«Τα ΕΛΤΑ, προκειμένου να καλύψουν το δικό τους πρόβλημα ρευστότητας, δεν αποδίδουν τα χρήματα που εισπράττουν για λογαριασμό της ΔΕΗ», όπως διαβάζουμε («Κ» 4/5). Χιλιάδες καταναλωτές ανά την επικράτεια ζητούν εξηγήσεις και τακτοποίηση των λογαριασμών τους. Από την άλλη, οι ληξιπρόθεσμες οφειλές του Δημοσίου προς την αγορά και τους φορολογουμένους τον Μάρτιο ανέρχονται συνολικά σε 3,4 δισ. ευρώ, σύμφωνα με στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών.
Πράγματι, λοιπόν, «η χώρα σταθεροποιείται», όπως δήλωσε σε ραδιοφωνική συνέντευξή του υψηλόβαθμο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, και καθώς η αξιωματική αντιπολίτευση «δεν μπορεί να το αντέξει, βρίσκεται μονίμως σε παραλήρημα»… Το αντικείμενο της συζήτησης δεν ήταν η οικονομία αλλά θέματα της επικαιρότητας, όπως η επίσκεψη του πρωθυπουργού στη Λήμνο και στη Λέσβο. Και πάλι. Οι εικόνες από τα δύο νησιά, και κυρίως από τη Λέσβο, μόνο ως σαρκασμός στην έννοια της «σταθεροποίησης» μπορούν να εκληφθούν.
Αν το Δημόσιο στις διάφορες εκδοχές του τινάζει τα πέταλα, αν τα περισσότερα κοινωνικά μέτωπα παραμένουν ανοικτά και χαίνοντα –από το προσφυγικό στα νησιά και στον Εβρο έως την εγκατεστημένη ακραία ανομία σε κεντρικές περιοχές της Αθήνας–, τότε οι διαβεβαιώσεις του υψηλόβαθμου στελέχους μάλλον οδηγούν στην αποσταθεροποίηση και της στοιχειώδους κοινής λογικής.
Τα «παραληρήματα» ορίζονται από το περιεχόμενο των φράσεων που εκστομίζονται, χαρακτηρίζονται δε από αδυναμία αντιλήψεως του περιβάλλοντος και ψευδαισθήσεις. Εάν αυτοί οι λόγοι δεν συντρέχουν, τότε πρόκειται απλώς για εμπαιγμό. Οταν τα επιχειρήματα τελειώνουν και οι εξαγγελίες περί «ανάκαμψης» κατεδαφίζονται καθημερινά και με γδούπο, ο εμπαιγμός απομένει η μόνη γραμμή άμυνας.
Από τον πολίτη που πληρώνει εμπρόθεσμα τον λογαριασμό του και βρίσκεται εκτεθειμένος, ανακαλύπτοντας ότι τα χρήματά του ακολουθούν άλλες διαδρομές, έως τον κάτοικο μιας περιοχής της Αθήνας που νιώθει φυλακισμένος και απροστάτευτος στη γειτονιά και στο σπίτι του, η συνθήκη είναι κοινή. Η ένταση του συναισθήματος διαφέρει. Είτε πρόκειται για έντονη ενόχληση, θυμό ή για ανερχόμενη αγανάκτηση, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: και οι ελάχιστες σταθερές γύρω του υποχωρούν αδιάκοπα, οκτώ χρόνια μετά την κρίση. Η συνεχιζόμενη αποσύνδεση από την έστω και υποτυπώδη κανονικότητα και η σύνδεση με την τυχαιότητα είναι η μόνη ορατή «σταθεροποίηση».