Μου έχει συμβεί πολλές φορές, εξασκώντας την παρατηρητικότητά μου στην ουρά κάποιας δημόσιας υπηρεσίας, να κοιτάζω κλεφτά στο εσωτερικό των γκισέ. Σκονισμένοι φωριαμοί, χάρτινα ντοσιέ σε χρώμα μπλε σχολικό με μπεζ ράχη, παροπλισμένα φωτοτυπικά, χαλασμένα στόρια και ξαφνικά κολλημένη στον τοίχο κάποια φωτογραφία από την παραλία «Ναυάγιο» της Ζακύνθου. Σε πρώτο πλάνο, κάποιος υπάλληλος παλεύει με τα κύματα και μπροστά του δεκάδες πολίτες σε κρίση αγανάκτησης, απογοήτευσης, ματαιότητας ή αυτολύπησης. Η έκθεση της Ειρήνης Βουρλούμη, που εγκαινιάστηκε προχθές στο Μουσείο Μπενάκη της Πειραιώς, εστιάζει ακριβώς σε αυτό το φόντο που κάθε Ελληνας πολίτης γνωρίζει από πρώτο χέρι: το σύμπαν του Δημοσίου, την αφρόντιστη «βιτρίνα» του κράτους.
Η διαφορά είναι πως η φωτογράφος αφαιρεί από τις λήψεις της τον ανθρώπινο παράγοντα. Βλέπει κανείς τους χώρους σκέτους, έρημους και αυτό μεγιστοποιεί την αίσθησή τους. Βρίσκονται στο μεταίχμιο μεταξύ Βαλκανίων και Σοβιετικής Ενωσης, σε μια φάση προνεωτερική. Με γερές σπουδές στο ενεργητικό της και εντεκάχρονη παραμονή στην Αμερική, η Ελληνοϊνδονήσια εικαστικός έχει συνεργαστεί με μεγάλα έντυπα του εξωτερικού. Η παρούσα ενότητα της δουλειάς της με τίτλο «Εν Αναμονή» γεννήθηκε ως ψυχικό αντίβαρο στη δημοσιογραφική της δουλειά ως φωτορεπόρτερ, για τις ανάγκες της οποίας εστίασε στην Ελλάδα της οικονομικής και προσφυγικής κρίσης. Ηθελε να φωτίσει μια άλλη πτυχή του αφηγήματος και τα κατάφερε. Το στήσιμο που έχει κάνει η ταλαντούχος Κατερίνα Σταθοπούλου, βοηθός επιμελήτρια του τμήματος Φωτογραφίας του ΜΟΜΑ της Νέας Υόρκης είναι εξαιρετικό.
Από αριστερά, η Λιάνα Τσομπάνογλου, ο Αλέκος Παππάς, η Ειρήνη Γερουλάνου και ο Γιώργος Μαγγίνης.
Στα προχθεσινά της εγκαίνια, πλήθος φίλων έσπευσε να δει την πολύ αξιόλογη δουλειά από κοντά. Η βραδιά ήταν όμορφα ανοιξιάτικη και ξάστερη. Το αίθριο του μουσείου είχε γεμίσει. Ο υπερήφανος Παναγής Βουρλούμης με την Ινδονήσια σύζυγό του Εντιάνα καμάρωναν δικαίως τη θυγατέρα τους, που έχει κληρονομήσει το καλλιτεχνικό γονίδιο του παππού του Ανδρέα Βουρλούμη, ο οποίος διακρίθηκε στην τέχνη του χρωστήρα. Εικαστικοί όπως ο Μανώλης Χάρος, ο Κώστας Βαρώτσος και η Δάφνη Αγγελίδου, οι γκαλερίστες Ζαν Μπερνιέ, Μαρίνα Ηλιάδη και η οικογένεια Καλλιγά της αίθουσας τέχνης Σκουφά, άνθρωποι της ναυτιλίας όπως ο Πέτρος Παππάς έδωσαν το «παρών» μαζί με τον συμπαθέστατο πρέσβη της Ινδονησίας. Καλλιτεχνικά και πολιτικά πηγαδάκια σχηματίστηκαν από τον σκηνοθέτη Πάνο Κούτρα, τον Νικηφόρο Διαμαντούρο, τον τέως διπλωμάτη και πρόεδρο των φίλων της Γενναδείου Τάσο Κριεκούκη.
Η Ειρήνη Γερουλάνου, ο Γιώργος Μαγγίνης και η Λιάνα Τσομπάνογλου είχαν βάλει τα δυνατά τους να κάνουν την πρώτη εκδήλωση χωρίς την παρουσία του Αγγελου Δεληβορριά.
Είναι μια έκθεση που αξίζει να δει κανείς, ως εργαλείο αυτογνωσίας. Θα πει κανείς ότι ήδη ξέρει πώς μοιάζουν οι ελληνικές δημόσιες υπηρεσίες. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι στις φωτογραφίες της Βουρλούμη, μπορεί να αντικρίσει κάτι παραπάνω από τη θραυσματική εικόνα πίσω από το γκισέ. Μπορεί να κατανοήσει το εγκλωβισμένο παρελθόν που βρίσκεται στην αναμονή του μέλλοντος. Μια χώρα σε pause. Η δική μας.