίηση, την επέλαση της τεχνολογίας και άλλων εξελίξεων, καθώς ούτε οι ίδιες ούτε οι κοινωνίες τους μπορούν να προσαρμοστούν εύκολα στις καινούργιες και ανανεούμενες συνεχώς απαιτήσεις της δύσκολης εποχής. Ομως η κυβέρνηση Συρανέλ δεν είναι θύμα της εποχής, το αντίθετο. Λόγω της κρίσης έφτασε από το περιθώριο στην εκτελεστική εξουσία, δεν διακρίθηκε για τις επιδόσεις της σε κανέναν τομέα και κανένα κυβερνητικό στέλεχος δεν ξεχώρισε από τη γενική μετριότητα. Ούτε αναδείχθηκε (έστω και ένα) κάποιο στέλεχος μέσα από τις συζητήσεις στη Βουλή, ή από τις εμφανίσεις στα μίντια. Το κοινό χαρακτηριστικό της συντριπτικής πλειοψηφίας των Συριζαίων και Ανελιτών βουλευτών, όταν μιλούν, είναι η ασυναρτησία.
Η κακή συγκυρία, σε συνδυασμό με πολλά και διάφορα ποιοτικά χαρακτηριστικά της ελληνικής κοινωνίας, έφερε τους Συρανέλ στον αφρό της πολιτικής ζωής, αλλά μάλλον δεν είναι αρκετά για να τους κρατήσουν εκεί. Οχι τόσο γιατί ωρίμασε η κοινωνία μας, αλλά κυρίως γιατί οι Συρανέλ, πρώτον, νόμισαν ότι μπορούν να αλλάξουν τη σκληρή πραγματικότητα, δεύτερον, πίστεψαν ότι μπορούν να κοροϊδεύουν και να πείθουν διαψεύδοντας συνεχώς τα γεγονότα, τρίτον, δεν κατάφεραν να δείξουν στοιχειώδη ικανότητα σε οτιδήποτε καταπιάστηκαν. Ακόμη και σε εγχειρήματα που η υλοποίησή τους θα τους εξυπηρετούσε στενά κομματικά. Βασικά απέδειξαν ότι είναι παντελώς ανίκανοι, συμβάλλοντας αποφασιστικά στην παρακμή της χώρας.
Τα συμπτώματα της νευρικής κρίσης στην οποία έχει περιπέσει η κυβέρνηση Συρανέλ γίνονται όλο και πιο εμφανή τις τελευταίες εβδομάδες. Η συμπεριφορά της απέναντι στην απειλή της Τουρκίας είναι κωμικοτραγική, είναι σαφές ότι δεν μπορεί να διαχειριστεί στοιχειωδώς το προσφυγικό – μεταναστευτικό, το αφήγημα περί καθαρής εξόδου από το μνημόνιο διαψεύδεται πανηγυρικά ακόμη και από αρμόδιους υπουργούς (Τσακαλώτος), οι επιθέσεις λάσπης κατά των αντιπάλων της δεν αποδίδουν, η τήρηση υποσχέσεων προς τους δανειστές προκαλεί αντιδράσεις καθώς στενεύουν τα χρονικά περιθώρια, οι περικοπές συντάξεων και αφορολογήτου πλησιάζουν απειλητικά, γεγονότα όπως η παραίτηση Κριμιζή αφαιρούν και τα τελευταία υπολείμματα αξιοπιστίας, εκδηλώνεται όλο και περισσότερο η γκρίνια στον ΣΥΡΙΖΑ και στην Κοινοβουλευτική Ομάδα.
Ολα αυτά αποτυπώνουν την εμπειρία που έχει συσσωρευθεί από τα χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση και της κυβέρνησης Συρανέλ στην εξουσία. Ταυτόχρονα, δείχνουν την εικόνα που παρουσιάζει τώρα η τελευταία. Δεν σημαίνουν 100% βεβαιότητα ότι θα χάσει τις επόμενες εκλογές, όποτε γίνουν αυτές, αν και όλες οι ενδείξεις οδηγούν στην πρόβλεψη ότι θα είναι δεύτερο κόμμα και σε αυτή την περίπτωση θα βρεθεί οπωσδήποτε εκτός κυβέρνησης. Κυβέρνηση χωρίς το πρώτο κόμμα δεν γίνεται. Από την άλλη πλευρά, πάντως, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να συντριβεί, όπως το ΠΑΣΟΚ. Ο Αλ. Τσίπρας θα συνεχίσει να υπάρχει πολιτικά, περιμένοντας νέα ευκαιρία.