Σε ένα «Ταξίδι από Ανατολή σε Δύση» μάς προσκαλεί η Ευανθία Ρεμπούτσικα. Το νέο της εγχείρημα, μια συναυλία που θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 5 Μαΐου στο Μέγαρο Μουσικής με τη συνοδεία της Παιδικής-Νεανικής Συμφωνικής Ορχήστρας «Ν.Π.» υπό τη διεύθυνση της μαέστρου Νίνας Πατρικίδου, είναι –όπως μας λέει η ίδια– η ραχοκοκαλιά της μουσικής της, ο σκελετός πάνω στον οποίο χτίστηκαν οι μελωδίες που βγήκαν στον αέρα, από την «Πολίτικη κουζίνα», τον «Νοτιά», το «Αστέρι και η ευχή», το «1968», κ.ά.
Οι κυριότεροι σταθμοί αυτής της περιπλάνησης είναι Ανατολή από τον Πόντο και την Πόλη, δυτικά μέσα από το Αιγαίο και προς την Κάτω Ιταλία, αλλά ενδιάμεσα υπάρχουν μεγάλες ιστορικές διαδρομές. «Διότι, ας μην ξεχνάμε», τονίζει, «ότι οι σταθμοί εμπεριέχουν θετικά στο καλωσόρισμα, αλλά και αιχμηρά, αρνητικά συναισθήματα στους αποχωρισμούς». Η ίδια ταξιδεύει «κυρίως για το ταξίδι. Κι επίσης, γιατί γίνονται οι εικόνες περισσότερο δυναμικές. Γεμάτες συναισθήματα. Εκφράζουν καλύτερα αυτό που αρκετές φορές δεν μπορώ να μεταφέρω με τις λέξεις».
Επιρροή της «δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από τον ελληνισμό, από τις ρίζες μας, διότι ως Ελληνίδα αγάπησα και αγαπώ όσα με συνδέουν μες στα χρόνια, αλλά και καθημερινά, με την πατρίδα μου». Συνοδοιπόροι της όλα αυτά τα χρόνια παραμένουν οι μουσικοί, οι στιχουργοί και οι τραγουδιστές με τους οποίους έχει συνεργαστεί, αλλά και, περισσότερο, οι ακροατές. «Μπορεί κάποιες φορές οι νότες να είναι συγκεκριμένες μέσα στη μελωδία», λέει, «το χάρισμα όμως που διαθέτει ο κάθε μουσικός, τις κάνει να μεταφέρουν έντονα το συναίσθημα». Αυτήν τη φορά εμπιστεύεται νεαρά παιδιά. Ταξιδεύουν άραγε διαφορετικά οι μουσικές με τις φωνές και τα όργανα των παιδιών; «Για τα μουσικά όργανα δεν θα το έλεγα. Φίλοι που βρέθηκαν στην πρόβα σοκαρίστηκαν γιατί δεν μπόρεσαν να συνδέσουν προς στιγμή τον ήχο που ακουγόταν από την ορχήστρα με τα πρόσωπα των παιδιών. Εχουμε μάθει να βλέπουμε στη θέση τους επαγγελματίες μουσικούς κι αυτό, ίσως, μας οδηγεί σε προκατασκευασμένες αντιλήψεις. Εκεί που είναι μεγάλη η διαφορά, είναι στα τραγούδια! Είναι σαν οι λέξεις, οι στίχοι, να παίρνουν μια άλλη διάσταση από αυτή που γνωρίζουμε έως τώρα. Πρωτόγνωρη και πολύτιμη».
Η ιδέα γεννήθηκε όταν πριν από λίγο καιρό παρακολούθησε ένα μικρό βίντεο από μια συναυλία τους. Στην αρχή ομολογεί ότι δεν πίστευε στ’ αυτιά της, είδε το βίντεο πάμπολλες φορές. «Φωτίστηκε το πρόσωπό μου», θυμάται. Οταν ανακάλυψε ότι δασκάλα τους ήταν η γνωστή της από τα νεανικά τους χρόνια, τότε σπουδαία βιολονίστρια και σήμερα μαέστρος Νίνα Πατρικίδου, φρόντισε να ξανανταμώσουν.
«Η σχέση των παιδιών της ορχήστρας με τη μουσική είναι ξεκάθαρη», σημειώνει. «Επενδύουν χρόνο και μελέτη για να ασχοληθούν επαγγελματικά με τη μουσική. Κι αυτό είναι προς τιμήν τους, όπως και των γονιών τους». Η σχέση των υπόλοιπων παιδιών, αυτών που δεν μαθαίνουν κάποιο όργανο, με τη μουσική όμως την προβληματίζει, «γιατί μαθαίνουν να τη “βλέπουν”, μέσω της τεχνολογίας και όχι να την ακούν. Συχνά παρατηρώ παιδιά, να κοιτούν προσηλωμένα μια οθόνη κινητού ή ενός τάμπλετ, ενώ ακούγεται η μουσική από το ηχείο. Κοιτάνε να μιμηθούν αυτό που βλέπουν και όχι να το απολαύσουν και σε δεύτερο χρόνο να το κατανοήσουν. Σήμερα, θέλει πολλή δουλειά από τους γονείς να αποσπάσουν τα παιδιά από το να βλέπουν οτιδήποτε, γιατί δυστυχώς, τα κινητά έχουν μπει κατά πολύ στη ζωή τους. Δεν χρειαζόμαστε νέους να μιμούνται. Χρειαζόμαστε νέους να πρωτοπορούν».
«Προειδοποίηση»
Οσοι βρεθούν στο Μέγαρο Μουσικής «προειδοποιεί» ότι θα πρέπει να είναι έτοιμοι για «πολλά και γόνιμα συναισθήματα συγκίνησης. Χαρά, λύπη, νοσταλγία, ανάταση και λύτρωση. Εμείς, μεταξύ μας, τα νιώθουμε ήδη στις πρόβες. Πιστεύω ότι εναπόκειται στον καθέναν να φτιάξει τις δικές του εικόνες όταν ακούει μια μελωδία. Να την προσωποποιήσει, να την κάνει δική του. Κι εγώ το κάνω αυτό πολλές φορές με τις μουσικές μου, ακόμη και με αυτές που έχουν ήδη ντύσει κινηματογραφικά πλάνα. Φτιάχνω άλλα, δικά μου. Μακάρι να τα καταφέρουμε να το περάσουμε αυτό σε όσους έρθουν στο Μέγαρο».
Σάββατο 5/5, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.