Τις τελευταίες εβδομάδες έχει ξεκινήσει απευθείας αεροπορική σύνδεση ανάμεσα στην Αθήνα και το Βίλνιους, την πρωτεύουσα της, άγνωστης στο ευρύ κοινό, Λιθουανίας. Οπως και οι υπόλοιπες χώρες της περιοχής, η Λιθουανία, η μεγαλύτερη από τις βαλτικές χώρες, υπέφερε κατά τη δεκαετία του ’90 και τις αρχές του 21ου αιώνα από μια σκληρή διαδικασία μετάβασης, έπειτα από την κατάρρευση της ΕΣΣΔ. Η εικόνα της Λιθουανίας των περίπου τριών εκατομμυρίων κατοίκων σήμερα είναι εντυπωσιακή. Το κέντρο του Βίλνιους, με την μπαρόκ τεχνοτροπία και τα πανέμορφα πλακόστρωτα στενά, την καλοδιατηρημένη εβραϊκή συνοικία. Η μελαγχολική εξοχή, με τα μεγάλα ποτάμια, τις εκατοντάδες λίμνες και τα απέραντα δάση, και η αειφόρος αξιοποίησή της από τους κατοίκους αυτής της νοικοκυρεμένης χώρας δεν θυμίζουν σε τίποτα την Ανατολική Ευρώπη όπως τη φανταζόταν (ή τη φαντασιωνόταν) ο μέσος μεσήλικας Ελληνας.
Ακόμη πιο εντυπωσιακός είναι ο τρόπος οργάνωσης ενός κράτους που επί σχεδόν μισόν αιώνα είχε υπαχθεί στην καταναγκαστική καθυστέρηση του κεντρικού σοβιετικού σχεδιασμού. Πρακτικά, η Λιθουανία, όπως άλλωστε και οι άλλες δύο, μικρότερες, βαλτικές χώρες έχουν αντιγράψει το σκανδιναβικό μοντέλο διοίκησης, το οποίο, ωστόσο, εκτελούν υποδειγματικά, έχοντας καταφέρει να το συνδυάσουν με τη δική τους παράδοση. Φέτος και οι τρεις αυτές χώρες συμπληρώνουν 100 χρόνια από την ίδρυσή τους ως σύγχρονων κρατικών οντοτήτων και οι κοινωνίες τους είναι πιο αισιόδοξες από ποτέ, παρά τα προβλήματα που και αυτές αντιμετωπίζουν (π.χ. το δικό τους brain drain).
Αναπόφευκτα στον επισκέπτη, ο οποίος προχωρεί σε συγκρίσεις με την κατάσταση στην Ελλάδα, γεννιούνται καταθλιπτικές σκέψεις. Στην Ελλάδα έχουν περάσει οκτώ χρόνια από την υπαγωγή της χώρας στις μνημονιακές υποχρεώσεις. Η εσωτερική υποτίμηση, σε συνδυασμό με τη χρόνια κακοδαιμονία της Δημόσιας Διοίκησης, και η αδυναμία των πολιτικών κομμάτων να προχωρήσουν σε ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις, έχουν, πρακτικά, λειτουργήσει ως τροχοπέδη στην προσπάθεια ουσιαστικού εκσυγχρονισμού της χώρας. Ξαφνικά, η Ελλάδα δεν ξεχωρίζει ως η παλιά ευρωπαϊκή χώρα στον άξονα που ξεκινά από το Αιγαίο και φθάνει έως τον κόλπο της Ρίγας, αλλά ως ένα κράτος το οποίο έχει χάσει τη μια ευκαιρία πίσω από την άλλη. Μπορούμε άραγε να γίνουμε έστω μια επιτυχημένη περιφερειακή χώρα της Ε.Ε.;