Και οι μαρτυρίες των Εξαρχειωτών συνεχίζουν να συσσωρεύονται, αλλά μοιάζουν με το δέντρο που πέφτει εκεί που δεν είναι κανείς να το ακούσει. «Δεν θυμάμαι ποτέ τη γειτονιά μου σε τέτοιο χάλι», μας είπε κάτοικος της περιοχής, που ζει εκεί τα τελευταία 39 χρόνια, όσο δηλαδή είναι στη ζωή. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν είναι μόνο ο δρόμος έξω που έχει μετατραπεί σε τουαλέτα και χωματερή, αλλά και η πιλοτή της πολυκατοικίας. «Κάνουν την ανάγκη τους δίπλα και καμιά φορά και πάνω στα αυτοκίνητά μας, όχι μόνο δεν μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε, αλλά ούτε να ανοίξουμε τα παράθυρά μας από την οσμή. Το συνεργείο καθαρισμού της πολυκατοικίας μάς απείλησε ότι θα σταματήσουν να καθαρίζουν την πιλοτή, γιατί η δουλειά τους δεν είναι αυτή. Και έχουν δίκιο οι άνθρωποι. Αυτή είναι η κατάσταση και δυστυχώς είμαστε εγκλωβισμένοι. Κανένας δεν μας ακούει και δεν κάνει τίποτα».
Εχει κάτι από το υλικό που είναι φτιαγμένοι οι εφιάλτες η εμπειρία αυτή, το να μιλάς και να είναι σαν να μη μιλάς, σαν να μην υπάρχεις. Οχι μόνο για τις αρχές αυτής της πόλης και αυτού του κράτους, αλλά κυρίως για τους υπόλοιπους πολίτες. Κανείς δεν θέλει να μάθει τι συμβαίνει στα Εξάρχεια, τους μισούς δεν τους αφορά το θέμα, «ας λύσουν μόνοι τους τα προβλήματά τους», και οι άλλοι μισοί γυρίζουν την πλάτη γιατί απλώς τα νέα τούς χαλάνε το αφήγημα για την περιοχή. Στην τρέχουσα συγκυρία, οι πλέον κρίσιμοι είναι οι τελευταίοι, οι ψηφοφόροι, οι δυνάμει ψηφοφόροι ή έστω οι έχοντες ιδεολογική συνάφεια με τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού έχει αποδειχθεί πως μόνο οι δικές τους διαμαρτυρίες μπορούν να κάνουν την κυβέρνηση να κινητοποιηθεί – οι υπόλοιποι είναι εξίσου αόρατοι με τους Εξαρχειώτες. Ομως, μέχρι στιγμής, το πολύ πολύ να ψελλίσουν κάποια ξεχασμένη και βολική θεωρία περί gentrification, κάτι «για τα κοράκια του real estate» και ό,τι άλλο στέλνει την μπάλα στην εξέδρα, μακριά πάντως από τις θέσεις των επισήμων. Για τα υπαρκτά προβλήματα, κουβέντα.
Μοιάζει με κάποιου είδους υπερδύναμη το να καταφέρνεις να διατηρείς, ο κόσμος να χαλάσει, μια ήδη διαμορφωμένη αντίληψη για τα πράγματα που δεν εφάπτεται πουθενά με την πραγματικότητα – δύο διακριτές, ασύμπτωτες ευθείες. Το κόλπο όμως είναι απλώς να κλείνεις ερμητικά αυτιά και μάτια όταν μιλούν εκείνοι που ζουν το πρόβλημα, είτε αυτοί ζουν στη μακρινή Βενεζουέλα είτε στα Εξάρχεια. «Κανένας δεν μας ακούει και δεν κάνει τίποτα».