To 2013 o Αμερικανός αστυνομικός Τζορτζ Τσίμερμαν δικάζεται και βρίσκεται αθώος για τον φόνο του 18χρονου Αφροαμερικανού Τρέιβον Μάρτιν. Το #BlackLivesMatter εμφανίζεται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κι αμέσως αποκτά πολλούς υποστηρικτές εντός και εκτός αφροαμερικανικής κοινότητας. Ενα χρόνο μετά, το κίνημα γιγαντώνεται μέσα από τις διαδηλώσεις που ακολουθούν τη δολοφονία του Μάικλ Μπράουν στο Φέργκιουσον. Το star system της Αμερικής ξυπνάει για τα καλά και πολλοί βαθύπλουτοι Αφροαμερικανοί αστέρες νιώθουν πλέον την ανάγκη/υποχρέωση να μιλήσουν για το κοινό μυστικό: στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα, οι φιλελεύθερες ΗΠΑ έχουν ακόμα σοβαρό πρόβλημα ρατσισμού.
Πριν από περίπου ένα μήνα, ο Κέντρικ Λαμάρ έγινε ο πρώτος χιπ-χοπ καλλιτέχνης που τιμάται με το βραβείο Πούλιτζερ για τη μουσική του – σχεδόν πάντα η συγκεκριμένη διάκριση επιφυλάσσεται σε εκπροσώπους της κλασικής ή της τζαζ. Ο Λαμάρ ωστόσο δεν είναι οποιοσδήποτε ράπερ. Δεν θα ήταν μάλιστα υπερβολή να πούμε πως η τέχνη του αποτελεί έμπνευση για μια ολόκληρη γενιά. Το άλμπουμ του με τίτλο «To Pimp a Butterfly», ένα από τα καλύτερα των τελευταίων ετών σε οποιοδήποτε μουσικό είδος, είναι μια ολοκληρωμένη ιστόρηση του τι σημαίνει να είναι κανείς μαύρος στη σημερινή Αμερική. Οι μελωδίες του ξεκινούν από το χιπ-χοπ αλλά επεκτείνονται επίσης στην τζαζ, το φανκ και το R’n’B, ενώ οι στίχοι αναδίδουν άγρια περηφάνια και αξιοπρέπεια: «Ι’m African American, I’m African./ I’m black as the moon, heritage of a small village/ Pardon my residence/ came from the bottom of mankind…».
Το συμβολικό εξώφυλλο του «To Pimp a Butterfly», με τον ίδιο τον Λαμάρ και ανθρώπους από τη γειτονιά του να ποζάρουν μπροστά από τον Λευκό Οίκο.
Η μετά Ομπάμα εποχή πάντως αναδεικνύει κι άλλους ήρωες, οι οποίοι ξεπηδούν κατευθείαν μέσα από την ποπ κουλτούρα. Ενας τέτοιος, κυριολεκτικά σούπερ ήρωας, είναι o Τσάντγουικ Μπόουζμαν, πιο γνωστός ως «Μαύρος Πάνθηρας» από την ομώνυμη πρόσφατη ταινία της Marvel. Το φιλμ, τη μουσική του οποίου έχει επίσης επιμεληθεί ο Κέντρικ Λαμάρ, θεωρήθηκε ύμνος στη «μαύρη» κουλτούρα και αγαπήθηκε τρομερά από το αμερικανικό κοινό. Ο δε πρωταγωνιστής του συναγωνίζεται πια σε συμβολική αξία τους αυθεντικούς Μαύρους Πάνθηρες της δεκαετίας του 1960.
Κι αν ο Μπόουζμαν είναι… βασιλιάς επί της οθόνης, ο Λεμπρόν Τζέιμς έχει τη συγκεκριμένη προσωνυμία τόσο εντός όσο και εκτός των παρκέ του NBA. Ο σπουδαιότερος εν ενεργεία μπασκετμπολίστας στον κόσμο έχει αναλάβει για τα καλά δράση μετά την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ και δεν μασάει τα λόγια του. Με αφορμή τον αγώνα της ομάδας του στην Ουάσιγκτον ο Λεμπρόν δήλωσε: «Η ισότητα έχει να κάνει με την κατανόηση των δικαιωμάτων μας, του τι πρέπει να υπερασπιστούμε και τη δύναμη που έχουμε ως άνδρες, γυναίκες, μαύροι, λευκοί ή ισπανόφωνοι». Λίγο διάστημα νωρίτερα είχε χαρακτηρίσει τον Αμερικανό πρόεδρο «βλάκα», υπερασπιζόμενος την απόφαση των πρωταθλητών Warriors να μην πραγματοποιήσουν την παραδοσιακή επίσκεψη στον Λευκό Οίκο. Κάπως έτσι απάντησε και στη δημοσιογράφο του Fox, η οποία τον προέτρεψε «να σκάσει και να ντριμπλάρει».
Αυτοί είναι κάποιοι από τους πιο πρόσφατους Αφροαμερικανούς «ήρωες», οι οποίοι ωστόσο –κι εδώ έγκειται η διαφορά με το παρελθόν– έχουν μεγάλη απήχηση και ανάμεσα στους λευκούς. Φυσικά και τα προηγούμενα χρόνια υπήρχαν άνθρωποι που ενέπνεαν με τις πράξεις και κυρίως την επιτυχία τους τη μαύρη Αμερική. Η Οπρα Γουίνφρεϊ είναι μια τέτοια περίπτωση. Το ίδιο και ο ηθοποιός Ντένζελ Ουάσιγκτον, ο οποίος είναι σημείο αναφοράς για τους Αφροαμερικανούς του Χόλιγουντ. Και η κινηματογραφική βιομηχανία όμως αρχίζει τα τελευταία χρόνια να αλλάζει, προωθώντας τη διαφορετικότητα. Το σχεδόν «επιβεβλημένο» φετινό Οσκαρ σεναρίου, στον πρωτοεμφανιζόμενο Τζόρνταν Πιλ για το «Τρέξε!», πριν από μία δεκαετία θα ακουγόταν σαν ανέκδοτο…