Διαχειρίσθηκε με γκωλική υπεροψία ο κ. Μισέλ Μπαρνιέ, ως επικεφαλής Ευρωπαίος διαπραγματευτής, από τον Δεκέμβριο του 2016, το θέμα της εξόδου της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Και αξιοποίησε τις εγγενείς δυσχέρειες του Ηνωμένου Βασιλείου, κατά τη διαχείριση του κρίσιμου αυτού ζητήματος. Καιρός του χαίρειν, αλλά και καιρός του μελαγχολείν, πλέον. Διότι οι επιπτώσεις της εξόδου της Βρετανίας κατεστάθησαν σαφείς με την κατάθεση του προϋπολογισμού από την Επιτροπή.
Σε περισσότερα από 12 δισ. ευρώ το έτος ανέρχεται η συνεισφορά του Ηνωμένου Βασιλείου στον προϋπολογισμό και αντί μειώσεως των δαπανών η Επιτροπή επρότεινε αύξησή τους. Διόλου παράδοξο ότι ο Αυστριακός καγκελάριος Σεμπάστιαν Κουρτς χαρακτήρισε την πρόταση της Επιτροπής «απορριπτέα». Η ίδια αντίληψη επικρατεί στην Ολλανδία, όπως επίσης στη Δανία και στη Σουηδία. «Δεν είναι δυνατόν η Ευρώπη να μικραίνει και ο προϋπολογισμός της να αυξάνεται», είναι η άποψη της κυβερνήσεως της Βιέννης. Θυμίζει τις αντιλήψεις του δρος Βόλφγκανγκ Σόιμπλε περί οικονομίας.
Αλλά και η Γαλλία του Εμανουέλ Μακρόν, που διακινεί ανά την οικουμένη το νέο «ευρωπαϊκό όραμα», εξανέστη, διότι ο νέος προϋπολογισμός προβλέπει περικοπή των αγροτικών κονδυλίων κατά πέντε τοις εκατό – περί τα έξι δισ. ευρώ. Και θέτει, συνεπώς, σε κίνδυνο τη βιωσιμότητα των καλλιεργειών και το εισόδημα των αγροτών. Το ίδιο ποσοστό μειώσεως προβλέπεται και για τα κονδύλια συνοχής – της ενισχύσεως των ολιγότερο ανεπτυγμένων περιοχών. Θα διατυπωθούν και επ’ αυτού σύντομα αντιρρήσεις.
Τέλος, πρώτη φορά η διάθεση των κονδυλίων συνδέεται με τον σεβασμό του κράτους δικαίου, σε μία προσπάθεια να κατασταλεί η «εθνικιστική ανταρσία» της Πολωνίας και της Ουγγαρίας, που επίσης αντέδρασαν στην πρόταση της Επιτροπής. Επειτα από επίπονες προσπάθειες θα επιτευχθεί συμβιβασμός, δίχως αμφιβολία. Αλλά είναι σαφές ότι η Ευρώπη όχι απλώς μικραίνει, συγχρόνως γίνεται και περισσότερο εσωστρεφής.
Πριν από πενήντα χρόνια, τον «Μάη του ’68», η Γαλλία συγκλονιζόταν από τις κινητοποιήσεις της Αριστεράς.
Χλωμή ανάμνηση ήσαν τα γεγονότα της 1ης Μαΐου στο Παρίσι. Σήμερα η εσωστρεφής Ευρώπη ζει με τον εφιάλτη των ποσοστών, που ενδέχεται να καταγράψει η ευρωσκεπτικιστική Δεξιά στις εκλογές του 2019. Καιρός του μελαγχολείν, λοιπόν.