Το ονειρεύεται η ανθρωπότητα σχεδόν από την ώρα που σηκώθηκε στα δυο της πόδια: να νικήσει τον χρόνο. Ακινητοποιώντας τον σε ώρες χαράς, επιταχύνοντάς τον, όταν τα πράγματα πάνε στραβά, διακόπτοντας αναδρομικά την ακατάσχετη ροή του για να ακυρώσει πικρά τετελεσμένα. Νοιάστηκαν και οι θρησκείες για το όνειρο αυτό.
Οχι όμως για να το συνδέσουν με τις ανθρώπινες επιθυμίες, αλλά για να δείξουν τη θεϊκή ανωτερότητα και σε αυτό το πεδίο.
Εβραίοι και χριστιανοί θυμούνται το «Στήτω ο ήλιος κατά Γαβαών και η σελήνη κατά φάλαγγα Αιλών» της Παλαιάς Διαθήκης. Το ζήτησε ο Ιησούς του Ναυή, που ήθελε να συντρίψει τους Αμορραίους, και ο Θεός άκουσε την προσευχή του: «Και έστη ο ήλιος κατά μέσον του ουρανού, ου προεπορεύετο ες δυσμάς εις τέλος ημέρας μιας».
Σχεδόν μια μέρα έμειναν ακίνητα ήλιος και φεγγάρι. Σε άλλης θρησκείας τις διηγήσεις, και σε άλλα μέρη, στην οικεία μας Θήβα, το φεγγάρι έμεινε ακίνητο για τρεις νύχτες, για να χαρεί ο Δίας δίχως άγχος το σμίξιμό του με την Αλκμήνη, τη σύζυγο του βασιλιά Αμφιτρύωνα. Γι’ αυτό και αποκλήθηκε «τρισέληνος» και «τριέσπερος» ο καρπός του έρωτά τους: ο Ηρακλής. Ουδείς θεός πάντως εισακούει τον καημό των απλών ανθρώπων, όπως τον συνοψίζει ένα καρπαθιακό δημοτικό: «Ηλιε μου, προσχαμήλωσε, φεγγάρι μ’, αποστάσου, / για να σου πω τα πάθη μου και να με λυπηθείτε».
Η επιστήμη έχει τους δικούς της καημούς: να κατανοήσει το μυστήριο του χρόνου. Ο έλεγχος της τέταρτης διάστασης παραμένει υπόθεση της φαντασίας. Οχι μόνο της επιστημονικής φαντασίας αλλά και της θρησκευτικής, πιστός της οποίας τυγχάνει ο κ. Χριστόδουλος Πρωτοπαπάς. Ο νέος πρόεδρος του Ελληνικού Διαστημικού Οργανισμού, που διαδέχτηκε χωρίς κρησάρισμα τον παραιτηθέντα εγνωσμένου κύρους αστροφυσικό κ. Σταμάτη Κριμιζή (δεν άντεξε το ασχεδίαστον του πράγματος και τις παπικές παρεμβάσεις), δηλώνει βέβαιος ότι το θαύμα της Γαβαών επαναλήφθηκε στο Μήλεσι. Πρωταγωνιστής, ο Αγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης, που πέτυχε «τη συστολή του χρόνου όχι για μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου αλλά πάνω από μια ώρα». Δεκτόν. Οσο δεκτή είναι μια άλλη, απύθμενης ελληναράδικης ανοησίας ανάρτηση του κ. Πρωτοπαπά: «Η Ελλάδα και η η Ρωμιωσύνη δεν πεθαίνει ποτέ κουφάλες ευρωπαίοι. Οταν εμείς κτίζαμε ναούς και γράφαμε κωμωδίες ή τραγωδίες εσείς ζούσατε στις λάσπες και μιλούσατε άπλυτοι με άναρθρες κραυγές». Το ωμέγα της Ρωμιοσύνης μπαίνει προφανώς για να τη μεγαλώσει ακόμα περισσότερο.