Κύριε διευθυντά
Ο επιστολογράφος σας κ. Δ. Α. Μπαλτάς («Κ» 19-4-2018) αναφέρεται στα «δεσποζόμενα» και «αδέσποτα» σκυλιά, τα οποία βέβαια κάποτε ήταν και αυτά «δεσποζόμενα» αλλά οι δεσπόται των τα βαρέθηκαν και τα εγκατέλειψαν στην τύχη τους. Αναφέρω και μία περίπτωση, που δεν είναι μοναδική, που συνέβη στην παραλία Κόκκινο Λιμανάκι. Πριν από λίγα χρόνια, ήμουν πρόεδρος του εξωραϊστικού συλλόγου και οιονεί υπεύθυνος για την καθαριότητα και την ευταξία στην πλαζ. Σε περίοδο ακμής τότε που η θάλασσα πλημμυρίζει από κόσμο πάσης ηλικίας και μαμάδες με τα μωρά τους, είδα δύο κοπελίτσες που έπαιζαν μέσα στο νερό με τον σκύλο τους. Τις πλησίασα και επιστρατεύοντας όλη τη «γαλατική» ευγένεια που διέθετα, είπα να βγάλουν τον σκύλο έξω. Αρχισαν τα why και άλλα. Σε έντονο ύφος, είπα πως απαγορεύονται τα σκυλιά, όταν υπάρχει κόσμος. Η μία έβγαλε γλώσσα και με είπε «γιου αρ, φασίστα». Από τις κουβέντες μεταξύ τους κατάλαβα πως είναι Γερμανιδούλες, οπότε πήρα το «γλυκό μου» και της είπα: «Νάιν φασίστα, φροϊλάιν. Φερμπότεν, ράους!» (Οχι φασίστας, δεσποινίς. Απαγορεύεται, δρόμο!). Τα μάζεψαν και πήραν δρόμο! Το πρόβλημα δεν είναι με τα τετράποδα, που ενίοτε είναι χρήσιμα και πάντα ανεύθυνα. Το πρόβλημα είναι με τα δίποδα που τα συνοδεύουν ή τα εγκαταλείπουν ως αδέσποτα.
Ιορδανης Β. Παπαδοπουλος, Μαθηματικός, τ. γυμνασιάρχης, Χολαργός