Κίβδηλη «μονογραφία»

1' 45" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Παγκόσμια Ημέρα της Ελευθερίας του Τύπου η χθεσινή, βρήκε τις διεθνείς οργανώσεις να μετρούν πόσοι δημοσιογράφοι σκοτώθηκαν το 2017. Σε κηρυγμένους και ακήρυχτους πολέμους, σαν «παράπλευρες απώλειες» ή σαν επιλεγμένοι στόχοι ανθρωποφαγικών οικονομικών συμφερόντων, ακόμα και στην επικράτεια της υπερήφανης Ευρώπης, και όχι μόνο στην Ανατολή της, αλλά και στη Δύση της. Περίπου μια εκατόμβη.

Πολύ περισσότεροι είναι οι δημοσιογράφοι που φυλακίστηκαν πληρώνοντας την παράτολμη ιδέα να ασκήσουν τον δημόσιο ρόλο τους στην τίμια κυριολεξία του: σαν καλλιεργητές της κριτικής και υπερασπιστές της ελευθερίας. Ενας από αυτούς, ο Τούρκος σκιτσογράφος Μούσα Καρτ της αντιπολιτευόμενης «Τζουμχουριέτ», τιμήθηκε προχθές με το Διεθνές Βραβείο Σκίτσου από την ελβετική οργάνωση Cartooning for Peace («Σκιτσάροντας για την Ειρήνη») και τον Δήμο της Γενεύης. Με τον τρόπο του πάντως τον τίμησε και το ερντογανικό καθεστώς: του επιδαψίλευσε ποινή φυλάκισης τριών ετών και εννιά μηνών. Είναι λέει υποστηρικτής τρομοκρατικών οργανώσεων…

Απείρως περισσότεροι είναι παγκοσμίως οι δημοσιογράφοι που έχουν αποδεχθεί –και όχι με βαριά καρδιά, αλλά με ελαφρότατη συνείδηση και βαριούτσικη τσέπη– να τίθεται υπό περιορισμό ή και να φυλακίζεται το δικαίωμά τους στην ελεύθερη γνώμη και στον έλεγχο πασών των εξουσιών. Και δεν πρόκειται απλώς για δικαίωμα αλλά για αυτονόητη υποχρέωσή τους. Που δεν θα ’πρεπε να την επιβάλλουν οι κώδικες δεοντολογίας (άλλωστε, οι πιο μάγκες το ’χουν χούι να τους περιφρονούν, αφήνοντας την τήρησή τους στα ψώνια), αλλά να αναλαμβάνεται αυθόρμητα, σαν το φυσικότερο των πραγμάτων. Δυστυχώς αυτή η φυσική μοιάζει αφύσικη, όταν προέχει η καριέρα, το κομματιλίκι, το οπαδιλίκι, το αφεντιλίκι κ.λπ.

Ενα από τα λατρεμένα στερεότυπα ημών των δημοσιογράφων, περίπου συνομήλικο της νεοελληνικής πολιτείας, είναι ο καυτηριασμός του άγριου κομματισμού, γιατί διχάζει την κοινωνία, προωθεί την αναξιοκρατία, αφήνει την ισονομία κέλυφος δίχως ψαχνό κ.ο.κ. Πολύ σωστά. Ελα όμως που καταντήσαμε σαν τους δασκάλους που δεν τηρούν τις διδαχές τους. Αποφασίζοντας να βλέπουμε με το ένα μόνο μάτι και να ακούμε με το ένα μόνο αυτί, να κόβουμε δηλαδή βίαια στη μέση όσα ξετυλίγονται γύρω μας και να κρατάμε μόνο τη μικρή φέτα που βολεύει την εκ προοιμίου έτοιμη αφηγησούλα μας, καταλήξαμε να πληκτρολογούμε με το ένα μόνο χέρι. Αυτή η στρεβλωτική «μονογραφία» όμως δεν είναι ακριβώς δημοσιογραφία.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή